... jeden z tych, z którymi się nie rozstaję...

"Niewidomi"

Stukając białymi laskami w bruk stwarzamy dystans nieodzowny.
Kosztuje każdy krok.
W pustych źrenicach wciąż umiera świat do siebie samego niepodobny:
świat złożony nie z barw,
lecz z łoskotów (kontury, linie szmerów).
Pomyśl, z jakim trudem dojrzewa się do całości,
gdy zawsze tylko część zostaje
i tę część musimy wybierać.
O jakże chętnie każdy z nas wziąłby cały ciężar człowieka,
który bez laski białej obejmuje od razu przestrzeń!
Czy zdołasz nas nauczyć, że są krzywdy inne prócz naszej?
Czy potrafisz przekonać, że w ślepocie może być szczęście?
JP II

Dlaczego Bóg chciał ocalić Ojca Świętego Jana Pawła II?
Cuda ocalenia
1. Kula zawadza o paliczek palca wskazującego lewej ręki Jana Pawła II i zmienia śmiercionośny tor lotu.
2. Po drugim strzale zacina się pistolet, belgijski browning.
3. Trasę do szpitala, którą pokonuje się w dwadzieścia pięć minut, ambulans przejechał w ciągu siedmiu minut - mimo awarii syreny.
4. Na Ojca Świętego czekał przygotowany do operacji zespół mający przyjąć innego pacjenta.
5. Profesor Crucitti, który przeprowadził operację, przybył z oddalonego o 4 km szpitala w ciągu kilku minut.
6. Śmiertelny wirus cytomegalii wycofał się w sposób niewytłumaczalny z organizmu Papieża.
Przytoczmy świadectwo profesora Crucittiego: "Zauważyłem coś niewiarygodnego. Kula zdawała się biec zygzakiem przez żołądek, omijając witalne organy. Ominęła również aortę. Jeśliby ją przebiła, Ojciec Święty wykrwawiłby się przed dotarciem do szpitala. Ominęła też kręgosłup. Wyglądało to tak, jakby kula była przez kogoś prowadzona w taki sposób, by nie spowodowała nieodwracalnych zniszczeń".
Ojciec Święty szybko wracał do zdrowia, gdy nagle jego stan zaczął się z każdym dniem pogarszać. Zaatakował go drugi morderca: wirus cytomegalii rozwijający się jak pajęczyna w organizmie po przetoczeniu krwi. Zdaniem lekarzy, tu tkwi największy cud tamtych dni, bo stopień zakażenia organizmu Jana Pawła II był wyższy niż znane im przypadki śmiertelne.
"Zrozumiałem"
Minęła połowa lipca. Wciąż trwa rekonwalescencja papieska - i rozmyślania nad znaczeniem zamachu. Nagle Jan Paweł II dowiaduje się o zbieżności daty, godziny i minuty zamachu i pierwszego objawienia fatimskiego. Już niebawem zna wszystkie dokumenty fatimskie. Wówczas nałożyły się na siebie dwa twierdzenia, które okazały się kluczem do odczytania Bożego szyfru. Jedno: "Za przyczyną Matki Bożej życie zostało mi na nowo darowane"; drugie: "Zrozumiałem, że jedynym sposobem ocalenia świata od wojny, ocalenia od ateizmu, jest nawrócenie Rosji zgodnie z orędziem z Fatimy". Papież wiedział już, że ocaliła go Pani Fatimska. Więcej, wiedział, że żyje po to, by wypełnić Jej żądanie.
Dzieje fatimskiego zawierzenia
1931 r., 13 maja - Portugalia poświęca się Niepokalanemu Sercu Maryi.
Dzięki temu wojna domowa w Hiszpanii nie rozszerza się na Portugalię.
1940 r., 2 grudnia - siostra Łucja pisze list do Ojca Świętego, w którym zapewnia, że każdy kraj, który poświęci się Niepokalanemu Sercu Maryi, otrzyma niezwykłe łaski.
1942 r., 8 grudnia - Pius XII dokonuje poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi.
1946 r., 8 sierpnia - Polska jako pierwszy kraj po Portugalii poświęca się Niepokalanemu Sercu Maryi, czego owocem jest zachowanie wolności Kościoła w kraju rządzonym przez komunistów.
1959 r., 29 czerwca - W swej pierwszej encyklice "Ad Petri Cathedram" Jan XXIII nawiązuje do poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi dokonanego przez Piusa XII.
1964 r., 21 listopada - Na zakończenie III sesji Soboru Paweł VI poświęca świat Niepokalanemu Sercu Maryi i przekazuje do sanktuarium w Fatimie Złotą Różę.
1975 r., 13 maja - Biskupi portugalscy odnawiają akt poświęcenia narodu Niepokalanemu Sercu Maryi.
1982 r., 13 maja - W Fatimie Jan Paweł II dziękuje za ocalone życie i poświęca świat Niepokalanemu Sercu Maryi.
1984 r., 24 marca - Jan Paweł II sprowadza do Rzymu figurę z kaplicy Objawień w Fatimie.
2000 r., 8 października - Jan Paweł II sprowadza do Rzymu figurę z kaplicy Objawień i ze wszystkimi biskupami świata zawierza Matce Bożej Fatimskiej nowe tysiąclecie.
Ojciec Święty nie musi już pytać, po co ocalał, ani po co żyje. Wie, że trzeba ratować świat. Trzeba zawierzyć świat i Rosję Niepokalanemu Sercu Maryi - i to kolegialnie: w łączności z wszystkimi księżmi biskupami! Trzeba doprowadzić do tego, czego nie potrafił dokonać Pius XI, co nie udało się Piusowi XII w 1942 ani Pawłowi VI w 1964 r. To zdumiewające, ale siostra Łucja wiedziała już w latach 30., że "Ojciec Święty na razie nie spełni życzeń Jezusa" i że stanie się to dopiero wiele 'później'".
Dlaczego Bóg chciał ocalić Ojca Świętego Jana Pawła II?

Sentencje
Św. Jana Pawła II

1. Niech nasza droga będzie wspólna. Niech nasza modlitwa będzie pokorna. Niech nasza miłość będzie potężna. Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego, co się tej nadziei może sprzeciwiać.

2. Przyszłość zaczyna się dzisiaj, nie jutro.
3. Miłość, która jest gotowa nawet oddać życie, nie zginie.
4. Wczoraj do ciebie nie należy. Jutro niepewne... Tylko dziś jest twoje.
5. Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę.
6. Czujesz się osamotniony. Postaraj się odwiedzić kogoś, kto jest jeszcze bardziej samotny.
7. Dziś człowiek tak często nie wie, co nosi w sobie, w głębi swej duszy, swego serca. Jak często jest niepewny sensu swego życia na tej ziemi. Ogarnia go zwątpienie, które przeradza się w rozpacz.
8. Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.
9. Powstań, ty, który już straciłeś nadzieję. Powstań, ty, który cierpisz. Powstań, ponieważ Chrystus objawił ci swoją miłość i przechowuje dla ciebie nieoczekiwaną możliwość realizacji.
10. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze Ziemi.
Tej Ziemi!
homilia na Placu Zwycięstwa, dn. 2 czerwca 1979 roku
11. Wstyd mi. Prezydent stoi, kardynał stoi - a ja siedzę.
w czasie wizyty w Kalwarii Zebrzydowskiej, dn. 18 sierpnia 2002 roku
12. Tylko miłość może wykluczyć używanie jednej osoby przez drugą.
13. Nie bój się, nie lękaj! Wypłyń na głębię!
14. Miejcie odwagę żyć dla Miłości, Bóg jest Miłością.
15. Nie ma pokoju bez sprawiedliwości, nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia.
16. Gdy będzie wam trudno, gdy będziecie w życiu przeżywać jakieś niepowodzenie, czy zawód, niech myśl wasza biegnie ku Chrystusowi, który was miłuje, który jest wiernym towarzyszem i który pomaga przetrwać każdą trudność.
17. Bóg jest pierwszym źródłem radości i nadziei czlowieka.
18. Rodzina Bogiem silna, staje się siłą człowieka i całego narodu.
19. Bywa nieraz, że stajemy w obliczu prawd, dla których brakuje słów.
20. Miłość mi wszystko wyjaśniła,
Miłość wszystko rozwiązała -
dlatego uwielbiam tę Miłość,
gdziekolwiek by przebywała...

z tomiku Renesansowy psałterz
21. Nadzieja zawiera w sobie światło mocniejsze od ciemności, jakie panują w naszych sercach.
22. Amen.
(na chwilę przed śmiercią)
? Jan Paweł II (Karol Wojtyła)
telewizja RAI, powołując się na papieskie otoczenie, nie potwierdzone oficjalnie przez Watykan
22. Wymagajcie od siebie choćby inni od was nie wymagali.
23. Szukałem was, teraz Wy mnie znaleźliście.
24. Wy jesteście przyszłością świata!
25. Wy jesteście nadzieją Kościoła!
Wy jesteście moją nadzieją!
26. Wierzę, że im bardziej się kocha, tym więcej się czyni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczuciem, nie mógłbym nawet nazwać miłością.
27. Dla chrześcijanina sytuacja nigdy nie jest beznadziejna.
28. Nie bójcie się tajemnicy Boga. Nie bójcie się Jego milości.
29. Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka.
30. Zbyt często życie ludzkie rozpoczyna się i kończy pozbawione radości i pozbawione nadziei.
31. Nie wystarczy przekroczyć próg, trzeba iść w głąb.
32. Bogatym nie jest ten kto posiada, lecz ten kto daje.
33. Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy.
Fides et ratio
34. Świat bez sztuki naraża się na to, że będzie światem zamkniętym na miłość.
35. Kapłan jest człowiekiem żyjącym samotnie po to, aby inni nie byli samotni.
36. Uzdrówcie rany przeszłości miłością. Niech wspólne cierpienie nie prowadzi do rozłamu, ale niech spowoduje cud pojednania.
37. Bądźcie na tym świecie nosicielami wiary i nadziei chrześcijańskiej, żyjąc miłością na co dzień. Bądźcie wiernymi świadkami Chrystusa zmartwychwstałego, nie cofajcie się nigdy przed przeszkodami, które piętrzą się na ścieżkach Waszego życia. Liczę na Was. Na Wasz młodzieńczy zapał i oddanie Chrystusowi.
38. Nigdy nie jest tak, żeby człowiek, czyniąc dobrze drugiemu, tylko sam był dobroczyńcą. Jest równocześnie obdarowywany, obdarowany tym, co ten drugi przyjmuje z miłością.
39. Starajmy się tak postępować i tak żyć, by nikomu w naszej Ojczyźnie nie brakło dachu nad głową i chleba na stole, by nikt nie czuł się samotny, pozostawiony bez opieki.
40. Potrzeba nieustannej odnowy umysłów i serc, aby przepełniała je miłość i sprawiedliwość, uczciwość i ofiarność, szacunek dla innych i troska o dobro wspólne, szczególnie o to dobro, jakim jest wolna Ojczyzna.
41. Dłonie są krajobrazem serca.
42.Służyć Chrystusowi to wolność.
43. Człowiek, który zabija Boga, nie znajdzie także ostatecznego hamulca, aby nie zabijać człowieka. Ten ostateczny hamulec jest w Bogu.
Homilia Ojca Św. na placu przed katedrą w Turynie, dn. 13 kwietnia 1980 roku
44. Wyznanie wiary wiele kosztuje, ale wy nie możecie przegrać miłości.
45. Za wojnę są odpowiedzialni nie tylko ci, którzy ją bezpośrednio wywołują, ale również ci, którzy nie czynią wszystkiego co leży w ich mocy, aby jej przeszkodzić
46. Pewne prawdy jakoś nie mijają, powracają do ludzi wciąż.
47. Pamięć o przeszłości oznacza zaangażowanie w przyszłość.
Apel o pokój, Hiroszima, 25.02.1981
48. Prawdziwa cywilizacja nie polega na sile, ale jest owocem zwycięstw nad samym sobą, nad mocami niesprawiedliwości, egoizmu i nienawiści, które są zdolne zniekształcić prawdziwe oblicze człowieka.
49. Każde życie, nawet najmniej znaczące dla ludzi, ma wieczną wartość przed oczami Boga.
50. Historia uczy, że demokracja bez wartości łatwo się przemienia w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm.
51. Prawo do życia nie jest tylko kwestią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka.
52. Wolności nie można tylko posiadać, nie można jej zużywać. Trzeba ją stale zdobywać i tworzyć przez prawdę.
53. Wy jesteście młodzi, a papież jest stary i trochę zmęczony. Ale identyfikuje się jeszcze z waszymi oczekiwaniami i nadziejami.
podczas Światowych Dni Młodzieży, dn. 28 lipca 2002 roku
54. Niech wspaniałe świadectwa miłości Ojczyzny, bezinteresowności i heroizmu, jakich mamy wiele w naszej historii, będą wyzwaniem do zbiorowego poświęcenia wielkim narodowym celom.
w Parlamencie, dn. 11 czerwca 1999 roku
55. Święci zachęcają wierzących naszych czasów, aby nie cofali się w obliczu trudności, jakie stawia przed nimi wierność wymogom wiary.
56. Poezja to wielka pani, której trzeba się całkowicie poświęcić: obawiam się, że nie byłem wobec niej zupełnie w porządku.
57. Człowiek nie jest tylko sprawcą swoich czynów, ale przez te czyny jest zarazem w jakiś sposób "twórcą siebie samego".
58. Pełnię modlitwy osiąga człowiek nie wtedy, kiedy najbardziej wyraża siebie, ale wtedy, gdy w niej najpełniej staje się obecny sam Bóg.
59. Nie chciejcie ojczyzny, która was nic nie kosztuje.
60. Cieszcie się tak jak Ja się cieszę, wszystko oddaję w opiekę Marii Dziewicy.
61. Pragnienie, by żyć lepiej, nie jest niczym złym, ale błędem jest styl życia, który wyżej stawia dążenie do tego, by mieć aniżeli być, i chce więcej mieć, nie po to aby bardziej być, lecz by doznać w życiu najwięcej przyjemności.
62. Nic tak nie jest potrzebne człowiekowi jak Miłosierdzie Boże - owa miłość łaskawa, współczująca, wynosząca człowieka ponad jego słabość ku nieskończonym wyżynom Świętości Boga.
Kraków - Łagiewniki, 7.06.1997
63. To nie jest czas, w którym mamy się wstydzić Ewangelii. To jest czas głoszenia na dachach.
64. Nie ma wolności bez solidarności! Dzisiaj wypada powiedzieć: nie ma solidarności bez miłości - więcej! - nie ma przyszłości człowieka i narodu.
65. Nie ma większego bogactwa w narodzie nad światłych obywateli.
66. W perspektywie wiary ziemia nie jest nieograniczonym rezerwuarem zasobów, które można eksploatować bez końca, lecz również cząstką Misterium Stworzenia, z którego nie tylko wolno korzystać, ale któremu należy się nasz podziw i szacunek.
67. Człowiek ma z gruntu inną naturę niż zwierzęta. Zawiera się w niej władza samostanowienia opartego na refleksji i przejawiającego się w tym, że człowiek działając wybiera, co chce uczynić. Władza ta nazywa się wolną wolą.
68. Wypaczone pojęcia wolności, rozumianej jako niczym nie ograniczona samowola, nadal zagrażają demokracji i wolnym społeczeństwom.
69. Droga zbawienia przechodzi także przez ludzką pracę.
70. Cała zewnętrzna konstytucja ciała kobiety, jego szczególny kształt, to właściwości, które mocą odwiecznej atrakcji stoją u początku poznania.
71. Całym sobą płacisz za wolność - więc to wolnością nazywaj, że możesz, płacąc ciągle na nowo, siebie posiadać.
Pamięć i tożsamość
72. Naród ginie, gdy znieprawia swojego ducha, naród rośnie, gdy duch jego coraz bardziej się oczyszcza i tego żadne siły zewnętrzne nie zdołają zniszczyć.
73. Celibat jest znakiem wolności, która służy.
74. Świadomość własnej przeszłości pomaga nam włączyć się w długi szereg pokoleń, by przekazać następnym wspólne dobro - Ojczyznę.

opracowano m.in. na podstawie Książki pt.: "Złote myśli Jana Pawła II"; Wydawnictwo EUROPA Sp.z o.o.;2006r.

- BÓG -
1. Bóg szczególnie upodobał sobie ubogich. W ich twarzach odbija się Chrystus.
(1980)

2. Bóg, ukazując nam miłosierdzie, oczekuje, że będziemy świadkami miłosierdzia w dzisiejszym świecie.
(Homilia, Błonie Krakowskie,2002)

3. Trzeba być pokornym, ażeby łaska Boża mogła w nas działać, przeobrażać nasze życie i przynosić owoc dobra.

4.Tak więc, aby nastała sprawiedliwość i osiągnęły swój cel wysiłki ludzi, którzy pragną ją urzeczywistnić, konieczny jest dar łaski ofiarowanej przez Boga. Dzięki niej i współpracy ludzkiej wolności możliwa jest owa tejemnicza obecność Boga w historii, czyli Opatrzność.
(Encyklika " Centesimus annus", 1991)

- CHRYSTUS -
1. Chrystus nie zgodzi się nigdy z tym, aby człowiek był uznawany - albo aby samego siebie uznawał - tylko za narzędzie produkcji; tylko żeby według tego człowiek był oceniany, mierzony, wartościowany. Chrystus nigdy się z tym nie zgodzi. Dlatego położył sie na tym krzyżu, jak gdyby na wielkim progu duchowych dziejów człowieka, ażeby sprzeciwiać się jakiejkolwiek degradacji człowieka. Również gdyby to była degradacja przez pracę. (1979)
2. Nie lękajcie się!
Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!
Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, kierunków cywilizacyjnych. Nie lękajcie się! Chrystus wie, co kryje się we wnętrzu człowieka. Jedynie On to wie.
(Inauguracja pontyfikatu, 22.10.1978)

3. Człowiekowi koniecznie potrzebne jest miłujące spojrzenie Chrystusa.
Może najbardziej w chwili doświadczenia, upokorzenia, prześladowania, klęski - wtedy gdy nasze człowieczeństwo zostaje jakby przekreślone w oczach ludzkich, znieważone i podeptane - wtedy świadomość tego, że (...) Chrystus miłuje każdego i zawsze, (...) pozwala nam przetrwać.
(List do Młodych całego świata, 1985)

4. Chrystus mówi o sobie, że w Nim skupiło się całe ludzkie cierpienie, które skutecznie zmieniło się w misterium Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Triumf krzyża nadaje cierpieniu ludzkiemu nowy wymiar: wartość odkupieńczą.
(Homilia, Los Angeles, 15.09.1987)

5. Nie lękajcie się.
Chrystus zwyciężył świat. On jest z Wami na zawsze.
(Homilia, Manilia, 15.01.1995)

6. Chrystus nas kocha i kocha nas zawsze!
Kocha nas wtedy, kiedy Go zawodzimy, kiedy nie spełniamy Jego oczekiwań. Nigdy nie zamyka przed nami ramion swojego miłosierdzia.
7. Obraz Chrystusa polityka, rewolucjonisty, wywrotowca z Nazaretu nie zgadza się z katechezą Kościoła.
(Inauguracja pontyfikatu, 22.10.1978)

- CIERPIENIE -

1. Ból i cierpienie nie są czymś daremnym, czymś, co trzeba znosić w samotności.
Chociaż w dalszym ciągu trudno jest pojąć cierpienie, to jednak Jezus ukazał nam jasno, że wartość ludzkiego cierpienia jest związana z Jego własnym cierpieniem i śmiercią, z Jego własną ofiarą.
Innymi słowy, przez wasze cierpienie pomagacie Jezusowi w Jego dziele zbawienia.

(Sanktuarium Matki Boskiej, Knock 30.09.1979r.)

2. Cierpienie jest w świecie po to, ażeby wyzwalało miłość.

3. Szczególną uwagę Papież pragnie zachować dla chorych, aby przekazać im serdeczne pozdrowienia oraz słowa pociechy i zachęty. Wy, drodzy chorzy, macie ważne miejsce w Kościele, jeżli swoją trudną sytuację potraficie rozumieć w świetle wiary i jeżeli w tym świetle potraficie przeżywać swoją chorobę z wielkodusznym i mężnym sercem. Każdy z was może stwierdzić za św. Pawłem: "W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół".
(Audiencja generalna, 15.11.1978)

4. Piecza nad chorymi i cierpiącymi jest ściśle związana z życiem i misją Kościoła. Kościół od początku wyznaje, że został powołany przez Chrystusa, który nałożył nań obowiązek opieki nad biednymi, słabymi, bezbronnymi, cierpiącymi i tymi, co płaczą.
Oznacza to, że gdy walczycie o ulżenie cierpieniom i staracie się je uleczyć, to również w ten sposób dajecie świadectwo chrześcijańskiemu pojmowaniu cierpienia . Także w walce z bólem może znaleźć swój wyraz przekonanie o celowości życia i śmierci, która jest jedną z podstaw światopoglądu opartego na wierze chrześcijańskiej.

(Homilai Los Angeles, 15.11.1987r.)

5. Cierpienie bowiem zawsze jest próbą, czasem nad wyraz ciężką próbą, której poddane zostaje człowieczeństwo.
(List apostolski "Salvifici doloris, 1984)

6. Cierpienie nie jest karą za grzechy ani nie jest odpowiedzią Boga na zło człowieka. Można je zrozumieć tylko i wyłącznie w świetle Bożej miłości, która jest ostatecznym sensem wszystkiego, co na tym świecie istnieje.
(Olsztyn, 6.06.1991)

7. Ziemskie cierpienie, kiedy zostaje przyjęte w miłości, upodabnia się do gorzkiej pestki zawierającej ziarno nowego życia, skarb boskiej chwały, którą człowiek otrzyma w wieczności.
(Audiencja generalna, 27.04.1994)

8. Dobrym Samarytaninem jest każdy i każda z nas! Z powołania! Z obowiązku! Dobry Samarytanin żyje miłosierdziem.

- CYWILIZACJA I ZAGROŻENIA -

1. Możemy zbudować cywilizację godną człowieka. Czyniąc to, przekonamy się,że łzy naszego stulecia przygotowały ziemię na nową wiosnę ludzkiego ducha.
(Przemówienie w ONZ, 5.10.1995)

2. Wszystko co godzi w samo życie, jak wszelkiego rodzaju zabójstwa, ludobójstwa, spędzanie płodu, eutanazja i dobrowolne samobóstwo; wszystko, cokolwiek narusza całość osoby ludzkiej, jak okaleczenia, tortury zadawane ciału i duszy, próby wywierania przymusu psychicznego; wszystko co ubliża godności ludzkiej, jak nieludzkie warunki życia, arbitralne aresztowania, deportacje, niewolnictwo, prostytucja, handel kobietami i młodzieżą; a także nieludzkie warunki pracy, w których traktuje się pracowników jak zwykłe narzęcia zysku, a nie jak wolne, odpowiedzialne osoby: wszystkie te i tym podobne sprawy i praktyki są czymś haniebnym; zakażając cywilizację ludzką, bardziej hańbą tych, którzy się ich dopuszczają, niż tych, którzy doznają krzywdy, i są jak najbardziej sprzeczne z czcią należną Stwórcy.
3. Nie brak sytuacji szczególnego ubóstwa, niedostatku i niepewności, w których trud codziennej egzystencji, cierpienie sięgające granic ludzkiej wytrzymałości oraz doznawana przemoc (zwłaszcza przemoc wymierzona przeciw kobietom) sprawiają, że opowiedzenie się po stronie życia i jego obrona stają się trudne, a czasem wymagają wręcz heroizmu.
4. Z pewnością antykoncepcja i przerywanie ciąży z moralnego punktu widzenia to dwa zasadniczo różne rodzaje zła: jedno jest sprzeczne z pełną prawdą aktu płciowego jako właściwego wyrazu miłości małżeńskiej, drugie niszczy życie ludzkiej istoty; pierwsze sprzeciwia się cnocie czystości małżeńskiej, drugie zaś jest sprzeczne z cnotą sprawiedliwości i bezpośrednio łamie Boże przykazanie "nie zabijaj".
(Encyklika Evangelium vitae, 1995)

5. Na kryzys cywilizacji trzeba odpowiedzieć cywilizacją miłości !!!
(List apostolski Tertio millennio adveniente 1994)

- CZŁOWIEK -

1. Człowiek otrzymuje od Boga swą istotną godność, a wraz z nią zdolność wznoszenia się ponad wszelki porządek społeczny w dążeniu do prawdy i dobra. Jest on jednak również uwarunkowany strukturą społeczną, w której żyje, otrzymanym wychowaniem i środowiskiem.
(Encyklika Centesimus annus, 1991)
2. Kres jest tak niewidzialny, jak początek. Wszechświat wyłonił się ze Słowa i do Słowa powraca. (...) Nadzy przychodzimy na świat i nadzy wracamy do ziemi, z której zostaliśmy wzięci.
(Tryptyk rzymski, 2003)
3. Każdy znajduje w życiu jakieś swoje Westerplatte. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić - dla siebie i dla innych.
(Westerplatte, 1987)

4. Człowiek bowiem staje się naprawdę sobą poprzez wolny dar z siebie samego ...
(Encyklika Centesimus annus, 1991)

5. Człowieka trzeba mierzyć miarą serca. Sercem! (...) Człowieka trzeba mierzyć miarą sumienia, miarą ducha, który jest otwarty ku Bogu. Trzeba więc człowieka mierzyć miarą Ducha Świętego.
(1979)
6. Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa.
Nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego właściwe powołanie i ostateczne przeznaczenie. (1979)

7. Bóg nie wątpi o człowieku. A więc i my, chrześcijanie, nie możemy zwątpić o człowieku, wiemy bowiem, że człowiek jest zawsze większy niż jego błędy i występki.
(List apostoslski z okazji 50 rocznicy wybuchu II wojny światowej, 1989)

8. Zniechęcony do tworzenia autentycznych warunków ludzkiej prokreacji człowiek skłania sie do traktowania siebie samego i własnego życia raczej jako zespołu doznań, których należy doświadczyć, anieżeli dzieła, które ma wypełnić.

9. Człowiek, który odkrywa swą zdolność przekształacania i w pewnym sensie stwarzania świata własną pracą, zapomina, że zawsze dzieje się to w oparciu o pierwszy dar, otrzymany od Boga na początku w postaci rzeczy przezeń stworzonych.

10. Człowiek urzeczywistnia siebie samego poprzez swoją inteligencję i swoją wolność, i dokonując tego, traktuje je jako przedmiot i narzędzie rzeczy tego świata i sobie je przywłaszcza.
( Encyklika Centesimus annus,1991)

11. Człowiek jest drogą Kościoła.

12. Człowiek, który chce zrozumieć siebie samego do końca - musi ze swoim niepokojem, niepewnością, a także słabością i grzesznością, ze swoim życiem i śmiercią, przybliżyć się do Chrystusa.
(Encyklika Redemptor hominis, 1979)

13. Istotnie, głównym bogactwem człowieka jest wraz z ziemią sam człowiek.
( Encyklika Cenesimus annus, 1991)

14. Człowiekowi współczesnemu zagraża duchowe znieczulenie, a nawet smierć sumienia.

15. Wraz z ideą przegrywa człowiek.

16. Chrześcijanin winien żyć w perspektywie wieczności.

17. Trzeba być pokornym, ażeby łaska Boża mogła w nas działać, przeobrażać nasze życie i przynosić owoc dobra.

18. Być wolnym to znaczy spełniać owoce prawdy, działać w prawdzie. Być wolnym to znaczy umieć siebie poddać, podporządkować prawdzie - a nie: podporządkować prawdę sobie, swoim zachciankom, interesom, koniunkturom.

19. Ewangelia (...) to proroctwo o człowieku. Poza Ewangelią człowiek pozostaje dramatycznym pytaniem bez odpowiedzi.
(Pamięć i tożsamość,2005)

20. Narkotyki, a także pornografia i inne formy konsumizmu, wykorzystując nieodporność jednostek słabych, mają wypełnić duchową pustkę, jaka powstaje w człowieku.
(Encyklika Centesimus annus, 1991)
21. Nie dajcie się zwieźć pokusie, że człowiek może w pełni odnaleźć siebie, odrzucając Boga.