1 września - Bł. Bronisławy, Dziewicy (3. klasa, kolor biały)
Błogosławiona Bronisława, Norbertanka. (1203 - 1259.)
Z Czech przybył w otoczeniu Dąbrówki, żony Mieczysławowej, Saul Odrowąż; syn jego, także Saul, był hrabią na Końskiem; sześciu po sobie zostawił synów; drugim z nich był słynny biskup krakowski Iwon; piątym był Eustachy, ojciec św. Jacka i św. Czesława. Z rodu tych to Odrowążów pochodziła i bł. Bronisława; zdaje się, że była stryjeczną siostrą Jacka i Czesława. Urodziła się r. 1203 z ojca Stanisława i matki Anny, pochodzącej z książąt Jaksów Gryfów. Miejscem urodzenia była wieś Kamień w dyecezyi wrocławskiej; dzisiaj nazywa się po niemiecku Gross Stein i jest własnością hrabiów Strachwitzów. Wychowana w duchu pobożności, sama garnęła się do umartwień dobrowolnych; najchętniej przebywała przed ołtarzem Pańskim, aby w gorących modlitwach przestawać na duchownej rozmowie z Bogiem i łaski sobie wypraszać do coraz większych postępów w cnocie. Rychło też zupełnie poświęciła się służbie Chrystusowej. Wzór św. Jacka i innych świątobliwych osób ówczesnej doby natchnął i Bronisławę pragnieniem życia zakonnego. Porzuciła tedy dostatki i dobytki rodzicielskie, zerwała ze światem, aby jako skromna zakonnica zamknąć się w klasztorze Norbertanek pod Krakowem. Znany był jej zakon św: Norberta, bo już około roku 1180 istniał klasztor w Wrocławiu; stąd też rozumiemy, że właśnie w tym zakonie zamyślała życia dokonać. Udała się do klasztoru Zwierzynieckiego pod Krakowem, ponieważ słynny był pobożnością dziewic zakonnych, tam Bogu oddanych. Liczyła bł. Bronisława lat dopiero szesnaście, kiedy przyjęła suknię zakonną. Odtąd życie jej płynęło w cichości. Unikając wszelkich rozproszeń przez niepotrzebne rozmowy lub przyjmowanie osób świeckich, zatapiała się Bronisława w miłości Boga. Rozbudzała i utwierdzała ją w sobie przez częste rozmyślanie Męki Pańskiej. Taką była miłośnicą pokory, że rzucała się pod stopy sióstr zakonnych i żądała, aby po niej deptały, jako nędznym prochu i niegodnej grzesznicy. Czuwaniami, biczowaniem, włosiennicą walczyła z poruszeniami zmysłowego ciała; umartwienia te i inne były tak wielkie, że zdawały się przechodzić siły słabej dziewicy. Przerwą niejako w zacisznem życiu Bronisławy było przybycie św. Jacka do Krakowa. Rodzina jego była się zebrała, aby go przyjąć na ziemi polskiej; do niej należała cicha Norbertanka, która w murach klasztornych dawno modliła się o szczęśliwy powrót młodego Dominikanina, kiedy wieści o jego pracach w czasie powrotu do ojczyzny już chwałą rozbrzmiewały niezwykłą. Godzi się przypuszczać, że i późniejsze prace św. Jacka osłaniała modlitwa zakonnicy. To też w roku 1257, w dzień Wniebowzięcia Najśw. Panny, podczas rozmyślania wpadła Bronisława w zachwycenie, w którem ujrzała przedziwną światłość nad kościołem dominikańskim św. Trójcy w Krakowie; mnóstwo aniołów otaczało Matkę Bożą, która wiodła ku niebu męża w szacie św. Dominika. Na pytanie, Bronisławy, ktoby był ów mąż taką otoczony chwałą odebrała odpowiedź, że jest nim św. Jacek, który ma otrzymać nagrodę wiecznej szczęśliwości. Przyszedłszy do siebie, opowiedziała zakonnica swe widzenie siostrom; była przekonaną, że objawienie odnosiło się do śmierci św. Jacka. Aby się upewnić, opuściła swój klasztor i pobiegła z siostrami Falisławą i Małgorzatą do klasztoru św. Trójcy. Tutaj się dowiedziała, że przypuszczenia jej były słuszne. Nie były wówczas klasztory żeńskie krępowane klauzurą; zakonnice zażywały więc swobody osobistej. Z niej korzystała i bł. Bronisława, aby usuwać się od czasu do czasu na pobliskie wzgórze, zwane Sikornik. Tam osamotniona błogie spędzała chwile na rozmyślaniach i modlitwach, zatopiona głównie w rozważaniu przymiotów Boga, mianowicie Jego dobroci i miłosierdzia przez krwawe dzieło Odkupienia. Miejsce to nazywa się kopcem bł. Bronisławy. Umarła dnia 19. sierpnia 1259. Ciało jej odnaleziono dopiero r. 1612 przy naprawie kościoła Zwierzynieckiego i złożono przy ołtarzu św. Anny. Papież Grzegorz XVI. potwierdził cześć Bronisławy jako błogosławionej r. 1839, pozwolił odprawiać na jej chwałę pacierze kapłańskie w zgromadzeniu Norbertanek oraz w dyecezyi krakowskiej. Papież Pius IX. rozszerzył pozwolenie i na archidyecezyę gnieźnieńsko-poznańską. Uroczystość bł. Bronisławy przypada tutaj na dzień 3. września 1 września.
siomi1.w.interiowo.pl/3.wrzesnia.html
Z Czech przybył w otoczeniu Dąbrówki, żony Mieczysławowej, Saul Odrowąż; syn jego, także Saul, był hrabią na Końskiem; sześciu po sobie zostawił synów; drugim z nich był słynny biskup krakowski Iwon; piątym był Eustachy, ojciec św. Jacka i św. Czesława. Z rodu tych to Odrowążów pochodziła i bł. Bronisława; zdaje się, że była stryjeczną siostrą Jacka i Czesława. Urodziła się r. 1203 z ojca Stanisława i matki Anny, pochodzącej z książąt Jaksów Gryfów. Miejscem urodzenia była wieś Kamień w dyecezyi wrocławskiej; dzisiaj nazywa się po niemiecku Gross Stein i jest własnością hrabiów Strachwitzów. Wychowana w duchu pobożności, sama garnęła się do umartwień dobrowolnych; najchętniej przebywała przed ołtarzem Pańskim, aby w gorących modlitwach przestawać na duchownej rozmowie z Bogiem i łaski sobie wypraszać do coraz większych postępów w cnocie. Rychło też zupełnie poświęciła się służbie Chrystusowej. Wzór św. Jacka i innych świątobliwych osób ówczesnej doby natchnął i Bronisławę pragnieniem życia zakonnego. Porzuciła tedy dostatki i dobytki rodzicielskie, zerwała ze światem, aby jako skromna zakonnica zamknąć się w klasztorze Norbertanek pod Krakowem. Znany był jej zakon św: Norberta, bo już około roku 1180 istniał klasztor w Wrocławiu; stąd też rozumiemy, że właśnie w tym zakonie zamyślała życia dokonać. Udała się do klasztoru Zwierzynieckiego pod Krakowem, ponieważ słynny był pobożnością dziewic zakonnych, tam Bogu oddanych. Liczyła bł. Bronisława lat dopiero szesnaście, kiedy przyjęła suknię zakonną. Odtąd życie jej płynęło w cichości. Unikając wszelkich rozproszeń przez niepotrzebne rozmowy lub przyjmowanie osób świeckich, zatapiała się Bronisława w miłości Boga. Rozbudzała i utwierdzała ją w sobie przez częste rozmyślanie Męki Pańskiej. Taką była miłośnicą pokory, że rzucała się pod stopy sióstr zakonnych i żądała, aby po niej deptały, jako nędznym prochu i niegodnej grzesznicy. Czuwaniami, biczowaniem, włosiennicą walczyła z poruszeniami zmysłowego ciała; umartwienia te i inne były tak wielkie, że zdawały się przechodzić siły słabej dziewicy. Przerwą niejako w zacisznem życiu Bronisławy było przybycie św. Jacka do Krakowa. Rodzina jego była się zebrała, aby go przyjąć na ziemi polskiej; do niej należała cicha Norbertanka, która w murach klasztornych dawno modliła się o szczęśliwy powrót młodego Dominikanina, kiedy wieści o jego pracach w czasie powrotu do ojczyzny już chwałą rozbrzmiewały niezwykłą. Godzi się przypuszczać, że i późniejsze prace św. Jacka osłaniała modlitwa zakonnicy. To też w roku 1257, w dzień Wniebowzięcia Najśw. Panny, podczas rozmyślania wpadła Bronisława w zachwycenie, w którem ujrzała przedziwną światłość nad kościołem dominikańskim św. Trójcy w Krakowie; mnóstwo aniołów otaczało Matkę Bożą, która wiodła ku niebu męża w szacie św. Dominika. Na pytanie, Bronisławy, ktoby był ów mąż taką otoczony chwałą odebrała odpowiedź, że jest nim św. Jacek, który ma otrzymać nagrodę wiecznej szczęśliwości. Przyszedłszy do siebie, opowiedziała zakonnica swe widzenie siostrom; była przekonaną, że objawienie odnosiło się do śmierci św. Jacka. Aby się upewnić, opuściła swój klasztor i pobiegła z siostrami Falisławą i Małgorzatą do klasztoru św. Trójcy. Tutaj się dowiedziała, że przypuszczenia jej były słuszne. Nie były wówczas klasztory żeńskie krępowane klauzurą; zakonnice zażywały więc swobody osobistej. Z niej korzystała i bł. Bronisława, aby usuwać się od czasu do czasu na pobliskie wzgórze, zwane Sikornik. Tam osamotniona błogie spędzała chwile na rozmyślaniach i modlitwach, zatopiona głównie w rozważaniu przymiotów Boga, mianowicie Jego dobroci i miłosierdzia przez krwawe dzieło Odkupienia. Miejsce to nazywa się kopcem bł. Bronisławy. Umarła dnia 19. sierpnia 1259. Ciało jej odnaleziono dopiero r. 1612 przy naprawie kościoła Zwierzynieckiego i złożono przy ołtarzu św. Anny. Papież Grzegorz XVI. potwierdził cześć Bronisławy jako błogosławionej r. 1839, pozwolił odprawiać na jej chwałę pacierze kapłańskie w zgromadzeniu Norbertanek oraz w dyecezyi krakowskiej. Papież Pius IX. rozszerzył pozwolenie i na archidyecezyę gnieźnieńsko-poznańską. Uroczystość bł. Bronisławy przypada tutaj na dzień 3. września 1 września.
siomi1.w.interiowo.pl/3.wrzesnia.html