Dz. św. Faustyny
Dz. 129
W pewnym dniu, jedna z Matek tak się na mnie na gniewała i tak mnie upokarzała, że już
myślałam, że nie zniosę tego. Mówi mi: dziwaczko, histeryczko, wizjonerko, wynoś mi się z
pokoju, niech nie znam Siostry. – Sypało się na głowę moją wszystko, co się dało. Kiedy przyszłam
do celi, padłam na twarz przed krzyżem i spojrzałam na Jezusa, a nie mogłam już ani jednego słowa
wymówić. A jednak taiłam się przed innymi i udawałam, jakoby nic nie zaszło pomiędzy nami.
Szatan zawsze korzysta z takich chwil, zaczęła mi przychodzić myśli zniechęcenia – za wierność i
szczerość – masz nagrodę. Jak można być szczerą, kiedy się jest tak niezrozumianą. Jezu, Jezu, już
nie mogę. Upadałam znowuż na ziemie pod tym ciężarem i pot wystąpił na mnie i lęk jakiś zaczął
mnie ogarniać. Nie mam się na kim wewnętrznie oprzeć. W tym usłyszałam głos w duszy: Nie lękaj
się, Ja jestem z tobą – i jakieś dziwne światło oświeciło mój umysł i poznałam, że nie powinnam się
poddawać takim smutkom, i jakaś siła napełniła mnie i wyszłam z celi z nowa odwagą do cierpień.

Dz. 342
Cierpienie jest skarbem największym na ziemi – oczyszcza duszę. W cierpieniu poznajemy, kto jest
dla nas prawdziwym przyjacielem. Prawdziwą miłość mierzy się termometrem cierpień. Jezu,
dziękuje ci za codzienne drobne krzyżyki, za przeciwności w moich zamiarach, za trud życia
wspólnego, za złe tłumaczenie intencji, za poniżanie przez innych, za cierpkie się obchodzenie z nami, za posadzenia niewinne, za słabe zdrowie i wyczerpanie sił, za zaparcie się własnej woli, za wyniszczenie swego ja, za nieznanie w niczym, za pokrzyżowanie wszystkich planów.

..…..…..…......……..…………...…………..……...…..…

Zbliż się do Krzyża…, a poznasz Jezusa Chrystusa !!!