W kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska personel hospicjów zmuszany jest do przeprowadzania eutanazji. Podobnie, jak w przypadku aborcji, jeśli dany lekarz osobiście odmówi uczestnictwa we wspomaganym samobójstwie, ma obowiązek skierowania go do innego medyka. Gdy wchodziła w życie regulacja MAiD, zapewniano, że hospicja i ośrodki opieki paliatywnej nie będą zmuszane do uśmiercania pacjentów.
O prawach sumienia pracowników służby zdrowia w Kanadzie znowu jest głośno. Niedawno sąd w Ontario zdecydował, że lekarze, którzy sprzeciwiają się eutanazji, muszą w niej uczestniczyć, chociażby pośrednio, skierowując pacjenta do osoby, która eutanazję wykona.
„Wspomaganie medyczne śmierci” jak eufemistycznie kanadyjskie prawo określa zabójstwo pacjenta (inaczej wspomagane samobójstwo lub zwyczajnie eutanazja) zalegalizowano w czerwcu 2016 roku. Podania śmiercionośnego zastrzyku może domagać się pełnoletnia osoba nieuleczalnie chora. Teoretycznie „wspomagane samobójstwo” nie jest dostępne dla nieletnich, chorych psychicznie, niepełnosprawnych itp. Lobby eutanazyjne chce to jednak zmienić i poszerzyć krąg osób, które mogłyby być uśmiercane.
By zapobiec „turystyce samobójczej”, eutanazja jest dostępna tylko dla mieszkańców kwalifikujących się do kanadyjskiego ubezpieczenia zdrowotnego. Zgoda na poddanie się eutanazji musi być wielokrotnie wyrażona, a nie dorozumiana, w tym w chwili tuż przed śmiercią. Może też być odwołana w dowolnym momencie i w dowolny sposób.
Dany pacjent w celu poddania się eutanazji musi podpisać pisemną zgodę – 10 dni przed planowanym uśmierceniem – przed dwoma niezależnymi świadkami, którzy muszą potwierdzić, że zostało to zrobione dobrowolnie, bez przymusu.
Następnie dwaj lekarze i / lub pielęgniarki muszą niezależnie potwierdzić, że pacjent cierpi na nieuleczalną, ciężką i nieodwracalną chorobę.
„Wspomagane samobójstwo” było uprzednio zakazane na podstawie kodeksu karnego jako forma zabójstwa. Zakaz ten został uchylony decyzją Sądu Najwyższego z lutego 2015 roku. w sprawie Carter przeciwko Kanadzie. 17 czerwca 2016 r. w parlamencie kanadyjskim uchwalono ustawę o zalegalizowaniu eutanazji. Mimo, że ustawa zawiera szereg obostrzeń, na medyków wywierana jest presja przez zarządy szpitali i hospicjów, aby częściej stosować eutanazję.
Ostatnio urząd ds. zdrowia w Kolumbii Brytyjskiej wydał rozporządzenie zmuszające wszystkich medyków do udziału w eutanazji (MAiD). Rozporządzenie Fraser Health bezpośrednio wpływa na instytucje takie jak Delta Hospice, które są przeciwne uczestnictwu w eutanazji. Janice Strukoff, kierowniczka administracji z hospicjum Delta oświadczyła, że „opieka paliatywna hospicjum nie polega na przyspieszaniu śmierci i sprzeciwiamy się zastraszaniu, które obecnie ma miejsce w K. B.”. Nancy Macey, założycielka i dyrektor wykonawczy hospicjum Delta dodała, że „ustawa MAiD może być traumatyzującym doświadczeniem dla personelu, pacjentów oraz wolontariuszy i mogą oni zrezygnować z pracy, obawiając się zmiany zasad opieki paliatywnej”. Hospicjum już boryka się z brakiem pracowników, a nakaz uśmiercania pacjentów – wbrew woli personelu medycznego – może jedynie zaostrzyć problemy i trudno będzie znaleźć osoby chętne do pracy.
W odpowiedzi na nakaz władz, dyrektor medyczny Fraser Health Palliative Care, dr Neil Hilliard zrezygnował ze stanowiska. „Zapewnienie eutanazji lub wspomaganego samobójstwa przez lekarza nie jest zgodne z zasadami opieki paliatywnej” – napisał w oświadczeniu.
W zeszły weekend w Langley BC odbyło się spotkanie dotyczące wymuszania eutanazji na placówkach medycznych wbrew decyzji personelu. Przyciągnęło 300 osób, w tym – poza pracownikami placówek medycznych – również posłów. Uczestnicy wskazywali, że wymóg wykonywania eutanazji zniszczy rozwijaną z takim mozołem opiekę paliatywną. Decyzja władz wpłynie również na plany budowy nowych hospicjów, których administratorzy obawiają się presji wywieranej na personel, by uśmiercał pacjentów, zamiast nieść pomoc na ostatnim etapie życia.
Prawa sumienia pracowników służby zdrowia wzbudzają w Kanadzie wielkie poruszenie. Niedawno sąd w Ontario zdecydował, że lekarze, którzy sprzeciwiają się eutanazji, muszą uczestniczyć w niej pośrednio, skierowując pacjenta do medyka, który będzie gotów go uśmiercić.
O niepokojącym trendzie szykanowania szpitali i hospicjów pisał pod koniec stycznia dr Will Johnston na łamach „Huffington Post”. Zauważył on, że osoby chore o skłonnościach samobójczych – wskutek działań aktywistów pro-eutanazyjnych – mogą zostać poddane procedurze „wspomaganego samobójstwa” dzięki zatwierdzonym przez rząd protokołom po serii sukcesów sądowych i legislacyjnych działaczy na rzecz legalizacji eutanazji. Ci aktywiści ostatnio postanowili radykalnie zmienić zasady opieki paliatywnej, domagając się, by hospicja już nie koncentrowały się na uśmierzaniu bólu w ostatnim etapie życia ludzi, lecz przyspieszali ich śmierć.
Postawa zwolenników legalizacji uśmiercania pacjentów uległa wyraźnej radykalizacji. Zanim wywalczyli korzystne orzeczenia w Sądzie Najwyższym przekonywali, że mają ograniczone cele. Po zwycięstwie tak zwani zwolennicy ruchu medycznego zabijania stali się niecierpliwi wobec osób czy instytucji, które odmówiły uczestnictwa w procedurze eutanazyjnej.
Aktywiści teraz walczą o poszerzenie dostępu do „opcji śmierć” dla wszystkich osób, które zostały strategicznie wykluczone z planu, to jest dla dzieci, osób z przewlekłymi chorobami, niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie. Hospicjom, które odmawiają uśmiercenia pacjentów, zarzucają natomiast „okrutne traktowanie” pacjentów.
Przykład z Belgii: Ekskluzywny dom starców przyjmuje pensjonariuszkę , kobietę starą schorowaną. Warunki super. Na terenie obiektów kafejka do nawiązywania spotkań i przyjaźni pomiędzy pensjonariuszami. Obsługa pomaga niedołężnym przejść krótki odcinek z kwatery do miejsca spotkań. Idylla trwa jakiś czas. Następnie z niezrozumiałych pobudek obsługa przenosi pensjonariuszkę w odległy od centrum …Więcej
Przykład z Belgii: Ekskluzywny dom starców przyjmuje pensjonariuszkę , kobietę starą schorowaną. Warunki super. Na terenie obiektów kafejka do nawiązywania spotkań i przyjaźni pomiędzy pensjonariuszami. Obsługa pomaga niedołężnym przejść krótki odcinek z kwatery do miejsca spotkań. Idylla trwa jakiś czas. Następnie z niezrozumiałych pobudek obsługa przenosi pensjonariuszkę w odległy od centrum zaułek potężnego ośrodka. Oczywiście o spotkaniach z przyjaciółmi trzeba zapomnieć. Pensjonariuszka wpada w przygnębienie, apatię. Wtedy pojawia się ktoś, kto proponuje jej skrócenie cierpienia. Dalsze losy pensjonariuszki są już wiadome
