Nasz Założyciel - Św. Hannibal Maria Di Francia
Św. Hannibal Maria Di Francia urodził się w Mesynie (Włochy) 5 lipca 1851 r. w rodzinie arystokratycznej. Miał zaledwie 15 miesięcy, kiedy zmarł jego ojciec, Francesco.
Mając 17 lat odczuł powołanie do kapłaństwa i do poświęcenia całego swojego życia modlitwie o powołania. Jak sam napisał, odczuł on wielką potrzebę proszenia Boga o dobrych i świętych kapłanów dla Kościoła Świętego: "Jak to możliwe, że prosi się o deszcz i o wszystkie inne potrzeby, a zapomina się prosić Dobrego Boga o kapłanów". Wtedy to otrzymał intuicję swojego przyszłego charyzmatu ROGATE, które opiera się na ewangelicznych słowach Jezusa: "Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście (łac. rogate) więc Pana Żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo" (Łk 10, 2: Mt 9, 37 - 38).
Codzienne przystępowania do Komunii św. wyczuliło go na tych wszystkich, którzy byli w jakiejkolwiek potrzebie materialnej, czy duchowej. I tak w 1878, będąc jeszcze diakonem, spotkał na swej drodze Francesco Zancone, ślepego biedaka, który żebrał. To opatrznościowe spotkanie zaważyło na całej jego przyszłości i od tego niemal momentu najbliższą sercu Hannibala staje się opieka nad sierotami, biednymi i zapomnianymi. 16 marca 1878 zostaje wyświęcony na kapłana i "zaczyna pracować dla Jezusa w miejscu, które było określane w Mesynie za skrawek ziemi przeklętej", czyli w Dzielnicy Awiniońskiej. Za pozwoleniem swojego biskupa zamieszkał wśród tych ewangelicznych «owiec nie mających pasterza».
W nich — upokorzonych, biednych, zepchniętych na margines społeczny — widział oblicze samego Jezusa i ofiarnie im służył.
Aby zrealizować w Kościele i w świecie swoje apostolskie ideały, założył dwa nowe zgromadzenia zakonne: w 1887 r. Córek Bożej Gorliwości, a dziesięć lat później w 1897, Zgromadzenie Księży Rogacjonistów Serca Jezusowego. Pragnął, aby członkowie obu instytutów (zatwierdzonych kanonicznie 6 sierpnia 1926 r.) składali czwarty ślub, zobowiązujący do poświęcenia całego życia modlitwie — Rogate. W liście z 1909 r. do papieża św. Piusa X pisał: «Poświęciłem się od młodości tym świętym słowom Ewangelii: Rogate ergo. W moich instytutach sieroty, ubodzy, kapłani, zakonnice codziennie modlą się do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi, św. Józefa i świętych Apostołów, aby obdarzyli Kościół wybitnymi i świętymi kapłanami, ewangelicznymi robotnikami potrzebnymi do mistycznego żniwa dusz».
Wszystkich wzywał do modlitwy. Utrzymywał kontakty listowne i osobiste z ówczesnymi papieżami, założył Święte Przymierze dla kleru i Stowarzyszenie Modlitw o Powołania dla wszystkich wiernych, wydawał czasopismo o wymownym tytule «Bóg i Bliźni». «Cały Kościół — pisał — musi modlić się w tej intencji, ponieważ misja modlitwy o dobrych robotników jest obowiązkiem każdego wiernego, każdego chrześcijanina, któremu leży na sercu dobro wszystkich dusz ». Coroczny Dzień Modlitw o Powołania, ustanowiony przez Pawła VI w 1964 r., można uważać za odpowiedź Kościoła na inicjatywy świętego Hannibala.
Niezłomna wiara, heroiczne zaufanie Bogu i wierność Kościołowi to cechy świętego, które znalazły odbicie w duchowości założonych przez niego zgromadzeń i zaowocowały licznymi dziełami apostolskimi.
Zmarł 1 czerwca 1927 r. w Mesynie. 16 maja 2004 roku św. Jan Paweł II ogłosił ks. Hannibala świętym.