Rubryki mszalne koronawirusowe.

Owocem koronawirusa stało się nieograniczone bezczeszczenie liturgii katolickiej.

„Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”. Ten ton charakteryzował cały pontyfikat Jana Pawła II” (źródło cytatu), który ostatecznie został zweryfikowany przez infantylne zarządzenia o domniemanej pandemii albo epidemii, podczas której uczyniono dokładnie odwrotnie.

Autoryzowana tradycyjnymi katolickimi nabożeństwami zdrada Wiary oblazła z pozorów jak farba położona na brud i rozkład. Nie zatuszowała na długo wewnętrznego kłamstwa i pustki zmienionej wiary i ludzie to zobaczyli.

Tyle było wzywania świętych i najświętszych założycielskich bożyszczy zreformowanej wiary. Niemal każde kazanie okraszone było cytatami.

Nie lękajcie się: a wszyscy wpadli w panikę.

Otwórzcie drzwi Chrystusowi: a pozamykano ludziom kościoły i odmówiono sakramentów.

Po tej gremialnej zdradzie właśnie rozpoczęła się zakłamana i bezwstydna propaganda i wystawianie Lolkowi, jak wujkowi Stalinowi pomników i laurek. Kościół pozamykawszy drzwi Chrystusowi i po gremialnym akcie tchórzostwa, sławi swoje bożyszcze, przecież miał w sercu wielką wiarę, bo zmieścili się w niej i hinduska Kali, i Budda, i muzułmański Allah i bóg Talmudu, który nie jest bynajmniej Bogiem Pięcioksięgu. Trwa więc w najlepsze spektakl  świętowania, jak na rzecz Pierwszego Sekretarza, jeszcze nie tak dawno.

Nicość reformowanej religii wyszła jak rdza spod lakieru po polerce. I próżno szukać rumieńców wstydu.

Mszał Kościoła Katolickiego ani przed ani posoborowy nie przewiduje w rytuale Mszy Świętej, aby kapłani zdejmowali maskę tylko na kazanie i paradowali po kościele z tacą w szmacie na twarzy. Nie przewiduje także, aby służba liturgiczna nosiła szmaty na twarzy podczas asystowania do Mszy Świętej. Nigdzie w rubrykach mszalnych takich „rytuałów” nie ma.

Niektórych wiernych nie rozproszyło wymuszanie brania Ciała Pańskiego na rękę. Ci, co nie zostali wypłoszeni nachalnością żydujących proboszczów, narzucających tę świętokradczą formę, nie przerobieni w myśl synagogi szatana, musieli znieść wydzielanie liturgii jak papieru toaletowego i wódki na kartki za komuny. Ci, którzy i to przetrwali, i wracają wciąż, w wielu kościołach na Mszy Świętej widzą kolejną profanację: zamaskowane twarze księży, na przykład zbierających na tacę, ze szmatą na twarzy, czy służbę liturgiczną, z zaciągniętymi od oczu po grdykę szmatami, w których, tak wysterylizowani, „służą Bogu”.

Ludzie idą do kościoła spragnieni autentyzmu wiary, bo ich wiara była wypróbowana i nie zarżnięta, więc do końca poniża się ją spektaklem żenującym i wstrętnym. Chłoptasie po zawodówkach na księdza, nie speszeni własną nicością, którą okazali, rozciągając w kościołach taśmy jak na miejscach zbrodni, by wierni wiedzieli, gdzie ich miejsce, mają czelność dyscyplinować wiernych, żeby okazali posłuszeństwo i mieli w kościele maseczki. Dla niejednego wiernego ten rodzaj bezczeszczenia liturgii jest ponad siły. Czy właśnie o to chodzi, żeby odstręczyć ludzi paradując w prezbiterium z pieluchą na czymś, co kiedyś było ludzką twarzą? A teraz nie wiadomo, czy to pysk, czy morda ubrana w szmaciany kaganiec, więc to trzeba ukrywać jak wilczy pysk, bo odzyskać  twarzy pasterza się już nie da? Kto by pomyślał, że koronawirus wpisze się nawet w rubryki mszalne i ustanowi nowe szaty liturgiczne, na niejednym koronanowusie, ups, novusordusie.

Polaku, pamiętaj. Msza Wszechczasów wolna jest od tych dziwactw (novis). Można Ją odnaleźć w najbliższej okolicy.