Exaltabo te, Deus meus, rex.
„Będę Cię wywyższał, Boże mój i Królu!”
Ps 145, 1

Teza o zmierzchu cywilizacji chrześcijańskiej, w odróżnieniu
od wiary, nie jest już kontrowersją. Zewsząd
docierają do nas informacje o zniszczeniach i profanacjach.
Owe znaki czasu nie pozostawiają złudzeń, iż
czasy pomieszania powszechnego stały się udziałem naszego
pokolenia. Oszczędzę miłemu Czytelnikowi wyliczania
owych nieszczęść. Z drugiej strony nie podejmę
dialogu nad aggiornamento, czyli jak Kościół ma się
dostosować do wymagań owej współczesności. Zrobili
to przede mną specjaliści i materiału wystarczy może
na kilka tysięcy lat świetlnych (obawiam się, że to, co napisano
i powiedziano na temat „dostosowania do świata”
może nawet przekroczyć granice wszechświata).

Drogi Czytelniku, jeśli już dotarłeś szczęśliwie do tego
miejsca powinieneś zrozumieć, dlaczego nie podejmuję
rozpatrywania tych supertematow. Zajmijmy się raczej
postawieniem prostego pytania: Kto lub co nas do takiego
stanu zniszczenia doprowadziło?
Wielu katolików zaniepokojonych takimi owocami
lub „kwiatkami” dostosowania Kościoła do współczesnego
świata rozpoczyna coś na kształt samoobrony.
Ta naturalna i zdrowa reakcja (nie chcemy używać słowa
kontrrewolucja) niesie za sobą również niepożądane
skutki spontanicznej obrony Wiary. Nie wszystkie
Owieczki studiowały Magisterium Kościoła czy tradycyjną
eklezjologię. I za to „ostatnich obrońców bastionu”
nie winię.

Cenną pomocą w skutecznym organizowaniu
usprawiedliwionej obrony Wiary będzie między innymi
gromadzenie dokumentów Magisterium Kościoła,
Pisma Świętego (np. wersja łacińsko-polska) oraz
dzieł apologetycznych wielkich Świętych Kościoła
Rzymskokatolickiego.

Wśród dokumentów Magisterium znajdziemy taką
perełkę, jak encyklika papieża Piusa XI Quas primas
o społecznym panowaniu Jezusa Chrystusa. Znawcy
tematu twierdzą, że Quas primas jest najbardziej
przemilczaną encykliką w dziejach Kościoła i nawet
dzisiaj w pewnych środowiskach można być „ofukniętym”
za jej przypominanie. Nie zawsze tak było. Polska
w roku 1937, w Poznaniu, zorganizowała przełamanie
blokady milczenia o Quas primas, organizując Pierwszy
Międzynarodowy Kongres Chrystusa Króla, któremu
przewodniczył jako legat papieski Sługa Boży kardynał
August Hlond, prymas Polski. Po wielu dekadach,
w ramach uprawnionej obrony Wiary i Tradycji, 15
czerwca 2013 roku w Krakowie odbyło się sympozjum
poświęcone społecznemu panowaniu Chrystusa Króla.
To Sympozjum stało się również miejscem przełomu,
który polegał na intelektualnej diagnozie ruiny wielu
dziedzin życia w Polsce.

Pośród wielu znakomitych odczytów i wykładów
poczesne miejsce zajmuje referat Ks. Jacka Bałemby
SDB Uniżenie przed Chrystusem Fundamentalnym wyrazem
uznania Jego krolewskości. Wszyscy spontaniczni
obrońcy Wiary Świętej znajdą tu odpowiedzi i podpowiedzi,
jak skutecznie promować królowanie Naszego
Pana Jezusa Chrystusa. Pragnę też zwrócić uwagę Szanownego
Czytelnika na inne teksty i wypowiedzi tego
skromnego polskiego Salezjanina. Pod osłoną surowej
metodologii, cierpliwego wywodu i powściągliwej narracji
znajdziemy soczyste owoce żywej wiary, skarby pobożności
i wytchnienie dla katolickiej duszy. Nie dziw
się, że będę promował te dzieła. Zawierają one i bogactwo
Pisma Świętego (podane w monstrancji języka
liturgii świętej), i bogactwo Magisterium Kościoła (który,
jak wiesz, istniał również przed rokiem 1957). Autor
Elementarza katolika, Uniżenia przed Bogiem centralną
kwestią kultury przyprawia o drżenie sumienia niejedną
polską duszę, kiedy opisuje postawę klęczącą podczas
przyjmowania Komunii Świętej.

W tym właśnie momencie pragnę zakończyć i ofiarować
przez ręce Niepokalanej Maryi lekturę opracowania
Uniżenie przed Chrystusem fundamentalnym
wyrazem uznania Jego krolewskości.
Miserere nostri, Domine, miserere nostri,
quia multum repleti sumus despectione;
quia multum repleta est anima nostra
derisione abundantium et despectione superborum.
„Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami,
bo wzgardą jesteśmy nasyceni.
Dusza nasza jest nasycona
szyderstwem zarozumialców
i wzgardą pyszałków”.
(Ps 123, 3-4)

ks. Leopold Powierża CSMA