O Słońce wiecznej chwały, Synu Boży,
ratuj mię, proszę, niechaj się nie trwoży
dusza ciężkiemi grzechami zraniona,
bo w Tobie ufność moja położona.

Oświeć mię prawdy zbawiennej światłością,
któryś jest Ojca wiecznego Mądrością.
Słowa ust niemych niech wstąpią do Ciebie,
milczenia mego głos usłysz na niebie.

Kto mi da skrzydła prawdziwej wolności,
abym się wzbiwszy wzgórę z tej niskości,
mógł patrzać na Twe oblicze bezpiecznie,
chwaląc Cię w świętych Twych przybytkach wiecznie?

O, jako wiele złych przygód powodzi
w tej śmiertelności w oczy mi zachodzi,
które mię, strasząc, wkoło otoczyły
i na mych ścieżkach sidła zastawiły –

chcąc mię ułowić i zwieść z dobrej drogi,
a kładąc ciężkie okowy na nogi,
nie pozwalają przystępu wolnego
do Ciebie, Pana i Obrońcę mego,

sprawując w sercu smutnym rozerwanie,
ale ja ufam, że to ich staranie
nie weźmie skutku, bo Ty, mię z trudności
wyrwawszy, smutne uweselisz kości

przetoż do Ciebie wołać nie przestanę.
Ach, zgójże serca mego skrytą ranę
i rzecz swojemu słudze: „Oto stoję.
Czego chcesz? Wziąłem na się sprawę twoję.

Mów! Otom przyszedł, abym cię ratował.
Słyszałem głos twój, kiedyś na mię wołał.
Nie pogardziłem łez twoich wylaniem,
skruchą serdeczną i twoim wzdychaniem”.

A ja odpowiem wtenczas w zadumieniu :
„Wołałem na Cię w ciężkim utrapieniu,
pragnąc Cię widzieć, swego Dobrodzieja,
bo w Twym ratunku jest moja nadzieja.

Tyś mię wprzód ze snu obudził twardego,
abym Cię szukał, Zbawiciela swego;
Tyś, mię przestrzegszy, dodał swej pomocy,
żem nie zabłądził, chodząc w ciemnej nocy,

za co miej ukłon, Królu z wysokości,
Synu wiecznego Ojca i Mądrości.
Niech Ci cześć odda wszytko, co na niebie
i co na ziemi winno chwalić Ciebie”.

Olbrycht Karmanowski Pieśni pokutne