Jestem starym subiektem i widziałem w swoim życiu wiele towarów niechodliwych ale żeby aż tak...Nasz Dom Towarowy otrzymał czterysta nowych półpancerzy,model XVI wiek,używany swego czasu przez land knechtów.Towar jest towarem i musi być sprzedany.Kolega nasz Eugeniusz,którego uważaliśmy za specjalistę od reklamy,umieścił kilka półpancerzy na wystawie,zaopatrując je sloganami:
"Półpancerz w każdym domu"
"Jeśliś harcerz ,kup półpancerz"
Na razie jednak nikt nie żądał półpancerzy.Przeciwnie - klienci odnosili się do półpancerzy z lekceważeniem a nawet wesołością.
Wtedy własnie zgłosił się do nas staruszek,który w zamian udostępnienia mu kupna czajniczka do herbaty podjął się sprzedać cały zapas półpancerzy.
Staruszek zaczął od tajnej konferencji z panem Eugeniuszem, a nazajutrz w godzinach największego ruchu,zjawił się w PDT,podszedł do lady i rzekł do kolegi Genia:
- Proszę o dwadzieścia półpancerzy.
- Niestety, sprzedajemy tylko po dwie sztuki.
- Ale ja potrzebuję dwadzieścia sztuk.
- Niestety, wykluczone.
Jako pierwszy zwrócił na nich uwagę posępny blondyn ze złamanym nosem.Zatrzymał się obok i słuchał ciekawie.
- Panie,chociaż piętnaście sztuk,ja mam dzieci - błagał staruszek.
- Nie mogę,łaskawy panie,nie mogę - bił się w piersi sprzedawca.
Już po chwili otaczał ich mały tłumek.Pośrodku klęczał staruszek i ze łzami w oczach prosił o pięć sztuk półpancerzy.Eugeniusz zasłaniał oczy rękoma, ale nie ustępował.
- Gdzie się pani pcha?! -zawołał nagle posępny blondyn.
W czasie przerwy obiadowej przybiegł do mnie kolega Eugeniusz,zadyszany,w przekręconym krawacie, i prosił o pomocnika.Zapas był na wyczerpaniu.
Staruszek został moim przyjacielem i chętnie spędzaliśmy czas na pogawędkach.
I pewnego razu,kiedy łowiliśmy ryby w Wiśle,usłyszeliśmy taką rozmowę:
- Dokąd to pani idzie,pani Modrzejewska?
- Do PeDeTu!
- Po co!Tam nic ni ma!Byłam wczoraj,pytałam o te półpancerze.Ni ma,słyszała pani?Ni ma,ni ma!

Sławomir Mrożek Półpancerze praktyczne 1951 r.