Do Boga prowadzą też uczucia
Do Boga prowadzą też uczucia.
Czy o Bogu mogą mówić uczucia?
Czy nie są zbyt zmienne, aby były drogą do nieba? A może to tylko sprawa dobrego odróżnienia uczuć głębszych od płytkiego sentymentalizmu? Kluczem jest zrozumienie słowa „pragnienie”.
Bóg chciał uczynić coś najbardziej nieprzewidywalnego, nieosidłanego przez czas i historię, w swym boskim kunszcie tworzenia – uczynił „miejsce” dla swoich największych cudów, najśmielszych pomysłów, arcydzieł łaski – uczynił człowieka.
A w samym jego rdzeniu umieścił pragnienie, zasadę „bądź większy i piękniejszy”, którego nie można ani ugasić, ani zabić. To Jego boskie tchnienie. Uczynił to genialnie, jak uczynił ze zwykłego węgla – diament, z pyłu ziemi. Pragnienie Boga stanowi istotę człowieka.
Pragnienie bycia bardziej.
Pragnienie trzeba odkryć! Najpierw jako siłę poruszającą głębiny człowieka i wolę bycia, następnie jako coś, co sięga w dziedziny tego, czego jeszcze nie ma, bo pragnienie jest najbardziej wrażliwe na obietnicę …Więcej
''„Wszelkie nieustanne rosnące dążenie do Piękna nigdy nie ustaje w swym biegu. Rzeczywiste widzenie Boga polega na tym, że pragnienie oglądania Go nigdy nie zostaje zaspokojone. Patrząc wciąż tak, jak jest to możliwe, należy nieustannie rozpalać w sobie pragnienie zobaczenia więcej. I żadna przeszkoda nie może zakłócić wznoszenia się ku Bogu, ponieważ z jednej strony Piękno jest nieograniczone, a z drugiej, rosnące pragnienie wiodące ku Niemu nie może być nigdy zaspokojone”.