tomo
1,9 tys.

Okres adwentu to nie okres radości. To czas pokuty, oczekiwania, wyciszenia.

Okres Adwentu jest radosnym oczekiwaniem na przyjście Pana. Pełną naszą radość mąci nam zbytnie przywiązanie do ziemskich dóbr, uleganie zmysłowości, zbytnia troska o jutro i pewien rodzaj zła, który można pokonać „jedynie przez post i modlitwę”. Adwent nacechowany jest pokutą i do niej wzywa nas św. Jan Chrzciciel.
Przez wiele wieków Adwent miał charakter całkowicie pokutny i był połączony ze ścisłym postem i wstrzemięźliwością. Dzisiaj realizując wezwanie ewangeliczne do pokuty i nawiązując do dawnych tradycji, zalecane jest przeżycie w katolickich rodzinach chociaż jednego dnia pokutnego. Może to być każdy dzień tygodni, oprócz niedzieli, która zawsze winna mieć charakter paschalny. Na przeżycie tego dnia składają się głównie: post, modlitwa, jałmużna i skupienie.
Post adwentowy
Post połączony z modlitwą błagalną wyraża pokorę człowieka wobec Boga. W „Raporcie o stanie wiary” kard. Joseph Ratzinger pisze: „Pościć oznacza akceptować istotny składnik życia chrześcijańskiego. Należy bowiem w pełni doceniać także cielesny aspekt wiary: powstrzymywanie się od posiłku jest jego przejawem. Sfera zachowań seksualnych i posilanie się są elementami centralnymi strony fizycznej człowieka. W dobie dzisiejszej upada zrozumienie dla czystości i postu, jest to skutek niezrozumienia przez wierzących właściwego ukierunkowania eschatologicznego, czyli życia wiecznego. Być czystym, dziewiczym, powstrzymywać się okresowo od posiłków, to znaczy zaświadczać, że istnieje życie wieczne, że jest już wśród nas: <> (1 Kor 7,31). Bez czystości i bez postu Kościół nie jest już Kościołem w sensie nadprzyrodzonym, ale ogranicza się do wymiaru czysto ziemskiego”.
Możemy zauważyć, że stosowanie praktyki postu i to bardzo ścisłego, wpłynęło na wewnętrzne nawrócenie i odkrycie bogactwa życia duchowego wielu chrześcijan. Post jest również ważnym elementem kształtowania silnej woli w procesie formowania dojrzałości chrześcijańskiej.
Modlitwa
Obok postu modlitwa należy do bardzo istotnych praktyk życia chrześcijańskiego. Nasze adwentowe oczekiwanie powinno wyrazić się w modlitewnym czuwaniu „aby, gdy Pan powróci”, natychmiast wyjść Mu na spotkanie. Najdoskonalszym wzorem modlitwy dla chrześcijan pozostanie zawsze Jezus. Podobnie rodzice chrześcijańscy winni stać się dla swoich dzieci mistrzami modlitwy. W okresie czasu adwentowego więcej czasu powinniśmy przeznaczyć na modlitwę. Może to być Liturgia godzin, różaniec, czytanie i rozważanie Słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy parafialnego kościoła, udział w Eucharystii.
Jałmużna
Jałmużna w znaczeniu biblijnym oznacza miłosierdzie Boga (Ps 24,5; Iż 59,16) lub też miłosierdzie człowieka nad bliźnim (Rz 47,29). Miłosierdzie jest autentyczne jedynie wówczas, gdy wyraża się w konkretnych czynach materialnej pomocy tym, którzy znajdują się w potrzebie. Praktykowanie jałmużny jest naśladowaniem czynów Boga względem ludzi. Chrześcijanin, rezygnując z dóbr materialnych, gromadzi sobie skarb duchowy, gdyż „błogosławiony ten, który myśli o nędzarzu i biednym (Ps 4, 1-4).
Dzieci i rodzice mogą składać w czasie Adwentu pieniądze do skarbonek zaoszczędzone przez rezygnację z godziwych rozrywek i przyjemności. Mogą również zaoszczędzone w rodzinach pieniądze, w sposób dyskretny, przekazać przed Bożym Narodzeniem rodzinom wielodzietnym i będącym w potrzebie. Czyniąc to miejmy zawsze na uwadze słowa Jezusa: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili”.
Wyciszenie
W czasach współczesnych bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy wyciszenia. Otaczający nas świat jest coraz bardziej hałaśliwy: głośna muzyka, motoryzacja, reklamy, ciągła gonitwa i pośpiech. Strefy ciszy potrzebują nie tylko nasze świątynie, domy rekolekcyjne, rezerwaty przyrody, ale przede wszystkim potrzebują jej nasze rodziny. Tylko w ciszy i skupieniu rodzą się i dojrzewają wielkie sprawy Boże. W adwentowym okresie starajmy się wyciszyć wewnętrznie i nie rozmawiać bez wyraźnej konieczności. „jest czas milczenia i czas mówienia” (Koh 3,7), a człowiek powstrzymując swój język, daje wyraz swojej wolności. W okresie Adwentu ćwiczmy się w milczeniu.
W Adwencie świętujemy oczekiwanie na przybycie Chrystusa do nas, Jego przyjście do naszych serc. To, że Jezus przybywa do nas oznacza, że on puka do drzwi naszego serca.
Czy osiągnie sukces w swoim pukaniu, czy może zignoruję Jego nadejście?