''..Panie, mówiłem, tam na gałęzi siedzi kruk.
Rozumiem, że Twój majestat nie może się
zniżać do mówiącego. Lecz ja potrzebuję znaku.
Gdy skończę tę modlitwę, spraw, aby ten kruk
odleciał. To będzie jakby skinienie w moją stronę
na znak, że nie jestem zupełnie sam na świecie...
I patrzyłem na ptaka. Ale on siedział nieruchomo
na gałęzi. Wtedy znowu zwróciłem się do kamienia.
Panie, mówiłem, masz słuszność. Twój majestat nie
może się zniżać do moich żądań. Gdyby ten ptak
odleciał, byłbym jeszcze smutniejszy. Bo taki znak,
byłby znakiem danym mi przez kogoś równego -
a więc znowu przeze mnie samego, znowu byłby
odbiciem moich pragnień. I ciągle tkwiłbym w swojej
samotności.
I oddawszy cześć wróciłem.
Lecz wtedy właśnie moja rozpacz ustąpiła miejsca
nieoczekiwanej radości...''

Antoine de Saint Exupery - '' Twierdza''