Z powyzszego materialu nie wynika w sposob jasny fakt, ze Chrystus swoja pierwsza Msze sw odprawil i ustanowil jako taka po!!!!! spozyciu paschy - "podobnie po wieczerzy wzial ...."
Aż do Soboru Watykańskiego II wszystkie teologie i katechizmy definiowały Mszę świętą jako prawdziwą Ofiarę, gdzie Chrystus, posługując się kapłanem, składa swoje Ciało i swoją Krew Ojcu w ofierze w celu zadośćuczynienia za nasze grzechy.

Jednak w tekście „Institutio” Msza przestaje być aktem ofiarnym sprawowanym przez kapłana występującego in persona Christi. Jest ona traktowana jako zgromadzenie („Cena vel Missa est synaxis”).

To prawda, że Chrystus powiedział: „To czyńcie na moją pamiątkę (hocfacite in meam commemorationemf (Łk, XXII, 19 i I Kor, XI, 24), ale owa „pamiątka” jest konsekwencją „czynienia”.
Przedmiotem nakazu nie jest przypominanie sobie tego, co Chrystus uczynił, lecz czynienie tego samego – na Jego pamiątkę.

Chrystus nie mówi „wspominajcie”, lecz „czyńcie”. Jakże znamienne jest to, że w dawnym Mszale wszystkie słowa kanonu związane zarówno ze wspominaniem, jak i z czynieniem (sprawowaniem), znajdują się w rubryce „infra actionem\ co oznacza: „w trakcie działania”.
Zaiste, Msza jest prawdziwym działaniem. Wspominanie jest pewnym aktem myślowym, który ma być w tym przypadku celem konkretnego działania.

Nowatorska koncepcja, polega na subiektywizacji Sakramentu poprzez pomijanie milczeniem transsubstancjacji (przeistoczenia).
Jest to więc próba wyeliminowania obiektywnej podstawy Eucharystii. Wszystko opiera się tu na odczuciu zgromadzenia.
Uobecnianie Ofiary, które zgodnie z tradycyjną doktryną dokonuje się całkowicie dosłownie, ma być zatem czysto metaforyczną ewokacją.