W czyśćcu nie ma przyrody, nie rosną tam żadne drzewa, brak owoców. Wszystko jest bezbarwne, jaśniejsze lub ciemniejsze, odpowiednio do stopnia oczyszczeń, jakim dusze są poddawane. Istnieje także pewnego rodzaju stopniowanie, jeśli chodzi o miejsce ich przebywania. Widzę też niekiedy sąd nad duszą, odbywający się nad miejscem, gdzie ów człowiek żył. Widzę wtedy Jezusa, Maryję, patrona duszy i jej anioła. Sąd trwa bardzo krótko. (…) Któregoś wieczoru pomyślałam, że dusze czyśćcowe mają niezawodną nadzieję na zbawienie, natomiast źli ludzie znajdują się w niebezpieczeństwie potępienia, dlatego chciałam się szczególnie modlić za tych ostatnich. Wtedy ukazał mi się święty Ignacy w towarzystwie butnego, swobodnego, zdrowego człowieka, którego znałam oraz drugiego, który był cały zanurzony w szlamie, wołał żałośnie i nie mógł się z niego wydobyć. Wyciągnął ku mnie palce jednej ręki. Ignacy zapytał mnie: "Dla którego z nich chcesz uprosić pomoc – dla tamtego butnego łobuza, który jeśli zechce, może pokutować, czy też dla tego bezradnego, który nie może sobie w żaden sposób pomóc?" (…) Nie da się nawet wyrazić, jak wielkie pocieszenie otrzymują dusze czyśćcowe, gdy ofiarujemy za nie nawet coś drobnego albo w czymś niewielkim przezwyciężymy samych siebie. (…) W czyśćcu widziałam także miejsce nabożeństw, swego rodzaju kościół, w którym dusze doznają niekiedy pocieszenia. Spoglądają w tamtą stronę, podobnie jak my patrzymy w kierunku naszego kościoła. Z nieba dusze te nie doznają bezpośrednio żadnej pomocy. Wszystko otrzymują z ziemi, od żyjących ludzi, którzy za ich przewinienia ofiarują Sędziemu modlitwy i dobre czyny, umartwienia i wyrzeczenia, a zwłaszcza Msze święte. (bł. Anna Katarzyna Emmerich Sekrety dusz czyśćcowych)