Dies irae...

Dzień on, dzień sądu Pańskiego
Świat w proch zetrze, świadkiem tego
Dawid z Sybillą wszyskiego.

Jaki wielki tam strach będzie,
Gdy sam Bóg na sąd zasiędzie
I wytrząsać wszytko będzie.

Trąba dziwny głos puszczając,
Groby ziemskie przenikając,
Wszytkich wzbudzi pozywając.

Zdumieje się przyrodzenie
I śmierć, gdy wstanie stworzenie
Na ostatnie rozsądzenie.

Księgi spisane wystawią,
Które każdą rzecz wyjawią,
Z czego na świat dekret sprawią.

Gdy tedy Sędzia zasiędzie,
Wszelka skrytość jawna będzie,
Kaźni żaden grzech nie zbędzie.

Królu tronu straszliwego,
Co darmo zbawiasz każdego,
I mnie z łaski zbaw grzesznego.

Wspomni, Panie Jezu drogi,
Żeś się dla mnie stał ubogi,
Nie gubże mię w dzień ów srogi.

Szukałeś mię spracowany,
Odkupiłeś krzyżowany,
Niech ci twe nie giną rany.

Wzdycham winien sądu twego,
Wstyd mię żywota mojego,
Nie sądź, Boże, pokornego.

Ty, coś Maryją rozgrzeszył
I łotra w skrusze pocieszył,
We mnieś też nadzieję wskrzesił.

Znam się w prośbach niegodnego,
Wszak ciebie proszę, dobrego,
Zbaw mnie od ognia wiecznego.

Daj mi miejsce z owieczkami,
Nie odłączaj mnie z kozłami,
Na prawicy staw z sługami.

Proszę duchem uniżonem,
Sercem jak popiół skruszonem,
Bądź mi do końca patronem.

Opłakanyż to dzień będzie,
Kiedy się z prochu dobędzie
Na sąd straszny człek mizerny;

Bądź mu, Boże, miłosierny!
Jezu, Panie łaskawy,
Daj zmarłym pokój prawy!

Stanisław Serafin Jagodyński (ok. 1594 - 1644)