Pionier walki o TRADYCJĘ - ksiądz Gommar A. De Pauw.
De Pauw: Pionier - zapowiedź
Należał do rodziny pierwszych osadników Amerykańskich. Do jego przodków należeli:
Michał De Pauw - pierwszy właściciel tego co dziś znamy jako Ellis Island oraz Staten Island Charles De Pauw - osobisty aide-de-camp Lafayett'a podczas Rewolucji Amerykańskiej Charles De Pauw (Waszyngton) - którego imię nosi Uniwerystet im. DePauw w Greencastle. Jego dziadkowie przybyli do Stanów w roku 1911 i osiedlili się w Paterson.
Pionier walki o Tradycję - ksiądz Gommar A. De Pauw.
De Pauw: Pionier - część I
Gommar De Pauw przychodzi na świat 11 października 1918 roku w Stekene, Belgia. Jego ojciec jest wydawcą gazety.
Na uczelni św. Mikołaja w Belgii uzyskuje magna cum laude w klasycznych naukach humanistycznych. Następnie wstępuje do diecezjalnego seminarium w Ghent, Belgia. Podejmuje studia filozoficzne i teologiczne. Podczas Drugiej Wojny Światowej służy jako medyk w 9-ym belgijskim pułku piechoty. Bierze udział w kampaniach w Belgii, Holandii oraz Francji. Podczas bitwy o Dunkirk zostaje wzięty do niewoli. Ucieka z więzienia i powraca do seminarium.
Za specjalnym pozwoleniem Stolicy Apostolskiej, 12 kwietnia 1942 roku zostaje wyświęcony na kapłana w wieku 23 lat. Z pozwolenia Piusa XII zostaje najmłodszym na świecie kapłanem. Sakrament kapłaństwa przyjmuje 38 mężczyzn. Udziela go biskup Honoré Coppieters.
De Pauw: pierwszy rząd, czwarty od prawej / 1942
Swoją pierwszą Uroczystą Mszę Świętą celebruje 14 kwietnia. W tym samym kościele Świętego Krzyża w którym został ochrzczony i przyjął Pierwszą Komunię.
Podejmuje studia na Katolickim Uniwersytecie w Louvain. Realizuje trzyletnie kursy Prawa Kanonicznego, Teologii Moralnej oraz Historii Kościoła. Do tego jednoroczne kursy Prawa Cywilnego, Ekonomii Społecznej, Prawa Międzynarodowego oraz Archeologii. Uzyskuje kilka tytułów naukowych.
Rektorem Uniwersytetu jest biskup Honoré Van Wayenbergh - bohater ruchu oporu z Drugiej Wojny Światowej. Biskup wkrótce zostaje bliskim przyjacielem księdza De Pauw.
Zimą 1943 roku Belgia jest okupowaną przez Niemców. Ksiądz Gommar jest zmarznięty i głodny. Ucieka. Ciąży na nim wyrok śmierci przez rozstrzelanie. Powód - to co niemieccy Naziści uznali za "pomoc nieprzyjacielowi". 9 października 1943 roku, ksiądz De Pauw po raz pierwszy w życiu udzielił Ostatniego Namaszczenia. Dwóm umierającym. Zestrzelonym nad Wschodnią Flandrią. Brytyjskim lotnikom.
Uchodzi z życiem.
Jako kapelan, wraz z 1 Polska Dywizją Pancerną wyzwala Północną Belgię oraz Południową Holandię. 17 grudnia 1946 roku otrzymuje polskie odznaczenie - Krzyż Honoru.
ks. Grommar otrzymujący Krzyż Honoru
Podczas corocznej parady z okazji Dnia Pułaskiego, jako "wybitny gość", 2 października 1949 roku otrzymuje mundur kapelana Polskich Sił Zbrojnych.
De Pauw: Pionier - część II
25 marca 1949 roku, w Święto Zwiastowania, ksiądz Gommar przybywa do "Nowego Świata" na pokładzie S.S. Veendam. Przybywa w tym samym miejscu, gdzie w 1630 roku przybył jego przodek, Michał De Pauw, który stał się pierwszym właścicielem tego, co dziś znamy jako Ellis Island, Staten Island oraz Jersey City.
W latach 1949-50 ksiądz De Pauw okazyjnie służy jako dyplomatyczny kurier Watykanu. W tym samym czasie jego brat, franciszkanin ojciec Adhemar jest osobistym przedstawicielem Piusa XII w Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, Paryżu oraz Genewie.
Ks. Gommar - po lewo, o.Adhemar - po prawo
Ksiądz Gommar przez dwa lata pracuje jaka ksiądz diecezjalny w New York City, św. Stefanie w Manhattan oraz św. Klarze w Bronxie. Przygotowuje pracę doktorską pod tytułem "Edukacyjne Prawa Kościoła". W 1952 obejmuje katedrę Teologii Moralnej oraz Prawa Kanonicznego w seminarium Mount St. Mary's Seminary w Emmitsburg, Maryland - najstarszym (1808) międzydiecezjalnym katolickim wyższym seminarium. Stanowisko to będzie zajmował przez trzynaście lat.
Ad munus magistrorum seminarii eligantur sacerdotes, non doctrina tantum, sed etiam virtutibus ac prudentia praestantes, qui verbo et exemplo alumnis prodesse possint. (Na urząd profesora w seminarium powinni być mianowani kapłani, kwalifikujący się nie tylko ze wględu na ich doktrynę, ale również ze względu na ich cnoty oraz dobry osąd, tak aby w słowach i czynach mogli być przykładem dla studentów) za: Kodeks Prawa Kanonicznego, Kan. 1360.
Uzyskuje Doktorat z Prawa Kanonicznego w 1953 roku na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Washington, D.C. Zgłasza się - rzadka rzecz pomiędzy klerem zarówno tamtych jak i obecnych lat - by dobrowolnie poświęcać swój wolny czas na pracę duszpasterską w gettcie stolicy. Szybko staje się ulubieńcem okolicznych dzieci. Sinite parvulos, et nolite eos prohibere, ad Me venire... Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie...
De Pauw: Pionier - część III
Po zaledwie trzech latach pracy jako profesor, zostaje mianowany dziekanem. Największym tegorocznym awansem jest jednak inny awans, wedle słów ks. Gommara, "ten który przyznał mi Wujek Sam". Obywatelstwo USA, przyznane 9 maja 1955 roku.
28 maja 1959 roku, z królem Baldwinem I Koburgiem W roku 1960 zostaje wyniesiony do urzędu Sekretarza Generalnego Mount St. Mary's Corporation i staje się jedną z dwóch osób reprezentujących tą instytucję w jej unikalnej relacji z Departamentem Obrony USA.
Jest uznanym ekspertem w dziedzinie liturgii oficjalnym Mistrzem Pontyfikalnych Ceremonii. Asystuje m.in. Egidio kardynałowi Vagnozzi'emu, Apostolskiemu Delegatowi w Stanach Zjednoczonych.
Młody profesor teologii oraz prawa kanonicznego, w środowisku akademickim szybko staje się znanym i cenionym mówcą oraz uczestnikiem debat.
Weekendy oraz urlopy przeznacza na pracę duszpasterską w kościele św.Ignacego, Buchanan Valley, Pennsylvania.
W 1960 z rąk Majora Generała Armii Stanów Zjednoczonych, otrzymuje "Certificate of Achievement" za "wybitny wkład w duchowy dobrobyt wojskowego oraz cywilnego personelu garnizonu Armii USA oraz United States Army War College w Carlisle, Pensylwania", gdzie służył jako zastępczy kapelan w roku 1960.
z biskupami podczas Soboru, od lewej do prawej: biskup Leo De Kesel z Ghent, Belgia, biskup Jorge Pflaum z Concepcion, Bolivia, biskup Blaise Kurz z Yungchow, Chiny oraz Nowy Jork.
Gdy lewicowy arcybiskup Baltimore, Lawrence Shehan, próbuje ograniczyć przywileje księdza Gommara, jako "osobistego eksperta" podczas Watykańskiego Soboru, Jan XXIII, 3 listopada 1962 roku promuje księdza De Pauw na "Ojca Soboru", wraz ze wszystkimi przywilejami przywiązanymi do tej pozycji, wliczając dyplomatyczny paszport Watykanu.
De Pauw: Pionier - część IV
Podczas Soboru, Sekretarz Stanu Amleto kardynal Cicognani, osobiście promuje go na prałata domowego. Otrzymuje tytuł Monsignora. Zostaje mu przyznany Srebrny Medal Pawła VI jako "znak wdzięczności doceniającej pracę księdza De Pauw."
Francis kardynał Spellman nazywa go "najlepiej poinformowanym człowiekiem w okolicy". Pracuje jako akredytowany dziennikarz, reprezentujący belgijską gazetę, tą samą, której redaktorem naczelnym był jego ojciec.
Po trzech latach pracy jako profesor w Mount St. Mary's, zostaje przeniesiony z diecezji Ghent do archidiecezji Baltimore.
15 marca 1965 walka o Prawdę i Tradycję wchodzi w nowy etap - na konferencji New York City ks. Gommar publicznie ogłasza powstanie Catholic Traditionalist Movement.
16 listopada 1965 roku, Stolica Apostolska umieszcza go pod jurysdykcją biskupa Tivoli-Rome.
Odwiedza Belgię, Anglię, Francję, Niemcy, Holandię, Włochy oraz Szwajcarię. Pragnie zorganizować katolików w jeden zjednoczony ruch o światowym zasięgu.
W 1967 zostaje wybrany do godności biskupiej. Odpowiada: "Dziękuję, ale nie, dziękuję... Mimo, że wybranie mnie do przyjęcia na pierwszy rzut oka ważnych konsekracji biskupich, przez wielu tradycyjnych katolików mogło by zostać przyjęte z zadowoleniem, muszę bezwzględnie odmówić, gdyż wciąż były by to schizmatyckie konsekracje biskupie... Urodziłem się Rzymskim Katolikiem... Zostałem wychowany na Rzymskiego Katolika... Zostałem wyświecony na Rzymskokatolickiego Kapłana.... I poprzez łaskę Bożą oraz wsparcie podobnie myślących przyjaciół, planuję umrzeć jako Rzymskokatolicki "Sacerdos in Aeternum"... Niech Bóg się zmiłuje nad Swoim Kościołem." Podpisano w New York City, 1-ego sierpnia 1967 roku
14 marca 1968 roku Antonio Kardinal Bacci, światowej sławy latynista, głowa Archiwów Watykańskich, poprzez doręczony do rąk własnych list oraz nagranie po łacinie, wyraża księdzu De Pauw swoje "gorące gratulacje" za jego "mądrą i gorliwą obronę języka łacińskiego oraz Chorału Gregoriańskiego" oraz zachęca go do kontynuowania obrony oraz promowania tej najstosowniejszej sprawy.
23 czerwca 1968 roku zostaje otwarta kaplica Ave Maria w Westbury, Long Island, New York. Staje się pierwszą i jedyną na świecie publicznie funkcjonującą tradycyjną Rzymskokatolicką parafią. 10 sierpnia zostaje poświęcona przez biskupa Blasiusa Sigibalda Kurza
z biskupem Kurzem
26 lipca 1970 roku, gdy "Wietnam" nie był zbyt popularnym słowem w Amerykańskim słowniku, w kwaterze główne CTM erygował pierwszy monument w stanie New York, poświęcony tym, którzy walczyli w Wietnamie. Otrzymuje za to osobiste podziękowanie prezydenta USA Richarda Nixona.
Alfredo Ottaviani, od 4 lutego 1965 roku do 1 stycznia 1979 roku, roku śmierci kardynała, utrzymuje prywatną korespondencję z ks. De Pauw.
Jan Paweł I, trzy dni po swojej inauguracji. przesyła mu głębokie podziękowanie za lojalność oraz miłość. W 1980 roku zaczyna publikować " QUOTE... ...UNQUOTE".
12 marca 1987 roku, zostaje przyjęty w Białym Domu, w Owalnym Biurze w Waszyngtonie, przez prezydenta Ronalda Reagana.
W roku 1989, od Ronalda Reagana, otrzymuje ręcznie napisany list. Tego samego roku publikuje swoje najbardziej kontrowersyjne dzieło - "The Challenge of Peace through Strength".
W latach 1990-91 otrzymuje podziękowanie od prezydenta Busha, Sekretarz Obrony Dick'a Cheney'a, Generała Colin'a L. Powel'a, Generałą H. Norman'a Schwarzkopf'a (dowodzący operacjami Desert Shield i Desert Storm), Generała A.M. Gray'a (dowodzący oddziałami Marines), Generała Majora James'a H. Johnson'a. Wiceprezydent Dan Quayl przyjmuje go w Białym Domu i osobiście składa podziękowania. Kilka dni później 26 kwietnia wysyła osobisty list.
W roku 1992 podziękowania i wyrazy uznania składają m.in. George Bush, Ronald Reagan, były Sekretarz Obrony Caspar W. Weinberger oraz Generał Daniel O. Graham.
Rok 2000 przynosi kolejne odznaczenia. Międzynarodowe Centrum Biograficzne, Cambridge, Anglia wpisuje go na listy: - Ludzie Milenium - Dwa Tysiące Wybitnych Uczonych XX Wieku - Wybitni Mówcy Świata
12 kwietnia 202 roku celebruje 60 lecie kapłaństwa. Ze względu na śmierć osoby należącej do rodziny Ave Maria Chapel podczas wydarzeń z 11 września 2001 oraz kilku członków Ave Maria Chapel oraz CTM służących w armii USA, ksiądz Gommar rezygnuje z publicznego świętowania.
Ksiądz Gommar pojawia się w wielu gazetach oraz publikacjach. Przyczynia się również do powstania wielu z nich, również encyklopedii oraz słowników encyklopedycznych.
Jest członkiem wielu związków, organizacji i stowarzyszeń. Z członkostwa w niektórych z nich rezygnuje w ramach protestu.
Ostatnią publiczną Mszę odprawa w Niedzielę Wielkanocną, 27 marca 2005 roku. Wyraźnie osłabiony, zostaje zapytany czy na pewno chce celebrować Mszę Wielkanocną. Odpowiada: "Muszę to zrobić, jestem gotów do drogi".
Wczesnym rankiem 6 maja 2005 roku ksiądz Gommar de Pauw, pionier walki o Tradycję, odszedł po wieczną nagrodę.
Opuścił świat zdrowy duchowo oraz mentalnie. W pokoju udał się na spotkanie ze swoim Stwórcą, któremu wiernie służył jako prawdziwy kapłan na wieki.
