STACJA JEDENASTA

Jezus przybity do krzyża

To, co się teraz dzieje, jest tak straszne, że chciało by się uciec, aby na to nie patrzeć: Jak przybijają Go i podnoszą krzyż... O, Panie mój i Zbawco! — Ale ja nie mam prawa uciec, ja muszę tu pozostać. On cierpi dla mnie. Przez drogę mógł Jezus przynajmniej jeszcze iść, mógł się poruszać, wysilać. Teraz wszystko ustało. Teraz nie może czynić niczego więcej, jak tylko cicho zwisać i wytrwać w cierpieniu. Ból w przebitych członkach, w głowie i we wszystkich głębokich ranach staje się coraz bardziej palący; coraz bardziej dręczy pragnienie, coraz cięższa jest trwoga i uciśnienie serca. I nie może sobie sam pomóc, nie może się poruszyć, nie może niczego uczynić, tylko cierpieć i odczuwać, jak zbliża się ku śmierci. A ci ludzie w około! Diabelska nienawiść i szyderstwo wrogów! Brutalność pospólstwa! O Panie, przebacz mi, grzesznikowi! To ja winienem całej Twej tortury! Nie dopuść, żeby Twa męka była dla mnie stracona. Uczyń, aby boska jej siła i cierpliwość ożyła we mnie.

Dla każdego przychodzi kiedyś godzina, w której już niczego więcej nie może czynić, w której czci swej pomóc nie może, ani bólów swoich złagodzić, ani znaleźć żadnego wyjścia dla swojej biedy. Przede wszystkim będzie tak w ostatniej chorobie, kiedy się wie, że nadchodzi koniec, że lekarz niczego już więcej nie dokaże. Wtedy każdy jest przybity do łoża boleści i nie może sobie pomóc. Może tylko jedno: serce i wolę skupić w Bogu. Mocno, jak najmocniej przywrzeć do woli Ojca, cicho wytrwać i powierzyć Mu w zupełności dobry lub gorzki koniec. Kiedy przychodzi taka godzina, wtedy jesteś przy mnie o Panie — wiem o tym. Wtedy moc Twego krzyża jest we mnie i umacnia mnie.

DROGA KRZYŻOWA

PANA NASZEGO I ZBAWICIELA

NAKŁADEM OPACTWA CYSTERSÓW MOGiŁA — 1948