Wierność Tradycji
„Pożyteczne jest poznawanie starożytnej tradycji, nauki i wiary Kościoła, którą Pan przekazał, Apostołowie głosili, Ojcowie zachowali. Na niej zbudowany jest Kościół, a jeśli ktoś oddala się od Kościoła, nie jest już ani też nie może nazywać się chrześcijaninem” (Św. Atanazy, biskup, List 1 do Serapiona).
Termin tradycja używany jest w wielu kontekstach i precyzowany różnorako. Termin Tradycja posiada w teologii katolickiej określone znaczenie. Nie jest bynajmniej Tradycja nostalgicznym przylgnięciem do czcigodnych reliktów przeszłości. Należy do samego centrum katolickiej – czyli prawdziwej – wiary. Poprzez Tradycję sam Pan Bóg objawia się człowiekowi, objawia prawdę, wzywa do wiary. Tak naucza nieomylnie Kościoł: źródłami Objawienia są Pismo Święte i Tradycja.
Wiara zatem to rozumne przyjęcie Objawienia zawartego w Piśmie Świętym i Tradycji. Kto pomija Tradycję nie jest chrześcijaninem. Kto pomija Tradycję zaprzecza Bożemu Objawieniu. Kto pomija Tradycję naraża się na wieczne potępienie. Sprawy najwyższej doniosłości i powagi.
Kto odrzuca Tradycję, odrzuca sam rdzeń Kościoła, odrzuca objawiającego się Boga Ojca, odrzuca Jezusa Chrystusa, odrzuca Ducha Świętego, odrzuca Najświętszą Maryję Pannę, odrzuca Apostołów, odrzuca wszystkich Świętych, którzy w precedencji poprzedzili nas aż do naszych czasów.
Czasy pomieszania powszechnego. Czasy pomieszania powszechnego w Kościele. Oto dwie wiadomości o zakonnicach zbuntowanych przeciw objawionej przez Boga prawdzie. Uważna lektura przeraża i prowokuje do postawienia najpoważniejszych pytań o źródła, z których rodzą się takie postawy, zachowania i poglądy:
2.06.2012 tekst
4.06.2012 tekst
W czasach pomieszania powszechnego trzeba bardzo zważać i rozważać, komu i w jakich sprawach należy być posłusznym. Ci, którzy są posłuszni pomylonym decyzjom i poglądom zbuntowanych zakonnic, są nieposłuszni Bogu i Jego prawdzie. Staje się faktem Słowo Zbawiciela: „Caeci sunt, duces caecorum. Caecus autem si caeco ducatum praestet, ambo in foveam cadent” – „To są ślepi przewodnicy ślepych. Lecz jeśli ślepy ślepego prowadzi, obaj w dół wpadną” (Mt 15, 14).
Co więc nam czynić należy?
„Oboedire oportet Deo magis quam hominibus”.
„Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29).
Przyjąć rozumnym aktem wiary cały – integralny – depozyt Objawienia zawarty w Piśmie Świętym i Tradycji.
„Tu vero permane in his, quae didicisti et credita sunt tibi, sciens a quibus didiceris, et quia ab infantia Sacras Litteras nosti, quae te possunt instruere ad salutem per fidem, quae est in Christo Iesu. Omnis Scriptura divinitus inspirata est et utilis ad docendum, ad arguendum, ad corrigendum, ad erudiendum in iustitia, ut perfectus sit homo Dei, ad omne opus bonum instructus”.
„Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. Wszelkie Pismo od Boga natchnione jest i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu” (2 Tm 3, 14-17).
„Itaque, fratres, state et tenete traditiones, quas didicistis sive per sermonem sive per epistulam nostram”.
„Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu” (2 Tes 2, 15).
Realizować cierpliwie i wytrwale poznaną Prawdę, to znaczy wypełniać Wolę Bożą – myślą, mową, czynem.
„Estote autem factores verbi et non auditores tantum fallentes vosmetipsos”.
„Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie” (Jk 1, 22).
Głosić innym Prawdę w całej integralności – bez przemilczeń i przeinaczeń:
„Testificor coram Deo et Christo Iesu, qui iudicaturus est vivos ac mortuos, per adventum ipsius et regnum eius: praedica verbum, insta opportune, importune, argue, increpa, obsecra in omni longanimitate et doctrina. Erit enim tempus, cum sanam doctrinam non sustinebunt, sed ad sua desideria coacervabunt sibi magistros prurientes auribus, et a veritate quidem auditum avertent, ad fabulas autem convertentur. Tu vero vigila in omnibus, labora, opus fac evangelistae, ministerium tuum imple”.
„Zaklinam cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, w razie potrzeby wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań – ponieważ ich uszy świerzbią – będą sobie mnożyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom. Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swe posługiwanie!” (2 Tm 4, 1-5).
Wielki Święty Bonifacy, wierzący arcybiskup, tak naucza i nalega z troską:
„Non simus canes muti, non simus táciti speculatóres, non simus mercenárii lupum fugiéntes, sed pastóres sollíciti, vigilántes super gregem Christi, prædicántes maióri et minóri, díviti et páuperi, omne consílium Dei, ómnibus grádibus vel ætátibus, in quantum Deus donáverit posse, opportúne, importúne, eo modo quo sanctus Gregórius in libro Pastoráli conscrípsit”.
„Nie bądźmy jako nieme psy, nie bądźmy milczącymi gapiami, najemnikami uciekającymi przed wilkiem, ale pasterzami troskliwymi, czuwającymi nad owczarnią Chrystusa. Dopóki Bóg udziela nam siły, głośmy całą prawdę Bożą wielkim i małym, bogatym i ubogim, ludziom wszelkiego stanu i wieku, w porę i nie w porę. Tak właśnie polecił czynić święty Grzegorz w swej księdze Reguły pasterskiej” (List św. Bonifacego).
Perspektywy wierności Objawieniu Pan Bóg pozostawia przed nami szeroko otwarte. W czasach pomieszania powszechnego możliwe jest zachowanie wierności Bogu, Który objawia nam Siebie przez Pismo Święte i Tradycję.
Zaszczytny obowiązek!
- - -
źródło: LINK