Od oporu do sedewakantyzmu Paźdź 8 przez Pelagiusa Asturiensisa

Poniżej znajduje się angielskie tłumaczenie artykułu opublikowanego na moim blogu (pelagiusasturiensis.wordpress.com) 22 sierpnia. Wyjaśniam tutaj okoliczności i wskazuję teksty, które skłoniły mnie do porzucenia eklezjologii FSSPX „uznawać i stawiać opór” oraz uznać fakt, że Kościół nie ma papieża z powodu herezji i apostazji tych, którzy sprawują władzę kościelną. To nie jest traktat na temat stanowiska sedewakantysty. Nie jest to „dogmatyzujący” sedewakantyzm, czego obawia się większość nieświadomych tego, czym tak naprawdę jest, ale teoretyczna zasada, która kieruje moimi działaniami. Jeżeli istotą liberalizmu jest dualizm przekonań i działań, to przyłączam się do tych, którzy są głęboko przekonani o tym, że „Krzesło jest puste” i postępują w całkowitej zgodzie z tym faktem. Nie ma to nic wspólnego z heretykami, nullam partem habere, nie tylko w praktyce, ale także w teorii. Nie mając do tego uprawnień, w żadnym wypadku ich nie narzucam. Katolicy nie muszą wierzyć, że Stolica jest wakująca. Muszą jednak okazać należyte poddanie się Papieżowi, zgodnie z wymogami Bonifacego VIII zawartymi w bulli Unam Sanctam. Tych, którzy szukają właściwego (katolickiego) rozwiązania obecnego kryzysu i nie zadowalają się teologicznym żonglerką prezentowaną przez tych, którzy sprzeciwiają się władzom, które uznają za uprawnione (odrzucając w ten sposób naukę Kościoła), odsyłamy do dwóch tekstów wymienionych w artykule . Wyjaśnione zostają główne kwestie niezniszczalności i nieomylności Kościoła, a także konieczność podporządkowania się Biskupowi Rzymu i obalone zostaje wiele błędnych wyobrażeń na temat sedewakantyzmu, a także inne tematy istotne dla problemu władzy, podstawowego problemu obecnego kryzysu Kościoła. Kościół. Jeśli masz jakieś pytania lub uwagi, napisz do mnie na adres pelagiusasturiensis@hotmail.it lub zamieść komentarz pod artykułem. Pelagiusz z Asturii Od oporu do sedewakantyzmu „Ten soborowy kościół jest schizmatycki, ponieważ przyjął za podstawę swojej aktualizacji zasady przeciwne zasadom Kościoła katolickiego […]. Kościół, który afirmuje takie błędy, jest jednocześnie schizmatycki i heretycki. Dlatego ten soborowy kościół nie jest katolicki! W jakimkolwiek stopniu papież, biskupi, księża czy wierni przyłączą się do tego nowego kościoła, oddzielają się oni od Kościoła katolickiego. Dzisiejszy Kościół jest prawdziwym Kościołem tylko w takim stopniu, w jakim jest kontynuacją i jednym ciałem z Kościołem wczorajszym i zawsze”. Abp. Marcel Lefebvre, Refleksje na temat zawieszenia a divinis, 29 VII 1976 (wersja angielska poprawiona przeze mnie w celu odzwierciedlenia oryginału) „Nie twierdzę, że papież nie jest papieżem, ale nie mówię też, że nie można powiedzieć, że papież nie jest papieżem”. („Je ne dis pas que le pape n’est pas pape, mais je ne dis pas non plus qu’on ne peut pas dire que le pape n’est pas pape.”) Abp. Marcel Lefebvre do amerykańskich księży w Oyster Bay Cove, Nowy Jork, Stany Zjednoczone, VII 1979 „Uznanie papieży Soboru Watykańskiego II oznacza uznanie, że Chrystus uczynił ich Swoimi Wikariuszami i obdarzył ich Swoją Władzą”. ks. Noel Barbara, List otwarty do członków Bractwa Św. Piusa X, 1993 „Sedewakantyzm jest jedynym logicznym wnioskiem, jaki wypływa z początkowej oceny każdego tradycjonalisty – że Nowa Msza jest zła, a nowe doktryny są błędami. Zło i błąd mogą pochodzić jedynie od niekatolików – a nie od prawdziwych Następców Piotra, którzy posiadają władzę od Jezusa Chrystusa. Dlatego wszyscy tradycjonaliści są tak naprawdę sedewakantystami – tyle że jeszcze nie wszyscy to zrozumieli”. ks. Antoni Cekada, „Resztka”, XI 2005 Rzeczywiście, jak zapowiedziałem 22 lipca („Some Reading”), w drugiej połowie lipca oddałem się studiowaniu pewnego tematu, wobec którego żaden katolik nie może pozostać obojętny. Zanim przejdę do decydujących w sprawie okoliczności i tekstów, konieczna jest uwaga wstępna dotycząca autorytetu. Władza, abp. Lefebvre’a i bp. Williamsona Blog Pelagiusza z Asturii powstał, aby przyłączyć się do oporu wobec nowej ugodowej polityki przywódców FSSPX, którzy chcą pojednać się z modernistycznym Rzymem i obiektywnie kierować dziełem abp. Lefebvre’a do upadku w drodze kompromisu z wrogami Kościoła w Rzymie (por. „Przeciw modernizmowi i praktycznym układom z modernistami. Cel tego bloga”, pierwszy post z 5 grudnia 2012). Powstał wkrótce po „wypędzeniu” bp. Williamsona z Towarzystwa także jako wyraz wsparcia dla brytyjskiego prałata niewygodnego dla obecnego kierunku FSSPX na drodze „w kierunku niezbędnego pojednania” (wypracowywanego od lat przez GREC). Nigdy jednak nie wierzyłem w każde słowo abp. Lefebvre’a czy bp. Williamsona bezkrytycznie. Nie wchodząc tu w szczegóły, sięgając kilka lat temu po ślady prawdziwego, tradycyjnego katolicyzmu, który jest prześladowany przez modernistów Soboru Watykańskiego II.

From the Resistance to Sedevacantism