Niezwykle istotne stwierdzenie "każda obietnica nieba jest warunkowa".

A pytania nasuwają się same. Czy są jakieś obiektywne metody zbadania, czy wymagane przez niebo warunki zostały spełnione, (lub nie spełnione)? Czy można te warunki zestawić w postaci listy? Ile ich jest? Czy są mierzalne? A może podlegają jakiejś, innej, nie znanej nam bliżej interpretacji? Kto będzie decydował o tym, czy warunki nałożone przez niebo zostały spełnione i wedle jakich kryteriów.

Co to za iskra ma wyjść z polskiego narodu i po co?
Bez odpowiedzi na powyższe pytania nie będziemy w stanie podjąć jakichkolwiek działań, ponieważ wymagania, lub inaczej "warunki" są nieprecyzyjne.

Polska Winkelriedem narodów po raz enty.....? Nie, już dosyć tego.

Chętnie bym się zgodził z twoją tezą o jakimś sztucznym czy złośliwym, wzbudzaniu nienawiści do Żydów, ale co mi powiesz na takie tematy: "Rola Lejby Dawidowicza Bronsztejna w finansowaniu Rewolucji Październikowej", albo "Eksterminacja Słowian w wykonaniu Jenocha Gierszonowicza".
Powiem jeszcze jedno, jeżeli ja świadomie czy nieświadomie wyrządziłem jakieś zło Żydom to proszę Ich o przebaczenie. Oczekuję od Żydów podobnego nastawienia i ducha pojednania.

Tak pisze Teilhard de Chardin
Niektórzy ludzie czują się szczęśliwi w widzialnym Kościele; jeżeli chodzi o mnie, to myślę, że będę szczęśliwy, gdy umrę, aby się od niego uwolnić — i odnaleźć naszego Pana poza nim (ks. Piotr Teilhard de Chardin).
Tyle tylko, że od Kościoła nie sposób się uwolnić. Z Kościoła wojującego na ziemi przechodzi się do Kościoła, tryumfującego w niebie. W między czasie można przejść przez Kościół cierpiący w czyśćcu lub też iść od razu do nieba.
Dlatego jestem wielkim przeciwnikiem teologów i filozofów. Chętnie przybrałbym taki tytuł "Młot na teologów i filozofów".

Wszystko to piękne, ale.... nie to jest najważniejsze. Najważniejsza jest nauka, że Piotr zwątpił i zaczął tonąć. To, czy Św. Piotr miał zarost i jak długi nic tu nie ma do rzeczy. Dla mnie Piotr, a dokładnie jego zachowanie, jest jakimś, powiem to tak, prototypem późniejszego zachowania Kościoła. Popada z gorliwości w zwątpienie i t to aż do zaparcia się Chrystusa. Czy Chrystus będzie zawsze wyciągał z wody tonących z własnej winy? Albo tych co wcale nie chcą aby ich wyciągać?

Warto przeczytać wymianę zdań między Chrystusem a Piotrem, w całym Piśmie Świętym i spróbować wyobrazić sobie tą oto scenę. "A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie. Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie." Czyż ja na przykład nie myślę o tym co ludzkie? Tak myślę.

Obawiam się, że problem ruchów charyzmatycznych jest głębszy. A polega to wszystko na tym, że każdy szuka samego siebie, głównie spełnienia swoich własnych wyobrażeń o pobożności, kulcie i Bogu. Temu podobają się biczowania, innemu śpiewy gregoriańskie, ktoś nauczył się łaciny i ją popiera, wielu lubi egzorcyzmy lub te zielonoświątkowe omdlenia nazywając je "zaśnięciem w Duchu Świętym". Są też zwolennicy opętań ekspiacyjnych i innych wynaturzeń. Mało komu smakuje prawdziwa pobożność i umiłowanie prawdy zawartej w nauczaniu Chrystusa. Nie ma tam bowiem, w tej prawdzie, żadnej sensacji ani ciekawostki, ani upodobania, nawet dreszczyka emocji tam nie ma. Duchowość Chrystusowa bowiem jest prosta, podobnie jak duchowość Najświętszej Marii Panny. A prostota jest mało atrakcyjna, szczególnie w połączeniu z krzyżem i umartwieniem, którego nie nałożyliśmy sami na siebie, a które każe nam nieść Duch Święty...... i do tego bez naszej zgody i wbrew naszemu upodobaniu! Nawet apostoł Św. Paweł nie lubił takiego "ościenia". Ot co.