Konfederacja Korony Polskiej

Program Konfederacji Korony Polskiej A.M.D.G. 2021

Deklaracja ideowa Konfederacja Korony Polskiej (KKP) jest partią polityczną, która działa na rzecz przywrócenia i zachowania zasad cywilizacji łacińskiej oraz suwerenności narodu wolnych Polaków w niepodległej Rzeczpospolitej Polskiej. Celem działalności politycznej KKP jest dobro Narodu, pomyślność Państwa Polskiego, ochrona Wiary, rodziny i własności oraz kształtowanie zasad życia społecznego w oparciu o wartości, na których zbudowana jest cywilizacja łacińska. Do wartości tych zaliczamy: moralność chrześcijańską, prawo rzymskie oraz greckie umiłowanie prawdy – które KKP ma wolę pojmować i praktykować po katolicku. KKP uważa, że wszelkie prawo ustanowione przez władze państwowe powinno być w zgodzie z prawem naturalnym i najlepszymi tradycjami narodowymi. Służyć powinno zapewnieniu każdemu możliwości dążenia do osobistej doskonałości, zgodnie z naturą człowieka, co przyczynia się do dobra wspólnego. Oznacza to konieczność poszanowania przez władze państwowe podstawowych praw: • Prawa do życia od poczęcia do naturalnej śmierci; • Prawa do własności, gwarantującego każdemu możliwość korzystania z owoców swojej pracy i będącego odbiciem obowiązku dbania o wypracowane, odziedziczone lub w inny sposób otrzymane mienie, oraz • Prawa do wolności, umożliwiającego każdemu branie odpowiedzialności za własne czyny i działania zgodnie z własnym sumieniem, w ramach posiadanej wolnej woli. KKP stoi na stanowisku, że wszelka działalność polityczna władz i instytucji państwach powinna być zgodna z i służyć realizacji polskiej racji stanu, którą definiujemy jako: Zachowanie niepodległości Rzeczpospolitej Polskiej, tj. utrzymanie statusu Państwa Polskiego jako samodzielnego podmiotu prawa międzynarodowego i spójności jego terytorium oraz utrzymanie suwerenności rozumianej jako posiadanie władztwa (zdolności) do: (A) samodzielnego stanowienia prawa we własnym państwie, zachowania tożsamości narodowej, tradycyjnych wartości, wolności i podmiotowości jego obywateli, własności polskich rodzin oraz (B) utrzymanie dominacji własności polskiej w gospodarce, rolnictwie, zasobach leśnych i wodnych, bogactwach naturalnych, a ponadto (C) posiadanie zdolności politycznej, ekonomicznej i militarnej do ich obrony. To w Polsce powinny zapadać decyzje w kluczowych sprawach: • o wyborze podstawowych zasad moralnych, na których powinien opierać się nasz porządek prawny i które będą realizowane i promowane w życiu społecznym; str. 2 • o stopniu w jakim obywatele Polski mogą być obciążeni obowiązkami na rzecz państwa i wspólnoty narodowej oraz • o tym kto i na jakich zasadach może przekraczać granice naszego państwa, podejmować w nim aktywności i starać się o zostanie członkiem jego wspólnoty politycznej (obywatelem). Dla niezależnego podejmowania i wykonywania decyzji w powyższych sprawach, Państwo Polskie powinno dysponować środkami, takimi jak: • jasny, spójny i zrozumiały system prawny; • sprawne, nieprzerośnięte instytucje publiczne zapewniające obsługę silnego państwa minimum; • skuteczna, dobrze uzbrojona i wyszkolona armia oraz inne służby mundurowe i specjalne; • własna waluta i samodzielna polityka monetarna; • profesjonalna dyplomacja, realizująca polską rację stanu. Polscy obywatele powinni natomiast być zdolni do podejmowania samodzielnej, bez uzależnienia od podmiotów zagranicznych, aktywności gospodarczej, która zapewni ich rodzinom stabilność ekonomiczną i bezpieczeństwo majątkowe. My członkowie i sympatycy KKP uważamy, że obowiązkiem Państwa Polskiego, wypełnianym przez jego władze, jest zapewnienie wspólnocie narodowej bezpieczeństwa fizycznego, ekonomicznego i tożsamościowego. Jako wspólnotę narodową rozumiemy społeczność wolnych obywateli, tworzących wspólnotę polityczną, żyjącą u siebie i na swoim. Za integralną część wspólnoty narodowej uważamy polskie wychodźstwo ostatnich dwustu lat oraz wspólnoty polskie pozostałe w konsekwencji odebrania Polsce części jej terytoriów poza granicami naszego państwa. Uważamy, że środowiska te powinny mieć swoją reprezentację polityczną w Senacie RP. Bezpieczeństwo fizyczne obywateli rozumiemy jako obowiązek chronienia przez instytucje i organy państwowe życia, zdrowia i mienia obywateli, realizowany w ramach polityki bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zachowania niepodległości, suwerenności i granic państwa, realizowane w ramach polityki obronnej. Bezpieczeństwo ekonomiczne rozumiemy jako ochronę majątku i dobrostanu polskich rodzin oraz tworzenie warunków politycznych i prawnych do stałego i harmonijnego wzrostu ich zamożności. Bezpieczeństwo tożsamościowe rozumiemy jako zbiór działań politycznych, edukacyjnych i promocyjnych służących budowaniu i utrwalaniu poczucia tożsamości narodowej, przywiązania do tradycyjnych wartości oraz poszanowania tysiącletniej historii Państwa i Narodu Polskiego. Dlatego też, jako naczelną zasadę organizacji władz i instytucji państwowych przyjmujemy zasadę pomocniczości, zgodnie z którą wszelkie władze państwowe – zarówno lokalne (samorządowe), jak i centralne (rząd), podejmują jakąkolwiek aktywność tylko wtedy, gdy mniejsze wspólnoty, z rodziną na czele, nie są w stanie podjąć jej samodzielnie. Zarazem władze te w pełni szanują autonomię rodziny, str. 3 gwarantując bezpieczeństwo wychowanie dzieci, zgodnie z przyjętymi przez rodziców wartościami. Przewodnią myślą naszej działalności politycznej jest Arystotelesowskie przesłaniem: „Polityka, to sztuka rządzenia państwem, której celem jest dobro wspólne” oraz Tomaszowa wykładnia hierarchii obowiązków stanu. str. 4 Wprowadzenie do programu Głęboko zatroskani o losy i pomyślność Najjaśniejszej Rzeczypospolitej i jej obywateli z przykrością stwierdzamy, że Państwo Polskie jest obecnie w głębokim kryzysie, praktycznie we wszystkich podstawowych jego funkcjach i obszarach działania. Obserwujemy kryzys państwotwórczej myśli politycznej, niezdolność do prowadzenia samodzielnej i skutecznej polityki zagranicznej, hołdowanie fałszywej doktrynie obronnej, przekraczający granice bezpieczeństwa ekonomicznego i politycznego stan zadłużenia finansów publicznych, niewydolność większości instytucji państwowych i przed wszystkim upadek moralny klasy rządzącej. Jesteśmy również świadkami bezprecedensowej inflacji prawa stanowionego i jego degradacji. Proceder ten wywołuje chaos legislacyjny i ogranicza w praktyce prawa konstytucyjne obywateli. Stan ten stał się szczególnie widoczny w czasie tzw. pandemii oraz nieroztropnie i bezprawnie wprowadzanych przez rząd w ciągu ostatnich dwóch lat tzw. „lockdownów i obostrzeń”, zmierzających do ustanowienia systemu urzędowej dyskryminacji poprzez segregację sanitarną. Konsekwencje zdrowotne, społeczne i ekonomiczne tej błędnej polityki rządu są i będą jeszcze długo odczuwane przez obywateli, a ich neutralizacja pochłonie wiele energii ludzkiej i zasobów materialnych. Wszystkie te ułomności i patologie czynią obecne Państwo Polskie strukturalnie niewydolnym i niezdolnym do świadczenia na rzecz własnych obywateli powinności wynikających z konstytucyjnych obowiązków jego władz i organów. Jednocześnie, tak słabe wewnętrznie państwo, stało się bardziej podatne na wpływy obcych państw i organizacji międzynarodowych, które na jego terenie i jego kosztem realizują własne cele, często ze szkodą dla Rzeczpospolitej Polskiej i jej obywateli. Polska nie jest bogatym państwem zachodu, choć od zawsze należy do cywilizacji łacińskiej. Dlatego też nie powinna bezkrytycznie naśladować dzisiejszych (jeszcze) bogatych państw Zachodu, tylko wysiłkiem swoich światłych obywateli wypracować własny, oryginalny program rozwoju, uwzględniający posiadane aktywa, doświadczenia historyczne własne i obce oraz przede wszystkie potencjał drzemiący w narodzie polskim, uważanym za najbardziej przedsiębiorczy na kontynencie europejskim. To w uruchomieniu tego potencjału, wysokiej sprawności instytucji państwowych oraz mądrych i prostych praw należy upatrywać atutów, które pozwolą podjąć Państwu Polskiemu skuteczną rywalizację polityczną i ekonomiczną z innymi państwami w ramach i poza organizacjami międzynarodowymi, do których należy Rzeczpospolita Polska. Z siły ekonomicznej i sprawności organizacyjnej oraz wysokiego morale obywateli – przede wszystkim sprawujących rządy - będzie wynikała siła polityczna i militarna Państwa Polskiego oraz jego zdolność do obrony własnych granic, suwerenności i niepodległości. str. 5 W polityce zagranicznej rząd polski powinien kierować się odwieczną dyplomatyczną regułą, że nie ma stałych i bezwarunkowych umów czy układów, a kluczową zasadą pozostaje wzajemność. Stałe są tylko interesy Najjaśniejszej Rzeczpospolitej, zdefiniowane w polskiej racji stanu. Biorąc pod uwagę te wszystkie czynniki i odwołując się do najchlubniejszych kart I Rzeczpospolitej oraz uwzględniając obecne uwarunkowania geopolityczne i wyzwania płynące z sytuacji międzynarodowej, tworzymy program dla Polski. Konfederacja Korony Polskiej przedstawia program naprawy i przebudowy Państwa Polskiego jako „Silnego państwa minimum”. Program ten składa się z trzech części przypisanych do określonych interwałów czasowych. „Program na dziś” odnosi się do bieżących wyzwań i zagrożeń, formułując cele polityczne i metody ich realizacji w perspektywie krótkoterminowej, tj. na okres dwóch – trzech lat. Odpowiada na podstawowe potrzeby i wyzwania polityki bieżącej. Koncentruje się na przeciwdziałaniu szczególnie niekorzystnym i niebezpiecznym działaniom i decyzjom obecnych władz kraju oraz organizacji międzynarodowych, do których należy Rzeczpospolita Polska. „Program na jutro” stanowi podstawowy trzon kredo politycznego KKP. W swej treści podaje cele, metody ich realizacji oraz oczekiwane skutki przeprowadzenia naprawy Państwa Polskiego. Celem strategicznym tego programu jest zbudowanie w perspektywie dekady „Silnego państwa minimum”. „Program na pojutrze” w swoim czasie przedstawi wizję KKP Państwa Polskiego w perspektywie pokolenia, tj. czterdziestu lat. Sprawne i przyjazne dla obywateli państwo, to wysoka jakość i kompetencje rządzących, skuteczność jego instytucji oraz właściwy podział kompetencji miedzy nimi. Warunkiem koniecznym realizacji tej wizji jest przeprowadzenie konsekwentnej i efektywnej naprawy Państwa Polskiego, co zostało zapisane w „Programie na jutro”. Konfederacja Korony Polskiej ma pełną świadomość, że państwo jest nie tylko wspólnotą polityczną obywateli oraz podmiotem prawa międzynarodowego, ale również ogromnym, wielowymiarowym i wielofunkcyjnym organizmem – potężną strukturą organizacyjną. Wobec tego, rządzący powinni umieć nie tylko uprawiać politykę, ale również zarządzać strategicznie powierzonymi obszarami i sprawować nadzór nad działalnością operacyjną podlegających im instytucji. Stan państwa, a co za tym idzie również ocena rządzących przez obywateli, będzie zależał w znacznej części, a może nawet przede wszystkim, od jakości zarządzania i wynikających z niej rzeczywistych efektów w świecie realnym. Przyjmując taką filozofię postępowania w budowie programu politycznego dla Polski, KKP uważa, że pozwoli to nie tylko uniknąć zbędnych i kosztownych działań dublujących się lub wręcz wzajemnie wykluczających, ale przede wszystkim optymalnie wykorzystać skończone z natury rzeczy zasoby posiadane przez Państwo i Naród. Dodatkowo będzie można uniknąć społecznych i politycznych napięć, gdyż str. 6 mądry program – nawet trudny w realizacji - nie jest grą o sumie zerowym i może zakończyć się zgodnie z zasadą „w2w” (win to win). Dlatego też Konfederacja Korony Polskiej przedstawia program polityczny uzdrowienia i naprawy Państwa Polskiego „Dziś, Jutro, Pojutrze” ad. 2021. str. 7 Część I Program na dziś Podstawowe potrzeby i wyzwania polityki bieżącej Wobec aktualnych zagrożeń Cel strategiczny: przeciwdziałanie bieżącym zagrożeniom poprzez obronę wolności, której zachowanie jest nie tylko naszym konstytucyjnym prawem, ale i cywilizacyjnym obowiązkiem. Konfederacja Korony Polskiej w celu zachowania tożsamości narodowej i dziedzictwa kulturowego podejmie zdecydowane działania w obronie wartości, na których wyrosła Rzeczpospolita Polska i ukształtował się Naród Polski. Od początku ich istnienia, którego symboliczną datą jest Chrzest Polski, Kościół Katolicki, jako depozytariusz cywilizacji łacińskiej, zajmował i zajmuje szczególne miejsce w historii Narodu i Państwa Polskiego. Dlatego też, to dzisiaj na świadomych obywatelach ciąży obowiązek Jego wsparcia i obrony. Konieczność taka wynika z nasilającej się i przybierającej coraz bardziej agresywne formy presji politycznej i kulturowej środowisk oraz organizacji wrogich cywilizacji łacińskiej, zmierzających do jej zniszczenia. Żądamy niezwłocznego przestrzegania podstawowych praw obywateli, gwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, takich jak: wolność kultu religijnego, wolność działalności gospodarczej, wolność poruszania się czy wolność zgromadzeń. Ich ograniczanie dokonywane jest na podstawie aktów wykonawczych (rozporządzeń), wbrew przepisom Konstytucji, przewidującym obligatoryjną podstawę ustawową. Proceder taki godzi w istotę powyższych praw i wolności oraz nadużywa pretekstu walki z tzw. pandemią, nieproporcjonalnie do zagrożeń z niej płynących i nie przynosi realnych korzyści. Wobec bezprecedensowego ignorowania, a wręcz łamania praw podstawowych obywateli polskich, w tym ich przedstawicieli do Sejmu, wzywamy rząd i Marszałka Izby do natychmiastowego porzucenia tego niegodnego procederu. Wzywamy również do przywrócenia realnej ochrony zdrowia i życia obywateli RP, poprzez powrót placówek medycznych do ich normalnej pracy, nakierowanej na leczenie wszystkich tych, którzy w danym momencie, takiej pomocy potrzebują. Żądamy zaprzestania zmuszania Polaków, pod presją decyzji politycznych, do udziału w eksperymentach medycznych prowadzonych przez międzynarodowe korporacje. Za szczególnie haniebne uważamy wydanie przez organy państwowe zezwolenia na prowadzenie podobnych eksperymentów na naszych dzieciach. Zapowiadamy postawienie wszystkich odpowiedzialnych ze te decyzje i nadużycia przed Trybunałem Stanu i sądami powszechnymi. str. 8 Wprowadzenie do programu Program na dziś koncentruje się na zdefiniowaniu podstawowych potrzeb i wyzwań polityki bieżącej w ujęciu krajowym i międzynarodowym. Obserwowane obecnie dynamiczne zmiany sytuacji geopolitycznej regionu i świata oraz wewnętrzne zagrożenia dla tradycyjnie ukształtowanego systemu wartości, na których została zbudowana cywilizacja łacińska, będąca podstawą tożsamości i tradycji Narodu i Państwa Polskiego, wymagają pilnego zajęcia jednoznacznego stanowiska przez KKP. Konfederacja Korony Polskiej z niepokojem stwierdza, że na skutek błędnej polityki polskiego rządu, Rzeczpospolita staje się coraz częściej przedmiotem gry politycznej interesów obcych państw. Dlatego też KKP wyraża swoje stanowisko w najważniejszych z naszego punktu widzenia sprawach, do których należą: • bieżąca polityka obronna, • bieżąca polityka zagraniczna, • bieżąca polityka gospodarcza, • bieżąca polityka monetarna, • bieżąca polityka energetyczna, • bieżąca polityka społeczna • polityka edukacyjna oraz • bieżąca polityka rodzinna. Niezależnie od prezentowanego poniżej stanowiska, dotyczącego głównych zagrożeń i wyzwań, wobec których stoi obecnie Państwo Polskie, KKP przedstawi pełną wizję modelu organizacji i funkcjonowania państwa w drugiej części programu, jako zadanie „na jutro”. Wymienione poniżej działania dotyczą polityki bieżącej Państwa Polskiego. A. Polityka obronna Wobec dynamicznych zmian geopolitycznych w świecie, wpływających znacząco na pozycję międzynarodową Rzeczpospolitej Polskiej oraz obserwowane przewartościowanie rzeczywistego poziomu bezpieczeństwa, wynikającego z członkostwa Polski w NATO i UE, postulujemy niezwłoczne przystąpienie do opracowania nowej Strategii Bezpieczeństwa Narodowego (SBN) i Strategii Obronności Państwa (SOP). Żądamy przywrócenia właściwego etosu i szacunku dla służby żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego oraz uwolnienia polityki kadrowej w Siłach Zbrojnych od szkodliwego upolitycznienia. Jednocześnie wnioskujemy o natychmiastowe zakończenie chaotycznego, nieprzemyślanego i nadmiernie kosztownego programu przezbrojenia Wojska Polskiego na rzecz podjęcia przemyślanego, konsekwentnego i wynikającego z nowej SBN programu uzbrojenia armii przygotowanej do prowadzenia wojny nowego typu. str. 9 Ponadto nalegamy na znaczne przyspieszenie tempa tworzenia nowych jednostek Wojsk Obrony Terytorialnej kraju i przystąpienie do odbudowy systemu Obrony Cywilnej. B. Polityka zagraniczna Głównym imperatywem dla polskiej polityki zagranicznej powinna być realizacja polskiej racji stanu. Dlatego też wzywamy polski rząd do rewizji obecnej polityki, krytycznej weryfikacji kadr, form aktywności i kierunków działań służb dyplomatycznych oraz poniechania polityki sojuszy bezalternatywnych, na rzecz wielowektorowego działania i elastycznego reagowania. Żądamy bezwzględnej ochrony interesów Polski w świetle zawartych umów i paktów międzynarodowych, a przede wszystkim zachowania suwerenności Rzeczpospolitej w obrębie Unii Europejskiej, zgodnie z postanowieniami Traktatu Akcesyjnego z 16 kwietnia 2003 roku. Oczekujemy podjęcia aktywnej i samodzielnej polityki wobec bliższych i dalszych sąsiadów Państwa Polskiego z uwzględnieniem potrzeby ochrony interesów Polaków zamieszkujących te państwa. Żądamy zaprzestania angażowania autorytetu Państwa Polskiego do realizacji obcych interesów – sprzecznych z polską racją stanu, co miało miejsce w sposób szczególnie widoczny w działaniach rządu polskiego wobec Ukrainy, Iranu i Białorusi. Uważamy, że Polska nie powinna cedować całego ciężaru prowadzonej przez siebie polityki na organizacje międzynarodowe, w których jej głos nie zawsze jest należycie uwzględniany, lecz musi prowadzić aktywną politykę opartą na relacjach dwustronnych, zarówno z naszymi najbliższymi sąsiadami, jak i kluczowymi mocarstwami regionalnymi i światowymi. Mając na uwadze nasze doświadczenia i potencjał, uważamy, że Rzeczpospolita Polska, będąc samodzielnym podmiotem polityki międzynarodowej, może i powinna stać się liderem i inspiracją dla państw i narodów wyznających podobne wartości podstawowe. C. Polityka gospodarcza Uważamy, że głównym celem polityki gospodarczej Państwa Polskiego powinno być tworzenie warunków do rozwoju i ochrona polskiego żywiołu gospodarczego, którym jest przede wszystkim sektor Małych i Średnich Przedsiębiorstw oraz rolnictwo oparte na gospodarstwach rodzinnych. Sektory te wytwarzają bogactwo narodowe w oparciu o zaangażowanie rodzimych zasobów pracy oraz przedsiębiorczości właścicieli i kwalifikacji pracowników. Wobec powyższego stoimy na stanowisku, że prawo gospodarcze, prawo pracy i polityka fiskalna powinny tworzyć system spójny i przyjazny dla rozwoju i wzrostu zamożności polskich obywateli. str. 10 Dlatego też wyrażamy swój stanowczy sprzeciw wobec dalszego zwiększania opodatkowania pracy – głównego źródła dochodów polskich rodzin oraz zwiększania obciążeń administracyjnych i fiskalnych dla polskich przedsiębiorców. Uważamy również za konieczne porzucenie fałszywej doktryny głoszącej, że rozwój ekonomiczny kraju może następować przede wszystkim w oparciu o dotacje zagraniczne i inwestycje centralne, które z natury rzeczy są mniej przemyślane i bardziej marnotrawne niż inwestycje prywatne. Jedyną realną i trwałą podstawą wzrostu zamożności Polski i Polaków jest prywatna przedsiębiorczość, praca i roztropna polityka państwa wspierająca je. Z tych względów jesteśmy przeciwni postulatom zawartym w dokumencie o nazwie „Polski ład”, za wyjątkiem zwiększenia kwoty wolnej od podatku, ale z rozszerzeniem tego prawa na wszystkich czynnych zawodowo obywateli. D. Polityka rolna Rolnictwo to jeden z najważniejszych działów gospodarki narodowej. Ze względu na swoją strukturę, pracowitość i przedsiębiorczość polskich rolników wciąż jeszcze w znacznym stopniu zaspakaja potrzeby żywnościowe kraju oraz daje szansę na podjęcie realnej rywalizacji konkurencyjnej z innymi krajami - członkami UE. Dlatego też KKP uważa, że dla wzmocnienia tych pozytywnych trendów oraz zwiększenia opłacalności produkcji rolnej należy: • stworzyć warunki do pełnej swobody gospodarczej dla polskich producentów żywności, • wzmocnić ochronę polskich rolników przed monopolami i oligopolami zagranicznych właścicieli przedsiębiorstw handlowych i przetwórczych, • zlikwidować utrudnienia w sezonowym zatrudnianiu obcokrajowców, o ile nie stanowi to zagrożenia dla lokalnego rynku pracy, • ukrócić samowolę organizacji „ekologicznych” próbujących terroryzować hodowców zwierząt, • chronić polskich hodowców zwierząt przed terrorem sanitarnym (np. ASF), • wprowadzić system realnych rekompensat dla rolników za szkody wyrządzane przez dziką zwierzynę będącą pod ochroną Lasów Państwowych lub kół łowieckich, • wprowadzić pełną swobodę sprzedaży płodów rolnych przez ich producentów na rynkach hurtowych i targowiskach, • chronić polski rynek żywności przed nieuczciwą konkurencją, jednocześnie zachowując otwartość na wielostronną wymianę handlową z wiarygodnymi partnerami, • ograniczyć proceder zawierania fikcyjnych umów kupna-sprzedaży ziemi rolnej, przez podstawionych figurantów, • przywrócić rolnikom prawo do dysponowania ich własnością, w tym gospodarki leśnej i wodnej na swoim terenie, uboju zwierząt hodowlanych, • wprowadzić dobrowolność płacenia składek ZUS i KRUS, str. 11 • ograniczyć możliwości nieuczciwego przejmowania przez instytucje finansowe gospodarstw rodzinnych za długi, • wprowadzić bezwzględny obowiązek oznakowania produktów żywnościowych informacją o kraju pochodzenia, produkcji z wykorzystaniem GMO oraz o zawartości czynników szkodliwych lub potencjalnie szkodliwych dla organizmu człowieka. • podjąć aktywną politykę gospodarki morskiej, chroniącą Bałtyk przed dewastacją jego fauny i flory oraz chronić prawa polskich rybaków do prowadzenia połowów na równych prawach z innymi, • chronić polską strefę ekonomiczna na Bałtyku przed eksploracją przez obce jednostki, • przywrócić prestiż marki „Zdrowa żywność” i „Produkt polski”. KKP uważa, że wprowadzenie w życie powyższych postulatów wzmocni ekonomicznie polskie rolnictwo oparte na gospodarstwach rodzinnych i zwiększy atrakcyjność obszarów wiejskich, jako miejsca do osiedlania się i realizacji planów zawodowych kolejnych pokoleń Polaków. E. Polityka monetarna Stoimy na stanowisku zachowania i ochrony polskiej waluty oraz utrzymania jej realnej wartości – siły nabywczej. W celu ochrony oszczędności polskich rodzin i przedsiębiorstw, wzywamy do zaniechania prowadzenia polityki monetarnej kreującej niebezpieczny dla budżetów domowych i gospodarki narodowej wzrost poziomu inflacji. Zdecydowanie sprzeciwiamy się próbom likwidacji obrotu gotówkowego i zastąpienia go pieniądzem wyłącznie cyfrowym. Uważamy, że prawo do posiadania i swobodnego dysponowania pieniądzem gotówkowym jest jednym z podstawowych atrybutów wolności ekonomicznej i z tego względu powinno być bezwzględnie zachowane. Wzywamy również do zaprzestania chaotycznego zadłużania państwa, generującego niekontrolowane ryzyka ekonomiczne i polityczne. Żądamy ujawnienia rzeczywistego stanu finansów państwa i wynikających z tego zagrożeń oraz listy podmiotów - głównych wierzycieli Państwa Polskiego. Oczekujemy od Prezesa Narodowego Banku Polskiego wypełnienia statutowych obowiązków ochrony polskiej waluty i utrzymaniu niskiego poziomu inflacji. F. Polityka energetyczna Energetyka jest jednym z kluczowych - posiadający strategiczne znaczenie - sektorów gospodarki narodowej. Z tego względu powinna bazować, w możliwie dużym stopniu, na zasobach własnych surowców energetycznych. str. 12 Dlatego też stanowczo sprzeciwiamy się polityce „wygaszania” polskiego górnictwa węgla kamiennego i brunatnego, jako tradycyjnej podstawy polskiego systemu energetycznego. W tym celu widzimy bezwzględną konieczność rewizji zobowiązań wynikających z „Paktu klimatycznego”, a w przypadku niemożności osiągnięcia rozwiązań zgodnych z interesem Państwa Polskiego, wypowiedzenie go. Jako jedyną alternatywę dla obecnego systemu wytwarzania energii elektrycznej widzimy elektrownie jądrowe, do zbudowania których wzywamy polski rząd. Jednocześnie uważamy doktrynę oparcia krajowego systemu energetycznego w Polsce wyłącznie, czy choćby głównie o OZE, za oderwane od realiów ekonomicznych i praw fizyki szkodliwe mrzonki. W celu wzmocnienia bezpieczeństwa energetycznego oraz zapewnienia ciągłości dostaw energii do polskich przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, oczekujemy bezzwłocznego połączenia mostami energetycznymi polskich sieci z państwami sąsiadującymi z terytorium RP, w tym przede wszystkim z Litwą, Białorusią i Ukrainą, dysponującymi dużymi nadwyżkami taniej energii elektrycznej. G. Polityka społeczna Polityka społeczna państwa powinna służyć wyrównywaniu szans życiowych obywateli oraz budowaniu kapitału społecznego. Jednocześnie powinna nieść pomoc rzeczywiście potrzebującym, w taki sposób, żeby beneficjenci tej pomocy mogli możliwie szybko się usamodzielnić. Nie powinna natomiast rozbijać i zastępować naturalnych relacji rodziny wielopokoleniowej oraz demoralizować poprzez zniechęcanie do odpowiedzialności i samodzielności. Dlatego też jesteśmy przeciwni prowadzonej obecnie polityce bezrefleksyjnego rozdawnictwa w oparciu o pożyczone przez skarb państwa pieniądze, której głównym celem jest korupcja polityczna dużych grup społecznych – wyborców, a efektem trwałe uzależnianie ich od pomocy państwa. Wzywamy do zaprzestania tak nieodpowiedzialnej i deprawującej polityki – przekupywania obywateli ich własnymi pieniędzmi i zadłużania przyszłych pokoleń - na rzecz opracowania spójnego i sprawiedliwego sytemu pomocy społecznej zapisanego w Kodeksie Pomocy Społecznej. H. Polityka edukacyjna KKP uważa za konieczne przywrócenie właściwego etosu zawodu nauczyciela, uwolnienie szkół i uczelni od wpływu szkodliwych dla kondycji moralnej narodu ideologii oraz powrót do otwartej debaty akademickiej, która była podstawą tworzenia i działania uniwersytetów. Wnosimy o zwiększenie udziału rodziców w decydowaniu o formach wychowania i treściach nauczania w publicznych placówkach wychowawczych i szkolnych oraz tworzenie przyjaznych warunków do str. 13 funkcjonowania i powoływania szkół społecznych i prywatnych oraz nauczania domowego. I. Polityka rodzinna Rodzina, stanowiąca najmniejszą wspólnotę a jednocześnie podstawową komórkę społeczną, wyrasta z wielowiekowej tradycji i znajduje ochronę w Konstytucji RP. Jej podstawę stanowi małżeństwo (związek mężczyzny i kobiety), tworzące naturalne środowisko do wychowania dzieci. Jest miejscem kształtowania postaw patriotycznych i obywatelskich, przechowywania tradycyjnych wartości i przekazywania dorobku pokoleń przeszłych pokoleniom przyszłym. Dlatego też KKP widzi konieczność bezwzględnej obrony pozycji rodziny, jej godności i praw w porządku prawnym i społecznym Rzeczpospolitej Polskiej. Wnosimy o zwiększenie udziału rodziców w decydowaniu o formach wychowania i treściach nauczania w publicznych placówkach wychowawczych i szkolnych oraz tworzenie przyjaznych warunków do funkcjonowania i powoływania szkół społecznych i prywatnych oraz nauczania domowego. Opowiadamy się za znacznym wzmocnieniem pozycji ekonomicznej polskich rodzin poprzez pozostawienie w ich dyspozycji całości wypracowanych dochodów przez aktywnych zawodowo członków. Praca, przedsiębiorczość i niczym nieograniczone prawo do dziedziczenia powinny stanowić o sile ekonomicznej polskich rodzin. Dlatego też, kategorycznie żądamy bezwzględnego przestrzegania definicji, praw i przywilejów rodziny zapisanych w Konstytucji RP, zarówno w trakcie tworzenia aktów niższej rangi, tj. ustaw rozporządzeń i regulaminów oraz w pragmatyce postępowania władz, instytucji i organów państwa. Domagamy się stanowczego egzekwowania konstytucyjnych i prawno-karnych norm współżycia społecznego – dla zachowania bezpieczeństwa tożsamościowego narodu, w imię poszanowania praw rodzicielskich. Wzywamy władze i służby Państwa Polskiego do stanowczego przeciwdziałania agresji ideologicznej – zwłaszcza agresywnego propagowania deprawujących i destrukcyjnych zachowani i stylów życia, pod obłudnymi hasłami „równości, otwartości i tolerancji”. Państwo Polskie winno też poczuwać się do obowiązku obrony wartości chrześcijańskich, rodzinnych i narodowych na arenie międzynarodowej, przede wszystkim służąc wsparciem polskiemu wychodźstwu na całym świecie. Aktywność polskich służb dyplomatycznych w tym zakresie oceniamy jako niedostateczną. str. 14 Część II Program na jutro Silne państwo minimum Fundamenty budowy wspólnoty narodowej Cel strategiczny: zdefiniowanie podstawowych wartości i zasad, na których powinna być zbudowana i w oparciu, o które powinna funkcjonować wspólnota narodowa oraz jej emanacja polityczna, tj. Państwo Polskie „Rzeczpospolita Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli”, jak zapisano w pierwszym artykule Konstytucji RP. O tak zdefiniowane dobro mamy obowiązek dbać, chronić je, ale również dobrze się nim gospodarzyć. Obserwowany obecnie poważny kryzys Państwa Polskiego dotyczy przede wszystkim jego organizacji, podziału kompetencji pomiędzy poszczególnymi organami władzy państwowej, jakości pracy instytucji państwowych oraz stosowanych przez nie polityk. KKP świadoma tej sytuacji oraz przyczyn jej zaistnienia, przygotowała Program naprawy Państwa Polskiego, będący „Programem na jutro”. Przekonani, że rządzący powinni umieć nie tylko uprawiać politykę, ale również zarządzać dobrem wspólnym, jakim jest Rzeczpospolita Polska, kierować strategicznymi obszarami i sprawować nadzór nad działalnością operacyjną podległych im instytucji, przedstawiamy program budowy „Silnego państwa minimum”; silnego moralnie, ekonomicznie i militarnie, a przez to silnego politycznie. Silnego moralnie, bo budowanego na mocnych fundamentach cywilizacyjnych: moralności chrześcijańskiej, rzymskim prawie i greckim umiłowaniu prawdy. Silnego ekonomicznie, bogactwem (zamożnością) swoich obywateli, ich gospodarstw domowych i budującego tę siłę przede wszystkim w oparciu o polski żywioł gospodarczy. Sinego militarnie, bo posiadającego dobrze wyposażoną, wyszkoloną i zorganizowaną własną armię, charakteryzującą się sprawnym dowodzeniem oraz wysokim morale kadry oficerskiej i żołnierzy ją tworzących. Tak ukształtowane Państwo Polskie, będzie stanowiło suwerenny podmiot prawa międzynarodowego, zdolny do prowadzenia samodzielnej polityki zagranicznej z uwzględnieniem istniejących uwarunkowań geopolitycznych. Silne państwo, to również państwo bezpieczne, stwarzające możliwości życia w zamożności jego obywatelom, skoncentrowane na realizacji podstawowych funkcji, do których zostało powołane i uwolnione od tych aktywności, które należy pozostawić obywatelom i ich wspólnotom. str. 15 Temu samoograniczeniu państwa, a w praktyce parlamentu i rządu, do spraw kluczowych i wynikających z samej istoty państwa, odpowiada określenie „minimum”, właściwie rozumiane w odniesieniu do danego poziomu rozwoju społeczeństwa i sytuacji międzynarodowej. Jedną z podstawowych zasad organizacji „Silnego państwa minimum” jest zasada pomocniczości, na podstawie której powinny być definiowane relacje rodziny ze społecznością lokalną – gminą; gminy z samorządem wojewódzkim, a jednostek samorządu terytorialnego z rządem i podległymi mu instytucjami. Imperatywem generalnym dla parlamentu i rządu oraz wszystkich pozostałych konstytucyjnych organów Państwa Polskiego powinna być polska racja stanu, zdefiniowana i realizowana niezależnie od ideologicznych i politycznych koniunktur światowych oraz tego, kto aktualnie sprawuje władzę w kraju. Wszystkie działania władz Państwa Polskiego i prowadzone przez nie polityki powinny służyć realizacji polskiej racji stanu (łac. ratio status), która ma stanowić imperatyw kategoryczny i punkt odniesienia dla wszystkich aktywności politycznych rządu i organów państwa. Stan państwa, a co za tym idzie również ocena rządzących przez obywateli, będą zależały w znacznej części, a może nawet przede wszystkim, od jakości zarządzania i wynikających z tego rzeczywistych efektów w świecie realnym. Wprowadzenie – model funkcjonalny państwa Program naprawy Państwa Polskiego został napisany w oparciu o stworzony Model Funkcjonalny Państwa, w podziale na trzy podstawowe obszary: • obszar podstawowych funkcji państwa - organizacja i ustrój, • obszar wytwórczy – gospodarka, • obszar redystrybucji - kapitał ludzki. Uzupełnieniem tego podziału jest zbiór zasad generalnych, stanowiących wspólny mianownik dla zarządzania wszystkimi filarami. Należą do nich, m.in.: • system podstawowych wartości, na których ufundowany jest ustrój państwa - cywilizacja (tradycja) łacińska, • polska racja stanu – podstawowy imperatyw dla wszystkich polityk państwa, • zasada pomocniczości – jako podstawa budowy relacji pomiędzy poszczególnymi organami władzy i instytucjami państwa, • zasada roztropności w zarządzaniu zasobami będącymi w domenie publicznej, • budowanie tożsamości narodowej – imperatyw dla polityki historycznej. Ponadto, dla efektywnego kierowania państwem należy zdefiniować właściwe poziomy zarządzania nim. Są to: • polityczny – ośrodek rzeczywistej władzy politycznej (kierownictwo partii/koalicji rządzącej), cel: zdefiniowanie politycznych celów dla państwa i rządu; • strategiczny – rząd i podległe mu instytucje, str. 16 cel: realizacja strategicznych celów państwa w funkcji celów politycznych; • operacyjny – instytucje państwowe, w tym samorządy, cel: realizacja celów operacyjnych służących osiąganiu celów strategicznych. Takie przyporządkowanie hierarchii celów i zadań pozwoli uniknięć chaosu kompetencyjnego oraz przypisanie jednoznacznej odpowiedzialności za podejmowane działania i decyzje. Tak są zorganizowane i tak funkcjonują dojrzałe ustrojowo i poważne państwa. Głównym założeniem przedstawianego programu jest przekonanie KKP, że wszystkie obecne i przyszłe problemy państwa i społeczeństwa polskiego możemy rozwiązywać wyłącznie samodzielnie, bazując przede wszystkim na własnych siłach, zasobach i umiejętnościach. Aby tego dokonać należy dobrze zorganizować Państwo Polskie, przebudować jego struktury i instytucje czyniąc je efektywnymi i przyjaznymi dla obywateli, a w konsekwencji uruchomić ogromny, a obecnie w znacznej części niewykorzystywany potencjał drzemiący w społeczeństwie polskim. Należy przy tym pamiętać, że „Celem państwa jest szczęśliwe życie, a reszta to środki do tego celu wiodące. Państwo jest zaś wspólnotą rodów i miejscowości dla doskonałego i samowystarczalnego bytowania. To znów polega, […], na życiu szczęśliwym i pięknym. Trzeba tedy przyjąć, że wspólnota państwowa ma na celu nie współżycie, lecz piękne uczynki [...]” (Arystoteles, „Polityka”), a żeby to osiągnąć: "Wykonywanie władzy politycznej, czy to we wspólnocie, czy to w instytucjach reprezentujących państwo powinno być ofiarną służbą człowiekowi i społeczeństwu, nie zaś szukaniem własnych, czy grupowych korzyści z pominięciem dobra wspólnego całego narodu". (Jan Paweł II, przemówienie w Sejmie, Warszawa 11 czerwca 1999r.). A. Obszar podstawowych funkcji państwa - organizacja i ustrój Cel strategiczny: sprawne zarządzanie podstawowymi funkcjami silnego państwa minimum - właściwego dla danego poziomu rozwoju społeczno–gospodarczego i sytuacji międzynarodowej. Z jakości funkcjonowania tego obszaru będzie wynikała moc i wiarygodność instytucjonalna Państwa Polskiego, mogąca dać siłę wewnętrzną oraz przewagę konkurencyjną nad bardziej rozwiniętymi i bogatszymi, ale pogrążonymi obecnie w kryzysie wewnętrznym, tzw. państwami dobrobytu. KKP widzi pilną potrzebę naprawy Państwa Polskiego, jego formy ustrojowej, organizacji, instytucji i organów państwowych oraz podziału kompetencji i odpowiedzialności miedzy nimi. KKP, w swoim czasie, przedstawi pełnię rozwiązań ustrojowych, kompetencje organów władzy państwowej i relacje miedzy nimi, zbiór podstawowych praw i obowiązków obywatelskich oraz inne kluczowe kwestie dla Państwa Polskiego, we własnym projekcie Konstytucji RP. str. 17 1. Parlament: Sejm i Senat KKP uważa, że należy zachować dwuizbowy parlament z izba niższą – Sejmem i izbą wyższą – Senatem, ale jednoczenie zmienić system wyboru parlamentarzystów, sposób stanowienia prawa oraz zakres ochrony immunitetu posła i senatora. Sejm Widzimy pilną potrzebę przywrócenia autorytetu oraz znacznej poprawy sprawności i jakości pracy Sejmu oraz stanowionego przezeń prawa. Ustawy uchwalane przez parlament, za wyjątkiem stanów nadzwyczajnych, powinny wyłącznie dotyczyć zasad i norm prawnych, a nie pełnić – jak ma to miejsce obecnie – rolę instrukcji i regulaminów dotyczących zdarzeń incydentalnych, albo niskiej rangi zagadnień i tematów. Podstawą porządku prawnego w państwie powinno być spójne, stabilne i przewidywalne prawo, a nie lex specialis. Oczekujemy bezwzględnego przestrzegania zapisanych w Konstytucji RP, ustawach i regulaminach zasad pracy Sejmu, a w szczególności swobody wypowiedzi posłów i procedury uchwalania ustaw i innych aktów prawnych. Jednocześnie będziemy dążyli do wprowadzenia jednomandatowych okręgów wyborczych w wyborach do Sejmu RP, przy równoczesnym zmniejszeniu liczby posłów do 300 (po jednym na każde 125 tysięcy obywateli zamieszkujących w kraju). W ten sposób stworzymy spójny system wyborów do organów przedstawicielskich władz szczebla krajowego i gminnego. Uwaga: powodzianie tej reformy jest warunkowane komplementarnością i jednoczesnością jej zaprowadzenia na obu tych szczeblach. Postulujemy wprowadzenie zasady, że wszystkie ustawy zmieniające warunki prowadzenia działalności gospodarczej, nakładające bezpośrednio lub pośrednio nowe daniny publiczne na obywateli RP oraz inne regulacje mające istotny wpływ na konstrukcję prawno – ustrojową Rzeczpospolitej, ze szczególnym uwzględnieniem życia gospodarczego, powinny mieć minimum roczne vacatio legis (w celu ograniczenia zakresu stosowania fiskalizmu i lex specialis). Zgłaszamy potrzebę ograniczenia biernego prawa wyborczego dla członków rządu i pełniących funkcje kierowników instytucji centralnych, tak aby zakazać łączenia mandatu posła z pełnieniem funkcji we władzach wykonawczych. Rozdzielenie tych domen jest istotą trójpodziału władzy. Żądamy zaniechania złej praktyki przetrzymywania projektów ustaw w tzw. „zamrażarce sejmowej” i wprowadzenia obligatoryjnego obowiązku wnoszenia ich pod obrady Sejmu w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy od złożenia do laski marszałkowskiej. Ponadto uważamy za celowe wprowadzenie zasady, że każdy projekt ustawy powinien mieć wymienionych z imienia i nazwiska autora/autorów, a ewentualne zmiany zgłaszane przez posłów podczas obrad Sejmu, powinny zyskać akceptację autora/autorów, żeby mogły być uwzględnione w tekście końcowym. str. 18 Senat Będziemy dążyli do zmiany formy wyboru senatorów w ten sposób, aby bierne prawo wyborcze kandydatów do Senatu ograniczyć do osób, które sprawowały przez co najmniej jedną kadencję funkcję pochodzącą z wyborów powszechnych w jednostkach samorządu terytorialnego, za wyjątkiem przedstawicieli Polonii, oraz ukończyły w dniu wyborów 45 lat. Uważamy, że Polacy zamieszkujący poza granicami kraju i posiadający obywatelstwo innego państwa, powinni mieć swoją reprezentację w Senacie RP. Dlatego też, postulujemy zarezerwowanie 10 miejsc w Senacie dla reprezentantów środowisk polonijnych i pozostałych poza granicami Państwa Polskiego na skutek zmiany granic. Wobec postulowanych zmian w systemie wyboru i strukturze Senatu oraz w trosce o zachowanie należytej reprezentatywności Izby wyższej, rekomendujemy zmniejszenie liczby senatorów do 60 po dwóch lub trzech z każdego województwa (po reformie - patrz niżej, rozdz. 3), wybieranych w okręgach jednomandatowych. 2. Prezydent i rząd KKP ma świadomość doniosłości aktu przywrócenia instytucji Głowy Państwa, który dokonał się poprzez utworzenie urzędu Prezydenta Rzeczpospolitej. Traktujemy to jako chlubne nawiązanie do tradycji państwowej, a jednocześnie pierwszy krok do przywrócenia pełnej powagi i majestatu Głowy Państwa w osobie Monarchy. Jednoczenie stwierdzamy pilną potrzebę jednoznacznego wyboru modelu władzy wykonawczej w Państwie Polskim, wynikającą z dotychczasowego braku precyzji w rozdzieleniu zadań i obowiązków oraz wyznaczenia miejsca w porządku konstytucyjnym RP Prezydenta i rządu. Opowiadamy się za wprowadzeniem w Rzeczpospolitej Polskiej modelu prezydenckiego, zbliżonego do rozwiązań obowiązujących w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Mamy świadomość, że ojcowie konstytucji amerykańskiej wzorowali się m.in. na rozwiązaniach ustrojowych I Rzeczpospolitej, w szczególności na formie elekcji króla i jego roli w państwie. Dlatego też nawiązując do własnych tradycji oraz rozwiązań konstytucyjnych największego obecnie mocarstwa światowego, opowiadamy się za modelem prezydenckim. Głową państwa i utworzonego przez siebie rządu będzie pochodzący z wyborów powszechnych Prezydent RP. Prezydent będzie wybierany w wyborach powszechnych na jedną siedmioletnią kadencję. Prezydent połączy dzisiejsze kompetencje prezydenta i premiera oraz będzie pełnił rolę zwierzchnika Sił Zbrojnych RP. Prezydent będzie samodzielnie powoływał i mianował ministrów do rządu, którego strukturę i podział kompetencji będzie zatwierdzał Senat na wniosek Prezydenta. str. 19 Prezydent będzie mecenasem kultury narodowej, utrzymującym z przypisanego mu budżetu instytucje kultury narodowej, w tym narodowe sceny teatralne, muzea narodowe i inne kluczowe dla kultury państwa instytucje i programy. Zostanie ograniczona liczba ministerstw i wiceministrów oraz zlikwidowane zostaną niekonstytucyjne ciała, takie, jak komitety polityczne działające przy ministrach. Prezydent powoła pięcioosobową Radę Stanu, która będzie opiniowała wszystkie kluczowe dla państwa decyzje i akty prawne. W przypadku wystąpienia kryzysu konstytucyjnego, skutkującego niemożnością wypełnienia procedur demokratycznych, Rada Stanu zostaje przekształcona w Radę Regencyjną. Widzimy również potrzebę utworzenia Prezydenckiego Centrum Studiów Strategicznych do prowadzenia analiz i przygotowywania rekomendacji w strategicznych dla państwa obszarach. Centrum to powinno aktywnie współpracować z kluczowymi krajowymi think tankami oraz środowiskami akademickimi. 3. Samorząd terytorialny Reaktywowanie w 1990 roku samorządu terytorialnego było jedną z najbardziej doniosłych i w znacznym stopniu udanych zmian ustrojowych w odzyskującym suwerenność Państwie Polskim. Gminy miejskie i wiejskie, integrując społeczności lokalne, w pełni potwierdziły swoją przydatność w systemie zarządzania krajem. Jednak kolejne zmiany dokonywane od 1998 roku, wprowadzające trójszczeblowy podział samorządu terytorialnego i zmieniające sposób finansowania JST, nie były już tak udane i spowodowały chaos kompetencyjny, nieuzasadniony rozrost biurokracji i kosztów jej utrzymania. Dlatego też KKP, doceniając potrzebę istnienia silnego samorządu terytorialnego opartego na podstawowej jednostce jaką jest gmina, w celu poprawy efektywności działania i obniżeniu kosztów funkcjonowania samorządu terytorialnego, rekomenduje wprowadzenie następujących zmian: 1) likwidację szczebla powiatowego i zastąpione go dobrowolnymi Celowymi związkami gmin; 2) zwiększenie liczby województw do 20-22 z jednoczesnym wyłączenie aglomeracji warszawskiej do samodzielnej jednostki samorządowej na prawach województwa; 3) wprowadzenie jednolitej zasady wyborów do wszystkich rad gmin w okręgach jednomandatowych, przy zachowaniu bezpośrednich wyborów na urząd wójta/ burmistrza/ prezydenta; 4) wybór radnych do sejmików wojewódzkich przez rady gmin leżących na terenie danego województwa; 5) wzmocnienia małych gmin wiejskich poprzez zachęcanie ich do dobrowolnych połączeń z gminami sąsiednimi, tak aby mogły uzyskać samodzielność funkcjonowania; str. 20 6) usamodzielnienie finansowe gmin, tak aby całość ich stałych dochodów pochodziła z własnych tytułów podatkowych i opłat; 7) finansowanie samorządu wojewódzkiego poprzez stałe - procentowe odpisy z budżetów gmin leżących na terenie danego województwa; 8) wprowadzenie zasady, że dodatkowe zadania (wychodzące poza ramy ustawowe) powierzane samorządom przez rząd miałyby charakter zleceń w ramach stosunków cywilnoprawnych, z każdorazowo określanym budżetem przekazywanym przez zlecającego, a jednostka samorządowa miałaby prawo przyjąć lub odrzucić to zlecenie; 9) ograniczenie zakresu aktywności gospodarczej gminy do świadczenia usług publicznych, szczególnie tych, które mają charakter monopolu naturalnego; 10)ograniczenie prawa posiadania majątku gmin do infrastruktury krytycznej dla funkcjonowania wspólnoty lokalnej i koniecznej do świadczenia usług publicznych (np. w ramach polityki mieszkaniowej posiadanie wyłącznie mieszkań socjalnych i lokali tymczasowych). Uważamy, że wprowadzenie tych rozwiązań pozwoli zoptymalizować koszty funkcjonowania samorządu terytorialnego i skoncentrować jego uwagę na wypełnianiu tych zadań, do których został powołany, zgodnie z podstawową zasadą pomocniczości. 4. Administracja KKP podziela w pełni pogląd wyrażany przez ogół obywateli, że administracja państwowa, na którą składa się administracja rządowa i samorządowa, stanowi obecnie nadmiernie rozbudowaną, kosztowną i generującą chaos kompetencyjny strukturę państwa. Była ona tworzona przez ostanie trzydzieści lat w sposób nieprzemyślany i przypadkowy. Stanowi poważne obciążenie dla Państwa Polskiego i w wielu przypadkach ma negatywny wpływ na jakość życia i poczucie podmiotowości obywateli. Wymaga ona poważnej restrukturyzacji, zmniejszenia liczby urzędów i urzędników oraz ograniczenia ich kompetencji. Dokonać tego będzie można poprzez zmniejszenie ingerencji państwa w życie obywateli i tworzonych przez nich wspólnot (praktyczne zastosowanie zasady pomocniczości) oraz przez przebudowę struktur samej administracji. Postulowane przez nas wprowadzenie modelu prezydenckiego i dwuszczeblowego samorządu terytorialnego, w naturalny sposób uprości strukturę biurokratyczną i zredukuje jej wielkość. Dodatkowo, dla pogłębienia tych pożądanych efektów, będziemy dążyli do włączenia większości agencji rządowych i funduszy celowych do struktur rządu, do czasu pozostawiając tylko te, do których powołania zobowiązała się Rzeczpospolita umowami i traktatami międzynarodowymi. Ponadto, doprowadzimy do połączenia urzędów i instytucji państwowych o podobnym charakterze i zakresie działań w jeden organizm. Przykładem takiego działania może być włączenie do jednego Krajowego Urzędu Podatkowego str. 21 rozproszonych dzisiaj w kilku urzędach i instytucjach funkcji poboru danin publicznych. Jednocześnie uważamy za konieczne przywrócenie etosu i podniesienie statusu urzędnika państwowego, m.in. przez starannie prowadzony proces naboru, zwiększenie wynagrodzenia indywidualnego i wprowadzenie generalnej zasady służebności korpusu urzędniczego wobec obywateli oraz ich bezpośredniej odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Opowiadamy się za wprowadzeniem pragmatyki postępowania, polegającej na zatrudnianiu w administracji rządowej i samorządowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, odchodzących z czynnej służby żołnierzy, policjantów i innych funkcjonariuszy służb mundurowych i specjalnych. W naszej ocenie, jest to szczególnie cenna grupa funkcjonariuszy państwowych o wysokim morale i gotowości do poświęcenia zdrowia i życia w obronie kraju i jego obywateli. Dlatego też, wzorem dojrzałych państw, powinna być również wykorzystana w służbie cywilnej Państwa Polskiego. Należy również dokonać jednoznacznego podziału zadań i kompetencji między administrację rządową a samorządową, szczególnie szczebla wojewódzkiego, tj. między urząd wojewody a urząd marszałkowski oraz zlikwidować administrację specjalną poprzez przekazanie jej zadań i kompetencji do administracji rządowej lub samorządowej. Dopiero zdecydowane i konsekwentne wprowadzenie tak przedstawionego programu pozwoli zasadniczo zmienić obecny niepożądany stan administracji publicznej. Wraz z przywróceniem właściwego etosu urzędnika państwowego, uporządkowaniem struktur i kompetencji oraz należytym wynagradzaniem, praca w administracji publicznej winna być postrzegana jako wyróżnienie i służba wobec państwa i społeczeństwa. 5. Wymiar sprawiedliwości Wymiar sprawiedliwości, definiowany jako trzecia władza, w powszechnej opinii w Polsce funkcjonuje źle. Niewydolność państwa w tak ważnym, wynikającym z samej jego definicji obszarze, jest jedną z największych porażek trzeciej Rzeczpospolitej. Zmiana tego stanu rzeczy staje się jednym z największych wyzwań w programie naprawy Państwa Polskiego. Dlatego też, w celu usprawnienia funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, a przede wszystkim znacznego skrócenia czasu postępowań sądowych oraz uwolnienia go od szkodliwych wpływów politycznych i destrukcyjnej praktyki kastowości, KKP rekomenduje następujące rozwiązania: 1) przywrócenie autorytetu Sądu Najwyższego poprzez jednorazowy wybór (w wyborach powszechnych) na dożywotnią kadencję całkowicie nowego składu, z jednoznacznie określonym cenzusem wieku, wykształcenia i praktyki zawodowej (ograniczone bierne prawo wyborcze); str. 22 2) Prezydent zostanie wyposażony w uprawnienie mianowania, za zgodą Senatu, sędziów na wakujące miejsca w Sądzie Najwyższym; 3) likwidację Trybunału Konstytucyjnego i przekazanie jego obowiązków i kompetencji do nowego Sądu Najwyższego; 4) utworzenie sądów grodzkich oraz wybór w powszechnych wyborach lokalnych sędziów pokoju spośród uprawnionych; 5) wprowadzenie zasady wyboru w lokalnych wyborach powszechnych sędziów sądów okręgowych spośród uprawnionych; 6) wyposażenie Prezydenta RP w prawo mianowania Prokuratora krajowego za zgodą Senatu na jedną siedmioletnią kadencję; 7) wyposażenie Prezydenta RP w prawo powoływania sędziów śledczych do realizacji konkretnych zadań, w określonym czasie; 8) wprowadzenie zasady bezpośredniego wyboru - spośród uprawnionych - prokuratora rejonowego i okręgowego; 9) wprowadzenie zasady prowadzenia rozpraw sądowych „dzień po dniu”, zarówno w postępowaniu karnym, jak i cywilnym; 10)wprowadzenie w postępowaniach sądowych zasady, że ciężar dowodu ciąży na stronach, sędzia zaś jest prowadzącym i arbitrem; 11)znaczące ograniczenie stanowisk administracyjnych pełnionych przez sędziów w sądach wszystkich instancji; 12)wzmocnienie w sądach personelu pomocniczego, który powinien odciążyć sędziów od wykonywania czynności technicznych i administracyjnych oraz objęcie wszystkich sądów zintegrowanym systemem informatycznym, służącym poprawie efektywności zarządzania oraz dostępowi do archiwów i baz danych. Ponadto zauważamy, że obok przedstawionych zmian, podstawowym imperatywem poprawienia jakości funkcjonowania Państwa Polskiego, w tym tak ważnym dla obywateli obszarze, pozostaje szczególna dbałości o jakość i stabilność prawa stanowionego. Realizacji tego postulatu służyć będzie wprowadzenie zasady rocznego vacatio legis dla nowych przepisów i aktów prawnych, za wyjątkiem legislacji dotyczącej stanów nadzwyczajnych. 6. Policja, służby mundurowe, służby specjalne Od jakości i skuteczności działań służb mundurowych i służb specjalnych będzie zależało w znacznej mierze bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne Państwa Polskiego i jego obywateli. Na skutek nieroztropnej polityki kolejnych rządów, służby te zostały nadmiernie upolitycznione, co jest ze szkodą dla profesjonalizmu ich działania i wywołuje m.in. chaos kompetencyjny. Nie pozwala to również na optymalne wykorzystanie zgromadzonych w nich zasobów i kompetencji, a ich funkcjonariusze, podejmując codzienną trudną i ryzykowną służbę, nie są właściwie wynagradzani. Dlatego też, KKP rekomenduje podjęcie następujących działań: str. 23 • zaliczenie do ścisłych priorytetów odbudowy autorytetu służb specjalnych RP i przywrócenia etosu pracy funkcjonariuszy; • profesjonalizację służb mundurowych, w tym w szczególności służby wywiadu i kontrwywiadu; • uporządkowanie kompetencyjne poszczególnych służb oraz racjonalny podział obszarów ich aktywności i zadań; • utworzenie w randze ministerstwa stałego Prezydenckiego Biura Koordynacji Służb Specjalnych (PBKSS) i powierzenie mu nadzoru oraz koordynacji pracy służb; • zwiększenie wynagrodzeń dla funkcjonariuszy oraz budżetów operacyjnych służb mundurowych i specjalnych. W celu realizacji powyższych postulatów i zwiększenia skuteczności działania służb mundurowych i specjalnych, należy uczynić, co następuje: 1) Policja Państwowa (PP) - pozostawić w strukturach MSW i uznać za główną formację chroniącą mienie i życie obywateli; 2) Centralne Biuro Śledcze (CBŚ) - wydzielić do samodzielnej formacji podporządkowanej bezpośrednio PBKSS; włączyć w jego struktury funkcjonariuszy i zasoby Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Grup Realizacyjnych KAS, tym samym likwidując CBA i GR KAS; powierzyć CBŚ walkę ze zorganizowaną przestępczością, w tym gospodarczą i IT, korupcją w organach państwa, przestępstwami o dużej wartości i ciężarze gatunkowym oraz monitorowanie zagrożeń gospodarczych dla Państwa Polskiego; 3) Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego (ABW) – uczynić z agencji profesjonalną służbę kontrwywiadu, podporządkowaną bezpośrednio PBKSS; powierzyć jej zapewnienie osłony i ochrony tajemnic państwowych, przeciwdziałanie wrogiej aktywności na terenie kraju i polskich placówek dyplomatycznych obcych służb specjalnych (również państw sojuszniczych), monitorowanie środowisk obcokrajowców przebywających i zamieszkujących na terenie kraju, wzmocnienie kontrwywiadu strategicznego i osłony antyterrorystycznej państwa; 4) Agencja Wywiadu (AW) - uczynić z agencji profesjonalną służbę wywiadu, podporządkowaną bezpośrednio PBKSS; AW powinna koncentrować się na działaniach zarówno wobec podmiotów państwowych, jak i korporacyjnych (dzisiaj silniejszych ekonomicznie i politycznie od wielu państw); 5) Służba Ochrony Państwa (SOP) – uczynić profesjonalną służbę ochrony najważniejszych osób i instytucji w państwie, podporządkowaną bezpośrednio PBKSS; powierzyć jej jako główne zadanie osłonę i ochronę kontrwywiadowczą oraz osobową polityków sprawujących władzę, jak również głównych polityków opozycji; 6) Służba Wywiadu Wojskowego (SWW) – powinna działać przede wszystkim na rzecz bezpieczeństwa Państwa Polskiego oraz dodatkowo na rzecz wzmacniania bezpieczeństwa państw sojuszniczych; swoją aktywność powinna koncentrować na głównych kierunkach zagrożeń dla Rzeczpospolitej, niezależnie od aktualnego stanu relacji międzypaństwowych; w jej zakres str. 24 aktywności powinny wchodzić zarówno zagrożenia ze strony państw, organizacji i korporacji międzynarodowych, jak również organizacji paramilitarnych; 7) Służba Kontrwywiadu Wojskowego (SKW) – powinna zwiększyć zakres swojego operacyjnego zaangażowania; poza osłoną i ochroną Sił Zbrojnych RP powinna również rozpoznawać oddziaływanie państw trzecich na bezpieczeństwo Państwa Polskiego (m.in. poprzez wykorzystywanie zasobów migracyjnych) oraz modelowania w walce informacyjnej postaw pacyfistycznych i deprecjonujących postawy proobronne w społeczeństwie; ponadto SKW powinna odtworzyć zdolności kontrwywiadu operacyjnego na głównych kierunkach strategicznych dla Polski. SWW i SKW powinny pozostać w obecnych strukturach MON, ale jednocześnie zostać włączone przez oficerów łącznikowych do prac koordynowanych przez PBKSS. Wobec realnego zagrożenia granic Państwa Polskiego nielegalną, masową imigracją (kryzys migracyjny), widzimy potrzebę wzmocnienia Straży Granicznej bezpośrednim wsparciem udzielonym przez Wojska Obrony Terytorialnej. Sojusze polityczne i militarne w sposób istotny wzmacniają bezpieczeństwo Państwa Polskiego, lecz nie są one bezwzględnie trwałe. Służba wywiad i kontrwywiadu muszą skutecznie rozpoznawać zagrożenia dla państwa, także w zakresie zmian i trendów w obszarze funkcjonowania dotychczasowych partnerów. Celem działania służb specjalnych jest całościowa ochrona i osłona oraz wzmacnianie bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej. 7. Wojsko Polskie Wobec zachodzących zmian geopolitycznych, a w ich konsekwencji konieczności krytycznej oceny dotychczasowej polityki obronnej, w obliczu bezprecedensowego kryzysu NATO i UE, tj. dwóch struktur politycznych i obronnych na których opierała się dotychczasowa doktryna bezpieczeństwa Rzeczpospolitej, Wojsko Polskie pozostaje głównym i zasadniczym gwarantem niepodległości kraju. Dlatego też, KKP uważa, że dla właściwego przygotowania potencjału militarnego, zdolnego do samodzielnej obrony terytorium kraju, należy posiadać siły zbrojne, składające się z: 1) armii zawodowej – w docelowej liczbie co na najmniej 150 000 żołnierzy, stanowiącej trzon Wojska Polskiego; korpus żołnierzy zawodowych powinien zabezpieczyć podstawowe zdolności wojsk operacyjnych oraz stanowić zaplecze kadrowe i szkoleniowe do mobilizacyjnego rozwinięcia Sił Zbrojnych RP na czas wojny; 2) armii z poboru (na podstawie powszechnej rejestracji poborowych oraz kilku miesięcznego szkolenie dla zakwalifikowanych) – w docelowej liczbie umożliwiającej mobilizacyjne rozwinięcie wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej do ponad trzech procent populacji obywateli Rzeczypospolitej Polskiej; powinna ona mieć charakter krótkoterminowej służby zasadniczej; str. 25 3) Wojsk Obrony Terytorialnej – które z założenia mają mieć charakter ochotniczy, a w drugim etapie tworzenia powinny osiągnąć wielkości co najmniej 250 000 żołnierzy; docelowe ich stany osobowe powinny określać potrzeby obronne RP; Wojska OT muszą mieć zdolności i zasoby do ich mobilizacyjnego rozwinięcia w oparciu o przeszkolone rezerwy, do stanów potrzebnych do skutecznej obrony terytorium RP. Istotnym elementem systemu bezpieczeństwa RP jest realne odtworzenie w ośrodkach miejskich Obrony Cywilnej. Formacja ta powinna posiadać strukturę i system umożliwiający skuteczne zabezpieczenie i wsparcie ludności podczas klęsk żywiołowych, katastrof przemysłowych oraz w czasie wojny. Do tej formacji należy kierować osoby odmawiające służby wojskowej ze względów ideologicznych lub religijnych oraz posiadające kategorie zdrowia, które uniemożliwiają służbę w SZ RP. Ponadto, dla zwiększenia potencjału obronnego kraju, koniecznym jest: • uproszczenie systemu dowodzenia Siłami Zbrojnymi RP; • odtworzenie okręgów wojskowych, które w okresie zagrożenia stanowiłyby organy dowodzenia na własnym obszarze odpowiedzialności; • wzmocnienie morale kadry zawodowej Wojska Polskiego, po latach upolitycznienia kariery zawodowej żołnierzy, oraz zwiększenie poziomu wynagrodzeń żołnierzy zawodowych; • rozbudowa jednostek i wojsk specjalnych oraz rozszerzanie ich możliwości operacyjnych do prowadzenia wojny nowej generacji; • rozbudowa struktur związków taktycznych w oparciu o rzetelne analizy strategicznych potrzeb obronnych; • znacząca liberalizacja prawa obywateli do dostępu i posiadania broni oraz budowy prywatnych strzelnic - a docelowo wprowadzenie zasady, że tylko prawomocnym wyrokiem sądu, obywatel Rzeczpospolitej może być pozbawiony naturalnego prawa do posiadania broni. 8. Infrastruktura krytyczna Istotnym elementem bezpieczeństwa ekonomicznego i militarnego państwa jest infrastruktura komunikacyjna i przesyłowa oraz kluczowe węzły łączące infrastrukturę krajowa z zagraniczną. Całość stanowi infrastrukturę krytyczna dla sprawnego i bezpiecznego funkcjonowania Rzeczpospolitej. Dlatego też KKP uważa, że całość infrastruktury krytycznej powinna pozostać pod kontrolą Państwa Polskiego poprzez kontrolę operacyjną lub strukturę własności. Natomiast użytkownikami infrastruktury krytycznej mogą i wręcz powinny być podmioty prywatne, korzystające z tej infrastruktury na zasadach komercyjnych. Do infrastruktury krytycznej zaliczamy: • drogi, mosty i tunele, po których poruszają się prywatni i komercyjni użytkownicy; • drogi żelazne, tj. sieci kolejowe, po których powinny poruszać się pojazdy szynowe PKP i prywatnych operatorów przewozów osobowych i towarowych; str. 26 • sieci energetyczne wysokiego nacięcia, przez które państwowi i prywatni wytwórcy i dostawcy energii elektrycznej powinni przesyłać energię do wszystkich grup odbiorców; • gazociągi krajowe i tranzytowe, przez które powinien być przesyłany gaz do wszystkich grup odbiorców krajowych i zagranicznych; • sieć telefonii komórkowej, które powinny być pod kontrolą operacyjną państwa i być udostępniane wszystkim operatorom (kontrola operacyjna); • główne magistrale sieci światłowodowych, które powinny być pod kontrolą operacyjną państwa i być udostępniane wszystkim operatorom przesyłowym (kontrola operacyjna); • porty lotnicze i morskie, powinny być własnością państwa (w tym JST) i udostępniane operatorom i usługodawcom komercyjnym; • magazyny surowców i produktów strategicznych, prowadzone przez podmioty państwowe i prywatne, powinny być pod kontrolą operacyjną państwa; • archiwa, bazy danych i biblioteki (ochrona operacyjna); • obiekty historyczne i kultu religijnego (ochrona operacyjna); • infrastruktura służąca komunikacji w przestrzeni powietrznej i kosmicznej. KKP uważa, że takie rozwiązanie, polegające na kontroli właścicielskiej lub operacyjnej elementów infrastruktury krytycznej przez państwo – w tym zapewnienie osłony kontrwywiadowczej - z jednoczesnym oddaniem jej do użytkowania przez podmioty publiczne i prywatne na warunkach komercyjnych, pozwoli na znalezienie arystotelesowskiego złotego środka między bezpieczeństwem a swobodnym i efektywnym wykorzystaniem. KKP stoi na stanowisku, że obszar podstawowych funkcji państwa powinien być zarządzany przez opisane poniżej polityki. 9. Polityka bezpieczeństwa wewnętrznego Obywatele, delegując na państwo części swoich praw i oddając monopol na używanie przemocy oraz rozstrzyganie sporów, oczekują w zamian ochrony ich indywidualnych i wspólnotowych interesów. Dlatego też, KKP uważa, że państwo zobowiązane jest, poprzez swoje organy i instytucje oraz realizowane przez nie polityki, zapewnić wszystkim obywatelom bezpieczeństwo fizyczne, ekonomiczne i tożsamościowe. Bezpieczeństwo zewnętrzne opisano w Polityce obronnej. Do zapewnienia bezpieczeństwa fizycznego, chroniącego życie, zdrowie i mienie obywateli, służą Policja Państwowa i służby specjalne oraz wymiar sprawiedliwości, tj. prokuratura i sądy. Instytucje te powinny być wolne od wpływów partyjnych oraz bieżącej polityki i być skoncentrowanymi na realizacji celów, do których zostały powołane. Dla efektywnego ich działania należy wyposażyć je w odpowiednie budżety oraz procedury nakierowane na sprawną i sprawiedliwą obsługę obywateli. str. 27 Bezpieczeństwo ekonomiczne wynika wprost z suwerenności politycznej i gospodarczej Rzeczpospolitej. Powinno być nakierowane na ochronę interesów ekonomicznych Polski i Polaków, ich własności, ich przedsiębiorstw oraz waluty narodowej. Państwo Polskie powinno chronić aktywność gospodarczą polskich podmiotów, tworząc warunki do ich rozwoju i swobodnej konkurencji na rynku krajowym. Powinno również, poprzez służby dyplomatyczne, wspierać polskie podmioty gospodarcze na rynkach międzynarodowych. Ważnym elementem bezpieczeństwa ekonomicznego jest bezwzględne poszanowanie prawa własności i zapewnienie bezpieczeństwa obrotu gospodarczego. Bezpieczeństwo tożsamościowe związane jest z ochroną podstawowych wartości i tradycji, na których wyrósł Naród Polski i Polskie Państwo oraz zachowaniem bezwzględnego i wyłącznego prawa Rzeczpospolitej do definiowania i stosowania podstaw aksjologicznych, na których ufundowany jest porządek prawny i ład społeczny. Szczególnej ochronie powinna podlegać rodzina i tradycyjne małżeństwo. Miarą jakości bezpieczeństwa gwarantowanego przez Państwo Polskie, będzie jego zdolność do szczególnej i realnej ochrony dzieci i młodzieży przed deprawacją, handlem dziećmi i poddawaniem ich eksperymentom medycznym. Dopełnieniem bezpieczeństwa wewnętrznego gwarantowanego przez Państwo Polskie swoim obywatelom, będzie zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego i żywnościowego od poczęcia do naturalnej śmierci. Jednocześnie stwierdzamy, że dla wzmacniania poczucia bezpieczeństwa obywateli Państwa Polskiego podstawowym imperatywem jest przestrzeganie przez rządzących praw naturalnych - przypisanych każdej osobie ludzkiej i zagwarantowanych w Konstytucji RP. 10.Polityka zagraniczna Polska, po odzyskaniu względnej suwerenności, przez ostanie trzydzieści lat buduje zarówno w Europie jak i w świecie, swoją pozycję międzynarodową. W wyniku rosnącego w ostatnich miesiącach i latach rozczarowania coraz większej części społeczeństwa polskiego naszym członkostwem w UE (w jej obecnym kształcie) oraz miejscem i rolą przypisaną Państwu Polskiemu w strukturach NATO, KKP stwierdza potrzebę przeprowadzenia poważnej debaty na temat korzyści i strat wynikających z udziału Polski w obu tych organizacjach. Na jej podstawie przeprowadzona zostanie głęboka rewizja dotychczasowej polityki zagranicznej w tym zakresie. KKP stwierdza, że w dzisiejszych warunkach geopolitycznych i stosunkach międzynarodowych, nieodzownym narzędziem uprawiania skutecznej polityki zagranicznej są profesjonalne służby dyplomatyczne i służby specjalne, w szczególności służba wywiadu cywilnego i wojskowego. Mając tysiącletnią tradycję państwowości i doświadczenia pięćdziesięciu lat zniewolenia przez systemy totalitarne: nazizm i komunizm, mamy prawo i obowiązek wpływać na ukształtowanie instytucjonalne i system wartości wspólnoty państw str. 28 i narodów Europy, zabierając aktywny głos w dyskusji na temat bliższej i dalszej jej przyszłości. Kluczowym dla właściwej oceny celów i metod realizacji polityki zagranicznej Państwa Polskiego jest właściwe pojmowanie i adekwatne realizowanie polskiej racji stanu, którą KKP definiuje w swej deklaracji ideowej (patrz str.1). Na podstawie tak zdefiniowanej racji stanu powinny być kształtowane i weryfikowane cele strategiczne Państwa Polskiego wobec organizacji międzynarodowych, do których przystąpiła Rzeczpospolita i ich członków oraz wszystkich innych państw, z którymi utrzymuje stosunki dyplomatyczne. Państwo Polskie nie może być zakładnikiem umów międzynarodowych i obcych interesów. Dlatego też powinno podjąć trud zbudowania własnych możliwości obronnych i samodzielności ekonomicznej w odpowiadającym potrzebom bezpieczeństwa narodowego zakresie. Jednocześnie, w przypadku rażącego naruszenia swoich interesów, Rzeczpospolita Polska powinna konsekwentnie zastrzegać sobie prawo do jednostronnego wypowiedzenia umów i opuszczenia organizacji międzynarodowych. Polska polityka zagraniczna powinna być polityką wielowektorową, uwzgledniającą zachodzące geopolityczne zmiany w świecie. Dlatego też KKP uważa, że Rzeczpospolita Polska powinna wypracować samodzielne, dobre i służące realizacji interesów Państwa Polskiego relacje ze wszystkim sąsiadami. Za szczególne wyzwanie uważamy pilną konieczność normalizacji stosunków z Białorusią oraz zintensyfikowania relacji z państwami skandynawskimi. Szczególną uwagę i energię dyplomacja polska powinna poświęcić na wypracowanie stosunków dwustronnych z mocarstwami regionalnymi, tj. Republiką Federalną Niemiec oraz Federacją Rosyjską. Równie starannie przemyślane i wypracowane powinny być relacje Rzeczpospolitej Polskiej z mocarstwami globalnymi, tj. Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej oraz Chińską Republiką Ludową. Rzeczpospolita Polska powinna mieć odwagę, ambicję i honor przejawiania szczególnej troski (adekwatnie do posiadanych możliwości) o bezpieczeństwo Polaków i chrześcijan w świecie. W celu wzmocnienia szans realizacji tych celów, należy porzucić fałszywe historycznie oraz politycznie przeciwskuteczne doktryny: internacjonalizm, insurekcjonizm i multikulturalizm, na rzecz dojrzałej polityki realnej i profesjonalnej. Jednocześnie, w ramach polityki historycznej należy dbać o pamięć przodków i oddawać cześć bohaterom narodowym (patrz rozdz. 14). Głównym imperatywem w pracy polskich służb dyplomatycznych ma być dbanie o polskie interesy w funkcji racji stanu oraz o bezpieczeństwo Polaków i dobre imię Polski w świecie, nie zaś przenoszenie dyrektyw obcych państw i korporacji na Państwo Polski. Znaczące miejsce w polskiej polityce zagranicznej powinna zajmować troska o utrzymanie stałych więzi z Polonią i Polakami zamieszkującymi poza granicami kraju. Wsparcie ich działań służyć powinno zachowaniu poczucia tożsamości str. 29 narodowej i języka polskiego. Środowiska Polaków zagranicą, ze względu na swoją pozycję i status materialny w wielu państwach osiedlenia, mogą i powinny być ważnym partnerem w krzewieniu kultury polskiej i rozwoju współpracy gospodarczej. Jednocześnie należy stworzyć przyjazne warunki do powrotu do ojczyzny zesłańców, ich dzieci i wnuków, szczególnie z Dalekiego Wschodu i Azji Środkowej oraz polskiego wychodźstwa ekonomicznego z lat 80. i 90. XX wieku i lat późniejszych. Rodacy Ci stanowią naturalny rezerwuar demograficzny, kompetencyjny i ekonomiczny, który znacząco mógłby wzmocnić Rzeczpospolitą. Ważnym i dotychczas niewykorzystanym obszarem aktywności Państwa Polskiego w rozwijaniu relacji dyplomatycznych i gospodarczych powinny być państwa i regiony w Afryce, Azji i Ameryce Południowej, z których pochodzili studenci kształceni na polskich uczelniach w końcowych dekadach XX wieku, a stanowiący obecnie elitę swoich krajów. Ze względu na swój potencjał demograficzny i gospodarczy, położenie geostrategiczne oraz dorobek kulturowy i myśli politycznej minionych wieków, Rzeczpospolita powinna mieć zdolność do prowadzenia samodzielnej polityki – z uwzględnieniem realiów międzynarodowych, budowania sojuszy i paktów wewnątrz i na zewnątrz organizacji międzynarodowych, do których należy lub aspiruje. 11.Polityka obronna Wobec zachodzących dynamicznie zmian geopolitycznych, jednocześnie w obliczu bezprecedensowego kryzysu NATO i UE, tj. dwóch struktur politycznych na których opierała się dotychczasowa doktryna bezpieczeństwa narodowego Polski, należy dokonać krytycznej oceny dotychczasowej polityki obronnej i wypracować nową – adekwatną do zmieniającej się sytuacji międzynarodowej. Podstawą tej polityki powinno być założenie, że Rzeczpospolita Polska musi budować swoje zdolności obronne w oparciu o własny potencjał demograficzny, ekonomiczny i organizacyjny. Wsparcie sojusznicze, wynikające z zawartych przez Państwo Polskie umów i paktów międzynarodowych, należy traktować jako potencjalnie cenne, ale realnie niegwarantowane uzupełnienie własnych możliwości. Jednocześnie Rzeczpospolita Polska powinna otworzyć się na nowe, dotychczas niewykorzystywane możliwości zawierania dwustronnych paktów i umów międzynarodowych dot. obronności, np. z państwami półwyspów: Skandynawskiego i Bałkańskiego. Dlatego też KKP uważa, że koniecznym jest podjęcie energicznych działań, służących wzrostowi własnego potencjału obronnego, którego filarem powinno być Wojsko Polskie i narodowy przemysł zbrojeniowy. Tak więc, poza przebudową i wzmocnieniem Wojska Polskiego oraz służb specjalnych, należy: 1) systematycznie aktualizować doktrynę bezpieczeństwa państwa: SBN i SOP (patrz str. 8), w tym doktrynę istotnie uwzgledniającą wojny i strategie wojenne nowego typu; str. 30 2) zdefiniować obszary niezbędnych potrzeb i rozbudować zdolności wytwórcze krajowego przemysłu zbrojeniowego; 3) włączyć krajowe jednostki badawczo-rozwojowe i środowiska akademickie w prace na rzecz unowocześnienia rodzimego przemysłu zbrojeniowego; 4) etapowo przywrócić powszechną, krótkoterminową służbę wojskową; 5) zbudować system obronny obejmujący cały naród w zakresie ponoszenia wysiłku obronnego, w tym odtworzyć Obronę Cywilną; 6) rozbudować system szkolnictwa zawodowego na potrzeby jednostek operacyjnych i obrony terytorialnej oraz przywrócić przysposobienie obronne (z treningiem strzeleckim) w szkolnictwie ponadpodstawowym; 7) wypracować strategię działania i obrony granic RP w razie destabilizacji sytuacji w Europie oraz w Azji i Afryce (kryzys migracyjny). KKP stoi na stanowisku, że wobec pojawiających się zagrożeń, tylko kompleksowe działania Państwa Polskiego, a przede wszystkim rządu RP, pozwolą na przygotowanie kraju do skutecznej obrony niepodległości i spójności terytorialnej. 12.Polityka monetarna, polityka budżetowa Stojąc niezmiennie na stanowisku zachowania i ochrony polskiej waluty oraz utrzymania jej realnej wartości, będziemy jednocześnie przeciwstawiać się nakładaniu na polskie rodziny ukrytego podatku inflacyjnego. Podejmiemy energiczne działania polityczne i prawne na rzecz zaprzestania nadmiernego i chaotycznego zadłużania państwa, generującego niekontrolowane ryzyka ekonomiczne i polityczne, mogące wpłynąć na zmniejszenie zakresu suwerenności Państwa Polskiego. Uważamy, że uzupełnieniem polityki monetarnej powinna być roztropna polityka budżetowa, oparta na: • zakazie uchwalania niezrównoważonego budżetu państwa (tj. z deficytem), za wyjątkiem stanów nadzwyczajnych; • wprowadzenia budżetu celowego, tj. takiego definiowania jego wydatków, które służą osiąganiu wyznaczonych celów i realizacji zadań wspólnych dla całego społeczeństwa; • poboru danin publicznych w najmniej szkodliwy dla gospodarki i gospodarstw domowych oraz najmniej kosztowny sposób; • „udomowieniu długu” sektora finansów publicznych poprzez umożliwienie obywatelom Polski bezpośrednie jego finansowanie, bez pośrednictwa krajowych i zagranicznych instytucji finansowych, a tym samym wypłacanie należnych odsetek polskim wierzycielom długu państwa. KKP stoi na stanowisku, że łączne wprowadzenie obu polityk da szansę Państwu Polskiemu na szybkie przywrócenie równowagi finansów publicznych i tym samym spowoduje znaczące wzmocnienie bezpieczeństwa ekonomicznego Rzeczpospolitej. str. 31 13.Polityka energetyczna Polityka energetyczna przestała być wyłącznie elementem polityki gospodarczej państwa. Ze względu na swój kluczowy charakter oraz zważywszy na fakt, że inne państwa o dużych zasobach surowców energetycznych lub silnej pozycji międzynarodowej, wykorzystują elementy polityki energetycznej do realizacji swoich celów politycznych, stała się ona ważną składową bezpieczeństwa wewnętrznego i narzędziem polityki zagranicznej. KKP uważa, że Państwo Polskie powinno dążyć do uzyskania suwerenności energetycznej. Służyć temu celowi będzie zastępowanie energii pochodzącej ze spalania importowanych z konieczności węglowodorów, energią elektryczną wytwarzaną w oparciu o rodzime surowce energetyczne, energię wód i przede wszystkim energię jądrową. Dlatego też uważamy, że polska energetyka powinna rozwijać się w czterech głównych kierunkach: • opracowania i wdrożenia niekonwencjonalnych metod pozyskiwania surowców energetycznych (np. bezpiecznych technologii eksploatacji węgla kamiennego w złożu, tj. gazyfikacji węgla) i wytwarzanie energii.; Polska powinna być jednym z liderów tych technologii; • odbudowy i rozbudowy sieci rozproszonej elektrowni wodnych na głównych i lokalnych rzekach (w tym zakresie dokonać pełnej demonopolizacji); • budowy w ciągu dekady co najmniej dwóch elektrowni jądrowych średniej i dużej mocy; jedna z tych elektrowni powinna być zlokalizowana na wybrzeżu środkowym – najbardziej bezpiecznej części naszej linii brzegowej, co dodatkowo spowodowałoby ożywienie gospodarcze tego słabo zindustrializowanego regionu; • masowej przebudowy ciepłowni miejskich w kierunku elektrociepłowni (tzw. kogeneracji); pozwoli to znacznie bardziej efektywnie wykorzystać energię cieplną oraz zbudować sieć rozproszoną źródeł energii, co znacznie zwiększy poziom bezpieczeństwa energetycznego kraju. Jednocześnie uważamy za jednoznacznie szkodliwe, doktrynerskie oraz nieefektywne energetycznie i ekonomicznie programy zastąpienia energetyki zawodowej źródłami OZE, a decyzje o likwidacji polskich kopalń węgla kamiennego i brunatnego za sprzeczną z polska racja stanu. Widzimy równocześnie potrzebę rewizji tzw. Polityki klimatycznej UE, poprzez uwzględnienie w bilansie emisji CO2 powierzchnię i strukturę polskich lasów oraz terenów zielonych, w ten sposób, aby znacząco zredukować narzucone Polsce zobowiązania w tym zakresie. Uzupełnieniem tego programu powinna być zasada dywersyfikacji dostaw ropy i gazu, tak aby nie uzależnić się od jednego dostawcy, przy jednoczesnej polityce zakupów tych ważnych surowców energetycznych w krajach pochodzenia, tj. z pominięciem pośredników. KKP wyraża pogląd, że mądre wykorzystanie własnych surowców energetycznych, zaangażowanie rodzimych środowisk naukowych do wypracowania str. 32 nowoczesnych technologii wydobycia i eksploatacji surowców oraz skuteczna osłona dyplomatyczna dla krajowej polityki energetycznej, pozwoli Państwu Polskiemu zachować suwerenność energetyczną i konkurencyjność gospodarki narodowej. 14.Budowa tożsamości narodowej i marki ”Polska” w świecie Państwo Polskie posiadając tysiącletnią historię i wspaniałe karty ze swojej przeszłości, przez wieki odgrywało doniosłą rolę w budowaniu i obronie cywilizacji łacińskiej, której nie byłoby, nie ma i nie będzie bez Kościoła Katolickiego. Będąc spadkobiercami tych chlubnych tradycji oraz dorobku I Rzeczpospolitej z jej najlepszych lat, chcemy przekazać naszym dzieciom i wnukom pamięć historyczną tamtych dokonań. „[…] Równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego - Polski, wdzięczni naszym przodkom za ich pracę, za walkę o niepodległość okupioną ogromnymi ofiarami, za kulturę zakorzenioną w chrześcijańskim dziedzictwie Narodu i ogólnoludzkich wartościach, nawiązując do najlepszych tradycji Pierwszej i Drugiej Rzeczypospolitej, zobowiązani, by przekazać przyszłym pokoleniom wszystko, co cenne z ponad tysiącletniego dorobku,[…]”, czytamy w Preambule do Konstytucji RP. Jednym z podstawowych narzędzi kultywowania i promowania chlubnego dorobku Narodu i Państwa Polskiego powinna być polityka historyczna, prowadzona w sposób ciągły i przemyślany, adresowana do własnych obywateli – szczególnie młodego pokolenia oraz do społeczności międzynarodowej. Programy edukacyjne oraz polityka kulturalna państwa powinny wzmacniać przekaz adresowany do dzieci i młodzieży, żeby chcieli oni, tak, jak ich ojcowie i dziadowie, być dumni z bycia Polakami i dumę tę przekazali swoim dzieciom. Troską KKP będzie również udostępnienie światu wiedzy i informacji o prawdziwej historii Polski i Narodu Polskiego, szczególnie ostatnich, dramatycznych stu lat. W ciągu pięciu dekad XX wieku zniewolenia Polski i wielu innych państw Europy i Świata zbrodniczymi, totalitarnymi systemami nazizmu i komunizmu, Naród Polski zachował najwyższe wartości wynikające z moralności chrześcijańskiej i własnej tradycji. Niósł pomoc, z narażeniem własnych interesów i życia swoich obywateli, innym państwom i narodom, będącym w śmiertelnym zagrożeniu ze strony XX-wiecznych totalitaryzmów. W realizacji misji tej będziemy korzystali nie tylko z własnych doświadczeń, ale również z historii innych narodów. Inspirację, naukę i przestrogę chcemy czerpać m.in. z doświadczeń Niemiec i Japonii z okresu ich transformacji w XIX wieku, budowania tożsamości narodowej w USA na przełomie XIX i XX wieku oraz państwa Izrael w drugiej połowie XX wieku. Chcemy zredefiniować pojęcie patriotyzmu, obecnie zredukowane do symboliki gestów i jałowej propagandy, i nadać mu nowy – oparty na tradycyjnym rozumieniu – sens. Patriota w naszym rozumieniu powinien nie tylko kochać ojczyznę i być gotowym oddać za nią życie, ale również, a może nawet przede wszystkim, być gotowym i zdolnym do ciężkiej pracy na rzecz jej rozwoju i godnej pozycji w Świecie. str. 33 Będziemy kształtowali postawy obywatelskie, definiując je, tak, że obywatel - to taka osoba, która posiada i z faktu posiadania ponosi odpowiedzialność oraz łoży na wspólnotę. Jednocześnie uważamy, że imperatywem dla aktywności wszystkich osób pełniących funkcje publiczne w państwie powinna być zasada roztropnego działania na rzecz dobra wspólnego. KKP stoi na stanowisku, że polityka historyczna, prowadzona przez państwo i jego instytucje, powinna być ważnym orężem we właściwym kształceniu i wychowaniu młodych pokoleń Polaków oraz w budowaniu pożądanego wizerunku i prestiżu Rzeczpospolitej Polskiej na arenie międzynarodowej. 15.Uwagi końcowe do obszaru ustrój i organizacja państwa 1) Jest to obszar, w którym nie należy poszukiwać bezpośrednich rozwiązywań problemów społecznych, takich, jak bezrobocie, czy wyrównywania szans życiowych obywateli, pobudzania gospodarki i kreowania wzrostu gospodarczego. Natomiast jest to obszar do tworzenia warunków prawnych i instytucjonalnych służących rozwiązywaniu w/w problemów. 2) Jest to obszar, w którym głównie należy budować siłę i prestiż Państwa Polskiego w odczuciu własnych obywateli i na arenie międzynarodowej. 3) Jest to obszar do budowania instytucjonalnych przewag konkurencyjnych w rywalizacji z innymi państwami o cenne zasoby (tj. ludzi, kapitały, instytucje) i miejsce Rzeczpospolitej Polskiej na arenie międzynarodowej. 4) Jest to obszar, w którym zbudowanie sprawnych i działających na zasadzie pomocniczości instytucji państwowych, daje szansę na odwrócenie, fatalnego dla pomyślności polskiej wspólnoty narodowej, postrzegania własnego państwa, jako nieprzyjaznego, opresyjnego i niesprawnego organizmu. 5) I wreszcie jest to obszar budowania przyjaznych dla obywateli instytucji państwowych, służących poprawie ich poczucia bezpieczeństwa i komfortu życia. str. 34 B. Obszar wytwórczy – gospodarka Cel strategiczny: maksymalizacja efektywności wytworzenia bogactwa, przy optymalnym wykorzystaniu posiadanych zasobów. Siła polskiej gospodarki będzie decydowała o sile ekonomicznej państwa, a z niej będzie wynikała siła polityczna i zdolności obronne Rzeczpospolitej. Również z tego obszaru będą pochodziły środki finansowe – pieniądze na utrzymania pozostałych dwóch obszarów funkcjonalnych państwa. Polityka gospodarcza Państwa Polskiego powinna tworzyć warunki do dynamicznego rozwoju gospodarki narodowej. Polityka ta powinna być oparta na właściwym zdefiniowaniu wszystkich rodzajów posiadanych zasobów oraz stworzeniu takich ram prawnych i systemowych, które umożliwią osiągnięcie maksymalnej efektywności ekonomicznej – produktywności aktywnych zawodowo obywateli. KKP uważa, że do kluczowych, posiadanych obecnie przez Państwo Polskie zasobów, mogących służyć do budowy przewag konkurencyjnych w międzynarodowej rywalizacji gospodarczej, należą: 1) przedsiębiorczość tkwiąca w polskim społeczeństwie (wg. wielu badań największa w UE); 2) doświadczenia wyniesione m.in. z okresu okupacji i gospodarki centralnie planowanej – z czego wynika umiejętność radzenia sobie z narzucanymi ograniczeniami biurokratycznymi; 3) zasoby pracy, tj. liczba ludzi w wieku produkcyjnym i ich kwalifikacje (proporcjonalnie największe w Europie); 4) zasoby wiedzy i umiejętności, praktycznej u przedsiębiorców i menedżerów oraz niewykorzystywany potencjał wiedzy teoretycznej w jednostkach R&B i środowiskach akademickich; 5) zasoby kapitałowe, tj. oszczędności, majątek trwały i finansowy – jednocześnie koniecznym jest stworzenie rozwiązań pozwalających na znacznie szybszą kumulację pierwotną kapitału przez polskich przedsiębiorców; 6) zasoby naturalne, posiadamy prawie wszystkie surowce za wyjątkiem ropy naftowej, z ogromną nadwyżką węgla, metali kolorowych i wielu innych minerałów; 7) położenie geograficzne, Polska leży na przecięciu szlaków komunikacyjnych na obu osiach geograficznych; 8) znajomość mentalności zachodu i wschodu oraz doświadczenie we współpracy z obu kręgami cywilizacyjnymi. Suma tych czynników daje ogromny potencjał wzrostu, obecnie nie wykorzystywany, ale stanowiący stosunkowo łatwy do ożywienia zasób rezerw prostych. KKP uważa, że wybór właściwej dla Polski polityki gospodarczej powinien być poprzedzony analizą posiadanych możliwości i potrzeb, mentalności i potencjał str. 35 kulturowy polskiego społeczeństwa oraz analizą doświadczeń i wybranych rozwiązań innych państw i narodów, wtedy kiedy były one na podobnym poziomie rozwoju społeczno – gospodarczego, jak obecne państwo i społeczeństwo polskie. Po przeprowadzeniu takiej analizy, KKP stwierdza, że optymalnym rozwiązaniem dla rozwoju gospodarczego Polski jest przyjęcie zasad ordoliberalizmu, tj. kapitalizmu ludowego. Dlatego też, wnosimy o oparcie ustroju gospodarczego Państwa Polskiego na wolnej przedsiębiorczości, poszanowaniu prawa własności oraz wolnego wyboru uczestników życia gospodarczego i konsumentów, przy jednoczesnym poszanowaniu zasad moralnych i praw tworzących ramy systemu. Uważamy, że kapitalizm jako ustrój społeczno – gospodarczy może odnieść sukces, wtedy kiedy będzie powszechny i etyczny. Powszechny, tzn. że właścicielami przedsiębiorstw będą miliony Polaków, tworzący sektor MSP – główny żywił gospodarczy kraju. Etyczny, tzn. że uczestnicy życia gospodarczego będą kierowali się zasadami wynikającymi z moralności katolickiej i opartymi na niej prawami. 1. Struktura polskiej gospodarki Struktura polskiej gospodarki kształtowała się w ciągu ostatnich trzydziestu lat w sposób chaotyczny (i nie był to efekt ładu spontanicznego), czego główną przyczyną był brak przemyślanej i spójnej polityki gospodarczej. Dodatkowo kolejne rządy kierowały się bardzo różnymi doktrynami polityczno – ekonomicznymi: od skrajnego liberalizmu, po socjalistyczny etatyzm. W wyniku sumy tych działań wykształciły się, pod względem wielkości kapitału, struktury własności i zajmowanej pozycji w strukturze gospodarki narodowej, następujące wyodrębnione sektory przedsiębiorstw: • korporacje - duże przedsiębiorstwa posiadające osobowość prawną, w znacznej części o kapitale międzynarodowym, posiadające przez wiele lat ulgi i zwolnienia podatkowe; • przedsiębiorstwa sektora MŚP – stanowiące polski żywioł gospodarczy, będący głównym płatnikiem danin publicznych, głównym pracodawcą (zatrudniają 2/3 pracowników najemnych), znaczącym wytwórcą (wytwarza ponad 50% PKB), posiadające największy potencjał wzrostu; • przedsiębiorstwa rolne – oparte na gospodarstwach rodzinnych, wytwarzających wysokiej jakości zdrową żywność, dające szansę na uzyskanie samodzielności żywieniowej kraju; • przedsiębiorstwa finansowe – banki, towarzystwa ubezpieczeniowe i inne instytucje świadczące usługi finansowe; ze względu na charakter działalności i wiążące liczne zobowiązanie międzynarodowe wymagają odrębnych regulacji. Polityka gospodarcza państwa wraz ze wspierającymi ją politykami cząstkowymi, powinny łącznie tworzyć spójne ramy i zasady dla prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jednocześnie należy zauważać istotne różnice str. 36 w skali i specyfice działalności przedsiębiorstw, ich sile ekonomicznej oraz wiążące Polskę zobowiązania międzynarodowe. W oparciu o te kryteria należy dostosować szczegółowe rozwiązania i prawa do poszczególnych sektorów przedsiębiorstw prowadzących działalność gospodarczą na terenie Rzeczpospolitej Polskie. 2. Polityka przemysłowa W dzisiejszych warunkach geopolitycznych i kulturowych państwa konkurują między sobą nie tylko w obszarze działań politycznych, ale również siłą i sprawnością gospodarek narodowych. Dlatego tęż mądra i perspektywiczna polityka gospodarcza, nakierowana na stały rozwój gospodarczy oraz wzrost zamożności społeczeństwa polskiego, staje się racją stanu. Rdzeniem polityki gospodarczej powinna być polityka przemysłowa nakierowana na maksymalizację efektywności wytwarzanie dóbr i usług w oparciu o posiadane zasoby. Dla sprostania wyzwaniom, znalezienia właściwego miejsca w międzynarodowym podziale pracy, optymalnego wykorzystania posiadanych zasobów oraz w celu wypracowania racjonalnej i efektywnej polityki przemysłowej dla Państwa Polskiego, należy: 1) zdefiniować i opisać posiadane zasoby (twarde i miękkie) oraz generowane przez nie możliwe przewagi konkurencyjne; 2) zdefiniować pięć do siedmiu gałęzi przemysłu wytwórczego, dających szanse osiągniecia pozycji lidera światowego lub co najmniej regionalnego i alokować do nich konieczne zasoby służące ich rozwojowi; do branż tych powinny należeć m.in.: • inżynieria materiałowa, w tym biotechnologie; • przemysł elektromaszynowy na bazie przetwarzania miedzi i innych metali kolorowych, w tym produkcja urządzeń energetycznych; • wydobycie i chemiczne przetwarzania węgla kamiennego oraz robotyka na potrzeby górnictwa głębinowego; • przemysł tekstylny na bazie nowych technologii materiałowych (m.in. textronika); • przemysł obronny, w tym nowoczesne rodzaje broni, takie jak np. drony i rakiety krótkiego oraz średniego zasięgu; • inne branże wybrane na podstawie konsensusu eksperckiego; 3) zdefiniować branże usług materialnych i niematerialnych (trzy do pięciu), dających szansę osiągniecia pozycji lidera światowego lub co najmniej regionalnego i alokować do nich konieczne środki służące ich rozwojowi; do branż tych powinny należeć m.in.: • IT, IOT oraz IIOT, • logistyka oparta na wszystkich rodzajach transportu, w tym powrót Polski do realizacji koncepcji 16+1 w ramach jedwabnego szlaku (tj. koncepcji Międzymorza 2.0), • edukacja w zakresie nauk przyrodniczych; str. 37 4) zdefiniować rolnictwo i przemysł rolno-spożywczy (zdrowa żywność), jako jedną z wiodących branż gospodarki narodowej i wesprzeć ich rozwój; 5) stworzyć zaplecze kapitałowe służące wsparciu rozwoju w/w branż na warunkach komercyjnych; 6) inspirować szkolnictwo zawodowe wszystkich szczebli do kształcenia kadr na potrzeby w/w branż; 7) rozbudować infrastrukturę krajową (komunikacyjną, przesyłową i badawczo - rozwojową) wspierającą rozwój w/w branż; 8) zrównać w prawach i możliwościach działania polskich przedsiębiorców z ich zagranicznymi konkurentami prowadzącymi aktywność gospodarczą na terenie Polski; 9) stworzyć warunki prawne i organizacyjne (przede wszystkim przez stabilne i przyjazne prawa) dające polskim przedsiębiorcom przewagę instytucjonalną w międzynarodowej rywalizacji konkurencyjnej z podmiotami zagranicznymi posiadającymi przewagę kapitałową, technologiczną i wiedzy – wynikającą ze skumulowanego doświadczenia; 10)stworzyć proste i przyjazne prawo patentowe oraz pragmatykę jego stosowania, pozwalające na pełną ochronę polskich produktów intelektualnych oraz zreformować w tym zakresie prawo autorskie; 11)dać wsparcie dyplomatyczne i ochronę kontrwywiadowczą polskim przedsiębiorstwom operującym na rynkach międzynarodowych. 3. Polityka rynku pracy „Praca jest dobrem człowieka — dobrem jego człowieczeństwa — przez pracę bowiem człowiek nie tylko przekształca przyrodę, dostosowując ją do swoich potrzeb, ale także urzeczywistnia siebie jako człowiek, a także poniekąd bardziej <>.” (Jan Paweł II, LE9) Podstawowym kapitałem każdego państwa są jego mieszkańcy, ich talenty, przedsiębiorczość, skłonność do wytężonej pracy i oszczędzania. Najbardziej aktywna gospodarczo ich część zostaje przedsiębiorcami. Większość przyjmuje rolę pracobiorców. Jedni i drudzy stanowią spójny system rynku pracy, na którym powinna w sposób naturalny i nieskrępowany, w oparciu o autonomiczne decyzje wolnych ludzi, następować alokacja zasobów pracy z miejsc nieefektywnego ich wykorzystania do miejsc, gdzie twórczy akt pracy ludzkiej przyniesie najlepsze efekty ekonomiczne dla całej wspólnoty. Praca jest głównym źródłem utrzymania zdecydowanej większości polskich rodzin, stanowiącym o ich poziomie życia i zamożności. Dlatego też, praca nie może być reglamentowana pod żadnym pozorem, a rodzaj i miejsce jej wykonywania oraz warunki finansowe powinny, z poszanowaniem obowiązujących norm cywilizacyjnych i prawnych, być przedmiotem samodzielnych decyzji pracodawców i pracobiorców. str. 38 Dlatego też, KPP stoi na stanowisku, że Państwo Polskie tworząc prawo i normy regulujące rynek pracy, powinno kierować się następującymi zasadami: 1) tworzenie prostego i przejrzystego prawa pracy, honorującego prawo do swobody zawierania umów; 2) umożliwienie stosowania elastycznego czasu pracy, pozwalającego na dostosowanie działalności przedsiębiorstwa do wymagań i sytuacji rynkowej; 3) ograniczenie do niezbędnego minimum wymagań wobec mikro i małych przedsiębiorstw wynikających z prawa pracy, przepisów BHP, PPoż itp.; 4) ograniczenie obecnej liczby państwowych instytucji kontrolnych do jednej (stan obecny ok. 40) – posiadającej uprawnienia do kontroli warunków pracy w przedsiębiorstwie; 5) pełnej prywatyzacji pośrednictwa pracy – agencje pracy; 6) zdecydowanego obniżenia opodatkowania pracy; 7) stabilności prawa pracy co najmniej przez okres jednej dekady; 8) tworzenie warunków do aktywizacji zawodowej osób trwale nieobecnych na rynku pracy, w tym wczesnych emerytów, dorosłej młodzieży szkolnej i studenckiej, poprzez przyjazną politykę fiskalną i roztropną pomoc społeczną; 9) zniesienie płacy minimalnej, a do tego czasu zróżnicowanie regionalne jej wysokości w kompetencji samorządów wojewódzkich; 10)ograniczenia roli i uprawnień związków zawodowych do ingerowania w sposób zarządzania przedsiębiorstwem i prowadzoną politykę kadrową; związki zawodowe jako dobrowolne stowarzyszenia pracobiorców. Doświadczenia krajowe i innych państw dowodzą, że rynek pracy uwolniony od ideologicznych i biurokratycznych ograniczeń, staje się miejscem zwiększonej podaży miejsc pracy i lepszej oferty płacowej, a tym samym znaczącej poprawy pozycji pracobiorców. Natomiast działania przeciwne powodują utratę istniejących miejsc pracy i bardzo ograniczoną podaży nowych, co zasadniczo pogarsza pozycję pracobiorców. Jako, że praca i przedsiębiorczość są źródłem bogactwa narodów, to oba te fenomeny aktywności ludzkiej powinny być pozostawione w możliwie nieskrepowanej formie i budować zamożność polskich rodzin, a w konsekwencji Polskiego Państwa. 4. Polityka fiskalna Nie ma dobrych podatków, ale mogą być mniej lub bardziej szkodliwe, jak pisał klasyk ekonomii politycznej dwieście lat temu. Daniny publiczne, na które składają się podatki, tzw. obowiązkowe składki i opłaty, są konieczne do utrzymania własnego państwa, które jest emanacja polityczna wspólnoty narodowej. Niemniej, wysokość podatków, ich rodzaje i sposób poboru ma istotne znaczenie dla obywateli i gospodarki narodowej. W Polsce system podatkowy jest jednym z najbardziej wadliwych obszarów funkcjonowania państwa. Jest on niestabilny, niespójny i nieczytelny, represyjny str. 39 i drogi w poborze, nadmiernie rozbudowany i przede wszystkim niesprawiedliwy. Redukuje w znacznej skali potencjał wytwórczy Państwa Polskiego, generuje nieuzasadnione ryzyka prawne i finansowe dla przedsiębiorców oraz wpływa na obniżenie poziomu życia gospodarstw domowych. Wymaga natychmiastowej i gruntownej przebudowy, której głównymi celami powinno być: zasadnicze uproszczenie, znaczna redukcja tytułów podatkowych, gwarancje stabilności co najmniej w perspektywie dekady, zmiana struktury pobieranych danin publicznych i przede wszystkim zasadnicze obniżenie opodatkowania pracy. Dlatego też, KKP opowiada się za: 1) likwidacją indywidualnego opodatkowania pracy podatkiem PIT oraz podatkami socjalnymi (tzw. składki ZUS) i zastąpienie ich niższym o co najmniej połowę podatkiem od całości wynagrodzeń, płaconym przez pracodawcę - zmniejszona liczba podatników z ok. 23 mln do ok 3,5 mln oznaczać będzie redukcję aparatu skarbowego i zwiększenie efektywności jego działania; 2) likwidacją podatku CIT i zastąpienie go niskim (1,5%) podatkiem od przychodów; 3) rozszerzeniem podatku ryczałtowego na wszystkie chętne mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa z sektora MŚP z jednoczesnym obniżeniem jego stawek; 4) ujednoliceniem stawiki podatku VAT na możliwie niskim poziomie i likwidacją stawki „0”; 5) objęciem podatkiem przychodowym wszystkie podmioty prowadzące działalność gospodarczą na ternie Państwa Polskiego, w tym prowadzące sprzedaż przez Internet; 6) likwidacją wszystkich ulg i zwolnień podatkowych oraz dopłat dla podmiotów zagranicznych; 7) wprowadzeniem rocznego (rok podatkowy) vacatio legis dla wszystkich zmian zwiększających obciążenia podatkowe lub wprowadzających nowe tytuły podatkowe; 8) likwidacją podatku spadkowego w całości; 9) likwidacją wszystkich tytułów podatkowych generujących nieznaczące wpływy (poniżej 3%) do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządowych; 10)obniżenie podatku akcyzowego na paliwa płynne i energię elektryczną; 11)zwolnienie z obowiązku posiadania kasy fiskalnej mikro i małych przedsiębiorstw. KKP uważa, że tak kompleksowe uporządkowanie i uproszczenie sytemu podatkowego, pozwoli na znaczącą poprawę warunków prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a tym samym wpłynie na zwiększenie atrakcyjności Państwa Polskiego do rozwijania istniejących i lokowania nowych przedsięwzięć gospodarczych na terenie kraju. Taki system podatkowy będzie również stanowił jedną z kluczowych instytucjonalnych przewag konkurencyjnych w międzynarodowej rywalizacji gospodarczej. str. 40 5. Polityka własnościowa „Prywatna własność jest jednym ze sposobów stworzenia pokojowego społeczeństwa. Prawo ujawnia w społeczeństwie swój najbardziej oczywisty charakter czynnika ustanawiającego pokój, kiedy broni posiadania, kiedy głosi, że prywatna własność umożliwia bardziej produktywną ekonomię. Wyższa produktywność wynika z pokoju, którym cieszy się w sposób naturalny społeczeństwo respektujące własność prywatną.” (wg. Społecznej Nauki Kościoła) KKP uznaje, zgodnie z nauką Kościoła Katolickiego, że własność prywatna wynika wprost z prawa naturalnego i powinna stanowić jedną z podstaw ładu społecznego. Dlatego też, wszystkie dobra materialne powinny mieć właściciela, który będzie o nie troszczył się i ponosił za nie odpowiedzialność. To przede wszystkim polscy obywatele powinni być właścicielami majątku narodowego, a dorobek materialny pokoleń przeszłych powinien być przekazywany pokoleniom przyszłym bez żadnych obciążeń podatkowych. Wobec powyższego KKP stoi na stanowisko, że własność państwowa powinna być ograniczona do zamkniętego katalogu składników majątkowych, niezbędnych do sprawnego i bezpiecznego funkcjonowania państwa. Należą do nich: 1) infrastruktura krytyczna; 2) obiekty służące obronności kraju; 3) kluczowe obiekty administracji publicznej i samorządowej; 4) obiekty krytyczne dla prowadzonej przez państwo polityki edukacyjnej i społecznej; 5) kluczowe dla gospodarki narodowej przedsiębiorstwa w części pozwalającej na ich kontrolę strategiczną; 6) lasy i wody państwowe; 7) placówki dyplomatyczne; 8) mienie bezdziedziczne. Zgodnie z prawami natury i wielowiekowym doświadczeniem własność prywatna jest znacznie bardziej produktywna ekonomicznie i podlega lepszej ochronie i dbałości niż własność społeczna – państwowa. Dlatego też, KKP opowiada się za pełnym uwłaszczeniem obywateli polskich na majątku państwowym - nienależącym do jednej z wymienionych powyżej kategorii – na drodze uczciwej i jawnej prywatyzacji. Proces ten powinien być poprzedzony zwrotem, na drodze sprawiedliwej reprywatyzacji, mienia zagrabionego obywatelom polskim przez okupantów niemieckich, sowieckich i rządy komunistyczne. Zakres i wartość zwracanego majątku powinny uwzględniać aktualne, realne możliwości Państwa Polskiego. Ponadto uważamy, że dzięki przeprowadzeniu programów reprywatyzacji i prywatyzacji, zbudujemy społeczeństwo obywatelskie wolnych i odpowiedzialnych ludzi, żyjących u siebie i na swoim. str. 41 6. Polityka rolna Ustrój rolny w Państwie Polskim powinien, zgodnie z jego naturalnym ukształtowaniem, pozostać oparty na gospodarstwach rodzinnych, operujących na areałach wynoszących nawet kilkaset hektarów ziemi uprawnej. To te gospodarstwa, poprzez roztropna politykę prywatyzacyjną, w pierwszej kolejności powinny stać się właścicielami ziemi będącej dzisiaj w dyspozycji agencji rządowych. W przekonaniu KKP, tak ukształtowana struktura agrarna, stanowi element przewagi konkurencyjnej polskiego rolnictwa w rywalizacji na rynkach europejskich. Pozwala ona na wytwarzanie zdrowej i smacznej żywności, przy zachowaniu wysokiej efektywności ekonomicznej, jednocześnie już dzisiaj stanowiąc ważny i atrakcyjny produkt eksportowy. Dlatego też, Państwo Polskie powinno tworzyć warunki do rozwoju tego sektora gospodarki narodowej, dbając o bezpieczeństwo prawne i ekonomiczne gospodarstw rodzinnych, z uwzględnieniem i poszanowaniem warunków uczciwej konkurencji. KKP uważa, że w szczególności należy: • uwolnić przedsiębiorców rolnych (gospodarstwa rodzinne …
61,4 tys.
PRAWDZIWY KOŚCIÓŁ POZOSTAŁ W TRADYCJI udostępnia to

Program Konfederacji Korony Polskiej A.M.D.G. 2021 ( CAŁOKSZTAŁT STATUTU KONFEDERACJI )

529
V.R.S.

Proponuję jeszcze parę stron cięgiem bez akapitów to zapewne wiele osób to przeczyta.

  • Zgłoś
PRAWDZIWY KOŚCIÓŁ POZOSTAŁ W TRADYCJI

.....kto szuka prawdy ten przeczyta !

  • Zgłoś
andrzej marek zieliński

Was poje..ało ? To jest program ? To jawne dymanie gojów robienie ich w bambuko i pranie mózgów . Kto będzie czytał ten bełkot . Nie macie za grosz szacunku do wyborców . Program powinien być dla ludzi prosty i zrozumiały jak budowa cepa np. ZAWIESZENIE CZŁONKOSTWA W WHO
NATYCHMIASTOWE WSTRZYMANIE DO CZASU UZYSKANIA WIARYGODNYCH BADAŃ: 5G ,GMO ,CHEMITRALS
NATYCHMIASTOWE OPODATKOWANIE FIRM TYPU UBER MARKETY DO BANKÓW I KORPORACJI
NATYCHMIASTOWA DOBROWOLNOŚĆ SKŁADEK ZUS ORAZ LIKWIDACJA PODATKU DOCHODOWEGO .
NATYCHMIASTOWE ZNIESIENIE OPODATKOWANIA RENT I EMERYTUR
NATYCHMIASTOWE WYMÓWIENIE PAKTU KLIMATYCZNEGO I TRAKTATU LIZBOŃSKIEGO
NATYCHMIASTOWE WPROWADZENIE SYSTEMU REFERENDALNEGO
OBCOKRAJOWCY NIE PRZYDATNI DLA GOSPODARKI POZA NP. DYPLOMATAMI ,TURYSTAMI WON Z POLSKI NATYCHMIASTOWE WSTRZYMANIE RZEZI LASÓW POLSKICH
NATYCHMIASTOWE WSTRZYMANIE HANDLU ORAZ PRODUKCJI ZATRUTEJ ŻYWNOŚCI I WSZELKIEGO ROBACTWA
NATYCHMIASTOWE PRZYWRÓCENIE I WYKORZYSTANIE KONOPI W PRZEMYŚLE I MEDYCYNIE
NATYCHMIASTOWE WSTRZYMANIE LIKWIDACJI SAMOCHODÓW SPALINOWYCH
NATYCHMIASTOWA ODBUDOWA POLSKIEGO ROLNICTWA I GÓRNICTWA
NATYCHMIASTOWE WSTRZYMANIE LIKWIDACJI GOTÓWKI NATYCHMIASTOWE POWOŁANIE NARODOWEGO INSTYTUTU MEDYCYNY I MEDYCYNY NATURALNEJ Nie wiem jak inni ale ja wam proukraińskie ściemniacze dziękuję .

  • Zgłoś
Konfederacja Korony Polskiej

.........To nie jest podany program wyborczy tylko Statut i program Konfederacji Korony Polskiej jako całokształt na wypadek przejęcia władzy od okupantów masońskich bandy czworga z Knesejmu UkroPolin z rezydentem Judą na czele !

  • Zgłoś
andrzej marek zieliński

To czemu wielokrotnie z pisiorami głosujecie w sejmie ? Jesteście w proukraińskiej Konfie . Proszę pokazać program do wyborów za który będziecie rozliczani .

  • Zgłoś
PRAWDZIWY KOŚCIÓŁ POZOSTAŁ W TRADYCJI

" głosujemy " w jakich głosowaniach ??? potrafisz odróżnić Konfederacje Wolność i Niepodległość od Konfederacji " KORONY " Polskiej ???................. ludzie co wy robicie na portalach społecznościowych ???

  • Zgłoś
Zaloguj się
Utwórz kontoZapomniałeś hasła?