Ważniejsze dla nas jest nasze „ja”,
nasze wspólnoty,
nasze ucztowanie,
nasze świętowanie,
nasze klaskanie,
nasze sprawy,
nasze prawa,
nasze powodzenie,
nasze inicjatywy,
nasze przedsięwzięcia,
nasze pomysły,
nasze przepisy i przepisiki,
nasze ustalenia,
nasze struktury,
nasze środowiska,
nasz dobrobyt,
nasza ekologia,
nasze bezpieczeństwo i co tam jeszcze.
Sprawa czci wobec Pana Jezusa jest dzisiaj w Kościele marginalna!
Człowiek i jego sprawy są nadmuchane do niebotycznych rozmiarów (o czym można się przekonać obserwując niektóre „celebracje” – czy jeszcze katolickie?), a cześć wobec Pana Jezusa utajonego w Najświętszym Sakramencie jest nieobecna lub zdawkowa, bądź traktowana skrajnie marginalnie. Bluźnierstwo i nadmuchana pycha!

Tabernakulum, na co żali się wielu świeckich, chowa się do kąta, że nie można go w ogóle znaleźć, a w miejscu centralnym stawia się tron dla kapłana.
Na to Sobór nigdy nie pozwolił.
Doszło do tego na zasadzie stopniowych ustępstw: najpierw usunęliśmy z centralnego miejsca Pana Boga w Najświętszym Sakramencie, a Jego miejsce zajęliśmy my, duchowni. I to w okresie, gdy my, kapłani, nie mamy się czym chwalić. Będzie lepiej, jeśli pozostaniemy z boku, jak słudzy”.

Ks. prałat Nicola Bux w niedawnym wywiadzie mówił:
„W liturgii stracono wymiar wertykalny, podobnie zresztą, jak w etyce czy życiu społecznym. A zatem liturgia przestała być rozumiana jako prawo Boga do bycia czczonym tak, jak On sam to ustalił.
I stała się naszą uzurpacją do swobodnego tworzenia kultu i sprawowania go według naszych zwyczajów.
Jak mówił prorok Izajasz: zamieniliście mój kult na własny, sklecony z waszych zwyczajów.
Liturgia stała się – jak pisał Papież, kiedy był jeszcze teologiem-kardynałem – swoistą formą rozrywki, spędzania wolnego czasu. (…)
Wielu pojęło reformę jako rewolucję. Czyli wszystko wywracamy do góry nogami, w centrum liturgii stawiamy człowieka zamiast Boga, człowieka ze swymi uzurpacjami, pragnieniami, a także z jego – trzeba to powiedzieć – nieodpartą wolą dominacji, zapominając przy tym, że główną postacią w liturgii jest kto inny: nasz Pan, Bóg. (…)

W tę delikatną dziedzinę, w tę centralną dziedzinę życia Kościoła wpływowe środowiska w ostatnich kilkudziesięciu latach nachalnie i bezczelnie wprowadziły zamęt i doprowadziły do umniejszenia czci wobec Pana Jezusa utajonego w Najświętszym Sakramencie.

Jednym z istotnych i integralnych elementów kultu jest zwrócenie się w kierunku Pana Jezusa, postawa klęcząca i przyklęknięcie – pełne szacunku, pokory, uniżenia przed majestatem Boga skrytym w Hostii tej.
Klęczymy w momencie przeistoczenia,
klęczymy przyjmując Komunię Świętą,
klęczymy podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu,
podczas adoracji wspólnej i prywatnej,
przyklękamy kiedy wchodzimy do kościoła,
przyklękamy kiedy wychodzimy z kościoła,
przyklękamy kiedy przechodzimy przez środek kościoła.

Ojciec Święty Benedykt XVI przypomniał o Tabernaculum, przypomniał, że „w kościołach miejscem najświętszym jest to, w którym przechowuje się Eucharystię”