polski ....................o tańcu krótko i na temat

Dziś taniec traktujemy głównie jako rozrywkę. Ale nie zawsze tak było. Dawniej spełniał bardzo ważne funkcje społeczne. W czasach prehistorycznych wybrańcy wspólnoty, szamani, podczas rytualnych seansów wykonywali rytmiczne ruchy, by wprowadzić się w trans. Umożliwiało im to kontakt z duchami przodków oraz z bóstwem opiekuńczym plemienia.
Bywało jednak i tak, że taniec pojawiał się nieproszony - szamani syberyjscy czasem popadali w dziwny stan, zwany dziś arktyczną histerią. Atakowała ona w momencie, gdy wszechogarniający chłód stawał się nie do zniesienia. Jej objawem było podrygiwanie przypominające taneczne popisy szaleńca.
Oszalałe kobiety o nadludzkiej mocy
Taniec na granicy obłędu nie był przywilejem tylko szamanów. Ogromne znaczenie zyskał w starożytnej Grecji, gdzie uroczystości ku czci boga wina, Dionizosa, nie mogły się obyć bez ekstazy bachantek.
Ogarnięte boskim szałem kobiety przemierzały w korowodach leśne ostępy. Ujawniały przy tym niezwykłe moce, np. odporność na poparzenia. Z nadludzką siłą rozrywały zwierzęta na strzępy i zjadały surowe mięso. Wszystko to służyć miało stłumieniu własnej osobowości, by przygotować ciało na przyjęcie bóstwa.
Inną odmianę tanecznego szału prezentowali wyznawcy frygijskiej bogini płodności, Kybele. Przy dźwiękach fletów i cymbałów biegali ulicami miast, pogrążeni w ekstazie. Obrzędy często zamieniały się w makabryczne widowiska z powodu rytualnych samokastracji niektórych entuzjastów kultu.
Krąg wirujący na opak

Wyznawcy wudu szalonym tańcem zapraszają duchy, by weszły w ich ciała.
Pozostałością po dzikich orgiach antyku były w średniowieczu tzw. korowody Diany. Jeszcze długo po upadku Cesarstwa czciciele tej rzymskiej bogini łowów i czarów organizowali swoje nocne wyprawy. Często kończyły się one wyuzdanymi zabawami przy ognisku. Czarownice formowały taneczny krąg, który wirował w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, co symbolizowało wywrócenie na opak znienawidzonego porządku świata.
Szalone tańce były stałym punktem programu kobiecych inicjacji. Ich uczestniczki pląsały nago przy świetle księżyca, śpiewając nieprzyzwoite pieśni. W ten sposób oddawały hołd przyrodzie. Tak narodził się mit sabatu, czyli zlotu czarownic. Dziś wiemy, że wiedźmy odprawiały pod osłoną nocy swe rytuały płodności. Jednak w wiekach średnich ów roztańczony kult natury uznawano za chorobę duszy. Jej objawy zwalczano ogniem stosów.

Wydaje się mi, że nie można mówić o tańcu liturgicznym. Po prostu kto w pełni przeżywa Eucharystię przeżywa także wywyższenie: przyszedł jako Adam wygnany z raju, przeżył prawdę o tym że dług Adama został skreślony. Po zakończeniu eucharystii PO ROZESŁANIU daje temu wyraz, tańcem... Może tańczyć, ale nie musi. Młodzi i nie uprzedzeni, jak widać, czynią to spontanicznie i nie koniecznie na jakimś głębokim podkładzie teologicznym...Natomiast starsi, kiedy tańczą, wiedzą co robią. MOŻNA NAM MÓWIĆ, ŻE PROFANUJEMY, ALE MY doświadczamy, że tańczymy... PRAWDĘ ...dopiero co przeżytą...
Tańczymy prawdę i tańczymy naprawdę

bywalec
Kan. 9. Jeśli ktoś twierdzi, że..................nie należy dodawać wody do wina przy ofiarowaniu kielicha, jakby to było przeciwne ustanowieniu Chrystusa - n.b.w.

................................................................................................................
Skoro tak szukacie przysłowiowej dziury w całym i ściśle przestrzegacie litery,to podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus dokonał konsekracji wina bez dodawania doń wody. Więc o jakim ustanowieniu Chrystusa mowa ?