Caeleste Desiderium
Koronka Miłości
Bóg Zapłać. Dobrze a Pan?

Jak to tak? Przecież jako zamieszkanie podano Stolicę Apostolską, a mowę niemiecką. Skąd znacie polski?

wojciechowskikrzysztof
VRS znowu g...o wiesz ale złośliwie jak zwykle musisz się przypieprzyć. Jak widać taka u was tradycja, w tym jesteście najlepsi.

Nie ma to jak używać wulgaryzmów "chrześcijaninie".

wojciechowskikrzysztof

stanislawp wiem że starasz się wymądrzać na każdy temat, ale na ten temat to masz g...o do powiedzenia.

===

re

Na którym stopniu wtajemniczenia uczą was bić klekających do Komunii i przebijać im opony w samochodach?

wojciechowskikrzysztof

Quas Primas akurat Ty miałaś wybór i wybrałaś. Mogłaś wybrać zawierzenie Bogu lub mamonie i wybrałaś. Mnie nie oszukasz bo jestem na Drodze i wiem co było na tym etapie co zdezerterowałaś.

========

re

wyrwać się z łapy szatana to nie dezercja

Twój Kiko rozwala KK od Soboru Wat 2 do dziś

40 lat działał całkowicie nielegalnie... no pewnie sie załapałeś jeszcze wtedy bo w szczeblach wtajemniczenia jesteś wysoko

Statuty ciągle nie zatwierdzone!

Twoje kerygmaty możesz sobie wetknąć gdzie chcesz, ale nie Polakom wierzącym w Boga.

Przywiązanie do papiestwa

Pius X jest ostatnim kanonizowanym papieżem, to znaczy, że w jego osobie i pontyfikacie jaśnieje papiestwo w całym swoim blasku. Nie został on kanonizowany tylko ze względu na jego święte życie osobiste, nawet nie wyłącznie z powodu jego wzorowego kapłańskiego życia, ale Kościół uczcił przede wszystkim jego doskonałe sprawowanie najwyższego urzędu na świecie. Jedenaście lat pontyfikatu św. Piusa X ukazuje, czym jest papiestwo, po co ono istnieje, jakie są jego główne zadania. W papiestwie zawarta jest pełnia kapłańskiej i królewskiej władzy, jaką Chrystus zostawił Kościołowi. Ideałem Bractwa Św. Piusa X zaś jest doskonałe uczestnictwo w Chrystusowym kapłaństwie i urzeczywistnianie Jego powszechnego panowania. Logicznie więc Bractwo jest szczególnie przywiązane do papiestwa, a przez nie do Kościoła rzymskokatolickiego, któremu pragnie całym sercem służyć „jako żywa gałąź” (akt poświęcenia Bractwa Najświętszej Maryi Pannie).
W epoce tak wielkiego osłabienia urzędu papieskiego św. Pius X jest, można rzec, wzorcem papiestwa, do którego w nieunikniony sposób porównujemy nader niedoskonałą obecną realizację. Jeśli w ciągu wielu lat widzimy same wypaczenia, wówczas występują dwa możliwe zagrożenia.
Po pierwsze, zdarza się, że budzi się w nas niechęć do samej świętej instytucji, a wiara w boską instytucję Kościoła ulega zachwianiu. Niekiedy nawet dopuszcza się myśl, że Kościół został już praktycznie zniszczony. Taka postawa prowadzi bądź do apatii charakterystycznej dla ludzi oczekujących tylko końca czasów, bądź do upadku wiary w widzialny Kościół Chrystusowy.
Można też, z drugiej strony, przyjąć, że wypaczenia są normą, i pielęgnować kult osoby papieża niezależnie od jego funkcji, obowiązków i praw; oznacza to rozumienie papiestwa jako organu nadzorczego demokratycznego systemu. W efekcie sprowadza się Kościół do poziomu czysto ludzkiej instytucji, a także zaczyna rozumieć władzę w Kościele jako „charyzmat” oparty na osobistym uroku i talentach. Stąd pochodzi graniczący z bałwochwalstwem kult konkretnej ludzkiej osoby.
Święty papież jest pochodnią oświetlającą prawdziwe, wieczne oblicze papiestwa, takie jakim Bóg je ustanowił i do którego trzeba wrócić, aby „bramy piekielnie go nie przemogły”. Dzięki temu światłu można uniknąć obu wskazanych wyżej pułapek.
Opierając się na powszechnie znanych faktach, musimy z żalem stwierdzić, że sposób sprawowania urzędu papieskiego Piusa X stoi w sprzeczności z papiestwem Jana Pawła II. Pius X był monarchą, nosił tiarę jako znak sprawowania potrójnej władzy Chrystusowej: rządził Kościołem, ale nie dzięki popularności czy sile swej osobistej charyzmy, lecz mocą autorytetu udzielonego mu przez samego Boga. Sprawowanie najwyższej władzy Kościoła jest zarazem najcięższą służbą: papież jako „sługa sług Bożych” musi więcej niż inni słudzy Boży służyć – słuchać – być posłusznym Chrystusowi i Kościołowi. Nie jest „mistrzem wiary”, nie ma prawa narzucać „swojej własnej wizji” (kard. Ratzinger nt. teologii Jana Pawła II), jest jedynie narzędziem przekazywania, wyjaśniania i bronienia wiecznej Prawdy, którą otrzymał od swoich poprzedników i soborów powszechnych, a przez nich – od apostołów i samego Chrystusa Pana. Posłuszny swemu mistrzowi, musi walczyć przeciw wrogom chrześcijaństwa, potępiać błędy zgubne dla dusz, ostrzegać wiernych przed pułapkami szatańskimi i od niebezpieczeństw danego wieku, a zarazem szerzyć wszelkimi możliwościami prawdziwą Wiarę wśród tych, którzy jeszcze żyją „w ciemnościach i w cieniu śmierci” (Łk 2, 19). Ta nieustępliwa moc w służbie Prawdy szła u św. Piusa X w parze z pokorą, miłością i miłosierdziem, które znajdujemy u wszystkich świętych. Majestatyczny i pełen przepychu, jeśli chodzi o honor i blask Kościoła, w stosunku do siebie papież ten był niezwykle skromny, a jego hojność dla potrzebujących była powszechnie znana. Jednym słowem: jego własna osoba zawsze pozostawała w cieniu funkcji namiestnika Chrystusa na ziemi i obowiązków pasterza wszystkich dusz.

W homilii z okazji kanonizacji świętego Piusa X papież Pius XII określił jego pontyfikat jako największy i najważniejszy w XX wieku, a być może w ogóle w ostatnich czasach, mając przed oczyma jego wzorowe życie kapłańskie, jego pracę jako biskupa i kardynała, a w końcu jego posługę następcy św. Piotra.
Program Bractwa Św. Piusa X nie różni się zasadniczo od tego, którym żył i którego uczył Pius X. Kanonizując go, Kościół w pewien sposób zadeklarował, że jeśli ktoś go naśladuje, może osiągnąć wielki cel życia, zwłaszcza w trudnych obecnych czasach: jest on doskonałym wzorem dla każdego wiernego, dla każdego seminarzysty, kapłana, biskupa i papieża. Nietrudno zresztą zauważyć duchowe podobieństwa między św. Piusem X a arcybiskupem Lefebvre. Obaj byli obrońcami katolickich zasad, lecz w ich przypadku nie skończyło się na teorii; inni papieże pisali może liczniejsze i piękniejsze encykliki niż Pius X, lecz niewielu potrafiło wprowadzić w życie to, co zostało napisane i postanowione. Podobnie w czasach arcybiskupa Lefebvre’a wielu teologów lepiej potrafiło określić duchową sytuację naszych czasów i zanalizować zjawiska kryzysu, lecz tylko on umiał konkretnie, praktycznie i rzeczywiście zachować Tradycję. Wydaje nam się, że szczególnie trzy cechy były decydujące w wyborze świętego Piusa X na patrona Bractwa.

Kiko zaprojektował fotel dla papieża Jana Pawła II na Mszę św. nad Jeziorem Tyberiadzkim w 2000 roku. Fotel ma kształt zbliżony do macewy (żydowskiego nagrobka) na którym widnieje wyraźny odwrócony krzyż. Św. Piotr został ukrzyżowany do góry nogami, jednak Głowa Kościoła reprezentuje Chrystusa, a nie św. Piotra. [8]. Zdjęcie tego "fotela" umieszczono na okładce książki "Katechezy neokatechumenatu. Konwiwencja. Nauczanie wewnątrz neokatechumenatu ujawnione

To (wytłuszczone) - to "śpiewka" każdego neona.
Mnie też próbowali to wmówić. Nie dałam się nabrać i katechiści mi zarzucali, że zawsze mam za dużo pytań.Dobrze, że byłam tam krótko...
Nota bene tak nie jest w rzeczywistości. Ten slogan "nie oceniaj" to jest tylko na ich ustach. Rzeczywistość jest inna.(nie oceniam wszystkich, ale większość tak ma - ja osobiście nie znam takiego, co nie ocenia...)
Przecież wiem, moje miasto jest małe, więc znam neonów...
-----------------------------------------------------------------------------------
wojciechowskikrzysztof

22Cecylia wiem jak żyjecie, żyłem tez takim życiem. Nie bądź naiwna, co myślisz że urwałem się z choinki i spadłem do neo. Byłem też pysznym katolikiem co każdego oceniał jako gorszego. Chodziłem do kościoła i przez to uważałem się za lepszego od sąsiadów którzy nie chodzili. Żałośni jesteście i te wasze wypociny. Nie macie pojęcia tak naprawdę o czym piszą święci których wklejacie, traktujecie to zresztą instrumentalnie ale bez żadne refleksji na istotę treści tych tekstów.