Nie porównuj się

Nie porównuj się.
Duch pychy jest bardzo subtelny. Nie pojawia się nagle, nie krzyczy, nie staje w drzwiach i nie mówi: „oto jestem”. Zazwyczaj przychodzi po cichu, ubrany w codzienne myśli, ukryty w porównaniach, w drobnych ocenach siebie i innych.
Potrafi udawać troskę, pokorę, a nawet sprawiedliwość. Jego ulubioną bronią jest duch porównywania.
Porównywanie się z innymi wydaje się niewinne. Przecież każdy to robi, często nawet nieświadomie. Patrzymy na czyjeś życie, osiągnięcia, wygląd, rodziny, a w głowie pojawia się pytanie: „a ja?”. To pytanie, z pozoru zwyczajne, potrafi jednak otworzyć drzwi dla całej fali wewnętrznego niepokoju. Zaczynamy czuć, że albo mamy mniej, albo więcej, że coś nam się należy, albo że nie zasługujemy. Tak rodzi się albo smutek, albo pycha. I jedno, i drugie prowadzi nas daleko od pokoju serca.
Porównywanie się z innymi, to jak mierzenie własnego szczęścia cudzymi miarami. Kiedy zaczynamy przykładać do siebie cudze miary, przestajemy być sobą. …Więcej