„Doszliśmy do tego, że nawet zwykli ludzie o niewielkiej znajomości zagadnień doktrynalnych rozumieją, że mamy papieża niekatolika”

Abp Viganò o Traditionis custodes: Franciszek to"likwidator Kościoła katolickiego"

dorzeczy.pl/…ranciszek-to-likwidator-kosciola-katolickiego.html

„Doszliśmy do tego, że nawet zwykli ludzie o niewielkiej znajomości zagadnień doktrynalnych rozumieją, że mamy papieża niekatolika” – pisze

abp Viganò, komentując motu proprio Traditionis custodes.
W swoim najnowszym liście abp Carlo Maria Viganò zwraca uwagę na głębokie pokrewieństwo tak zwanych Deep State i Deep Church, czyli struktur państwowych i kościelnych, które za oficjalną fasadą rządzone są przez nieuczciwe grupy interesów. Motu proprio Traditionis custodes, uderzające w tzw. Mszę Trydencką, hierarcha nazywa „tyrańskim” działaniem papieża Franciszka. W tym samym dokumencie, jak komentuje Viganò, „Bergoglio nazywa biskupów strażnikami Tradycji i poleca im, aby blokowali ją w jej najwyższym i najświętszym wyrazie modlitwy”.

Franciszek – „likwidator Kościoła katolickiego”

Pisząc o „podwójnej roli [Franciszka] jako papieża i likwidatora Kościoła katolickiego”, budującego pospołu z globalistami nowy ład religijny i polityczny, autor listu punktuje niekonsekwencję papieża, który z jednej strony mówi o inkluzywności i budowaniu mostów, a z drugiej bezpardonowo uderza w Tradycję Kościoła. Abp Viganò zwraca uwagę na dysproporcję w udzielaniu audiencji przez Franciszka, odmawiającego podjęcia w Watykanie konserwatywnych duchownych i świeckich, a jednocześnie deklarującego akty wspólnoty z pro-aborcyjnymi przywódcami politycznymi, przedstawicielami globalizmu i „heretyckimi biskupami”.

Choć, jak zauważa hierarcha, Franciszek „nie zachowuje się” i „nie przemawia jak papież”, to jednocześnie jego pontyfikatu bynajmniej nie cechuje bierność, lecz raczej „stała akcja, zorganizowana i zaplanowana w duchu diametralnie sprzecznym z samą istotą papiestwa”.

Konserwatywny arcybiskup skomentował również konsekwentne milczenie papieża Franciszka wobec skrajnie lewicowej agendy, rosnącej w siłę w większości zachodniego świata.

Kapitulacja przed światem
„Bergoglio nie tylko nie potępia błędów obecnych czasów, mocno potwierdzając Prawdę Wiary Katolickiej – nigdy tego nie zrobił! – ale aktywnie stara się te błędy upowszechniać, promować, zachęcać ich zwolenników, szerzyć je w jak największym stopniu i organizować imprezy promujące je w Watykanie, jednocześnie uciszając tych, którzy te same błędy potępiają” – wymienia, mając na myśli włączenie Watykanu w kampanię koncernów farmaceutycznych, akty bierności wobec pro-aborcyjnych polityków i popieranie Drogi synodalnej w Niemczech.

- Doszliśmy do tego, że nawet zwykli ludzie o niewielkiej znajomości zagadnień doktrynalnych rozumieją, że mamy papieża niekatolika, przynajmniej w ścisłym tego słowa znaczeniu – kwituje były nuncjusz apostolski w Stanach Zjednoczonych.

Koniec z hermeneutyką ciągłości

Abp Viganò zauważa, że nowe motu proprio stanowi definitywne zerwanie z „pobożną iluzją hermeneutyki ciągłości”, która próbowała pogodzić starą i nową Mszę, które wyrażają dwie odmienne i przeciwne sobie doktryny oraz koncepcje eklezjologiczne. Jedna – którą purpurat określa Mszą Apostolską – wyraża doktrynę Kościoła Chrystusowego, druga – „montiniańska celebracja eucharystyczna” [nowa Msza wprowadzona przez Giovanni Montiniego, czyli Pawła VI – red.] stanowi głos „soborowego kościoła” z jego fałszywym otwarciem na świat i porzuceniem misji nawracania narodów na rzecz budowania „pokojowych” stosunków.

Zdaniem byłego watykańskiego urzędnika Franciszek nie tylko zrywa z próbą godzenia „Magisterium Vaticanum II” z Tradycją, ale wchodzi wręcz w etap otwartego „ideologicznego ekstremizmu”. „Innym ważnym elementem tego pontyfikatu, doprowadzonym do skrajnych konsekwencji wraz z Traditionis Custodes, jest ideologiczny ekstremizm Bergoglio: ekstremizm, nad którym [on sam] ubolewa w słowach, gdy dotyczy to innych, ale który ujawnia się w najbardziej gwałtownym i bezwzględnym wyrazie, gdy to on sam wprowadza go w życie przeciwko duchownym i świeckim związanym ze starożytnym obrządkiem i wiernym Świętej Tradycji” – przekonuje arcybiskup. Jednocześnie zwraca uwagę na milczenie, a nieraz wręcz otwarte poparcie papieża Franciszka dla lewicowych ideologii, łącznie z ruchem LGBT.

Msza Trydencka nieuchronnie wypiera „ryt montiniański”
Komentując motu proprio Traditionis custodes abp Viganò odwołał się do słów bp. Athanasiusa Schneidera, mówiącego, że biskupi realizujący akt papieski są podobni do „pasterzy, którzy zamiast wychowywać swoje owce, gniewnie biją je kijem”. Tak daleko posunięty radykalizm decyzji Franciszka autor listu pasterskiego zrzuca na karb realizacji „ducha soboru”, który był jego zdaniem „kościelnym rokiem 1789”. Dla ugruntowania owej rewolucji w Kościele potrzebne jest wyrugowanie „wszelkich śladów Tradycji”, ponieważ wierni przywiązani do niej zyskują perspektywę obnażającą sprzeczność „posoborowego” Kościoła z prawdziwą naturą Kościoła katolickiego.

- Sugerowanie przez Franciszka rzekomego podziału między wiernymi związanymi z liturgią trydencką a tymi, którzy w dużej mierze z przyzwyczajenia lub z rezygnacji przystosowali się do liturgii zreformowanej, jest odkrywcze: nie stara się on uzdrowić tego podziału poprzez uznanie pełnych praw do obrzędu, który jest obiektywnie lepszy w odniesieniu do rytu montiniańskiego, ale właśnie, aby zapobiec uwidocznieniu się ontologicznej wyższości Mszy św. Piusa V oraz by nie pojawiła się krytyka zreformowanego rytu i wyrażonej w nim doktryny, zakazuje jej, określa ją jako dzielącą, spycha ją do indiańskich rezerwatów, starając się jak najbardziej ograniczyć jej rozprzestrzenianie się, aby całkowicie zniknęła w imię kultury negacji [cancel culture], której niefortunnym zwiastunem była soborowa rewolucja – pisze hierarcha.

Jednak, jak podkreśla abp Viganò, to nie „tradycjonaliści”, w których uderza nowe motu prioprio, są źródłem obecnego podziału w Kościele, lecz raczej „ci, którzy zamienili ortodoksję na herezję, a Świętą Ofiarę na braterską agapę”, a więc hierarchia Kościoła trwająca przy reformach Soboru Watykańskiego i reformie Mszy Świętej, pragnąca uciszyć każdy głos sprzeciwu wykazujący nieusuwalną sprzeczność pomiędzy duchem katolicyzmu i „duchem soboru”.