Do prostego człowieka Autor: JULIAN TUWIM Gdy znów do murów klajstrem świeżym Przylepiać zaczną obwieszczenia, Gdy "do ludności", "do żołnierzy" Na alarm czarny druk uderzy I byle drab, i byle szczeniak W odwieczne kłamstwo ich uwierzy, Że trzeba iść i z armat walić, Mordować, grabić, truć i palić; Gdy zaczną na tysięczną modłę Ojczyznę szarpać deklinacją I łudzić kolorowym godłem, I judzić "historyczną racją", O piędzi, chwale i rubieży, O ojcach, dziadach i sztandarach, O bohaterach i ofiarach; Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin Pobłogosławić twój karabin, Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba, Że za ojczyznę - bić się trzeba; Kiedy rozścierwi się, rozchami Wrzask liter pierwszych stron dzienników, A stado dzikich bab - kwiatami Obrzucać zacznie "żołnierzyków". - - O, przyjacielu nieuczony, Mój bliźni z tej czy innej ziemi! Wiedz, że na trwogę biją w dzwony Króle z panami brzuchatemi; Wiedz, że to bujda, granda zwykła, Gdy ci wołają: "Broń na ramię!", Że im gdzieś nafta z ziemi …Więcej
Podajemy fragment z książka Scotta Hahna "Znak Życia. 40 zwyczajów i ich korzenie biblijne". ŻYCIE W OPUS DEI24-05-2021 Życie Mojżesza było długie i pełne dramatycznych momentów. Jedną z najsłynniejszych historii jest opowieść o jego roli w wielkiej bitwie Izraela z Amalekitami. Mojżesz, będący już w podeszłym wieku, obserwował bitwę z pobliskiego wzgórza. „Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita” (Wyj 17,11). W połowie bitwy ramiona Mojżesza zaczęły opadać ze zmęczenia. Jego brat Aaaron i przyjaciel Chur podparli więc je, tak że pozostały podniesione aż do końca bitwy. Zwyciężył oczywiście Izrael. My, którzy nie jesteśmy tak wielcy jak Mojżesz, także męczymy się w połowie naszych codziennych zmagań. Dlatego też w południe robimy przerwę, by odnowić nasze słabnące starania poprzez modlitwę. Tradycyjną, południową modlitwą Kościoła jest Anioł Pański. Jest to modlitwa na dwa lub więcej głosów …Więcej