@Jota-jotka
Najwyraźniej nie zrozumiała pani użytej liczby mnogiej.
"U nas" to nie nad Wisłą, Sekwaną, Tamizą czy inną rzeką tylko u katolików - w Kościele powszechnym. Gdzie staje się w prawdzie i nazywa się rzeczy po imieniu: figę figą a propagandę propagandą - parafrazując Kard. Hozjusza.
Gdzie, to czy, dajmy na to ktoś śpiewa Marsyliankę czy Mazurka Dąbrowskiego nie ma znaczenia - bo obie te pieśni są równie rewolucyjne i mają równie rewolucyjną, antykatolicką genezę.
Podobnie nie ma znaczenia czy propagandę uprawia jakiś paputczik lub inne popychlę w imieniu Morawieckiego czy Macrona - p.o. kierowników departamentów nowego globalnego porządku, bo to zasadniczo ta sama propaganda jest, choć oczywiście na poziomie drobiazgów niuansowana stosownie do "targetu".

Czyli innymi słowy, gdzie trzyma się wód spokojnie płynących, o których mówi Psalm nr 1:

Szczęśliwy mąż, co w żadnym razie,
za radą bezbożnych nie zbacza,
na drogę grzeszników nie wkracza,
nie służy z katedry zarazie.

Prawo Pana on bardzo miłuje
i rozmyśla wciąż nad nim dniem – nocą,
jest jak drzewo nad wodą płynącą,
co o czasie swym owocuje.

Liście jego nie więdną w kres lata
i pomyślnie się kończy co czyni,
zaś bezbożni zupełnie są inni,
są jak plewa i wiatr ich rozmiata.

@Jota-jotka
"Przepraszam bardzo ale sam pan naprowadził,
(,, Polińskie Wody",,)
----

Moje określenie "Polińskie Wody" wywołało u pani (niezrozumiałą dla mnie) reakcję oburzenia, stąd moje dalsze wyjaśnienie, że niepotrzebnie.
Bo mam taki sam sentyment do "Tysiącletniej Poliny" Kaczyńskiego, Morawieckiego i ich starszych braci co do wielokolorowej Republiki pana Macrona i jego nauczycielki.

,,po czy pan poznaje co wyraził słowami cytuję;
,,Moje określenie "Polińskie Wody" wywołało u pani (niezrozumiałą dla mnie) reakcję oburzenia, stąd moje dalsze wyjaśnienie, że niepotrzebnie.,,

Zapewniam pana ,nic mnie nie oburzyło ,jedynie wiem w jakim świecie żyje i znam r e a L i a
TYLE.

,,Spokojne wody ,,są ale potrzeba ciut wysiłku z naszej strony...
,,,Mamy w Księdze Rodzaju śliczny obrazek, jak to Bóg przechadza się po ogrodzie w porze wieczornego wietrzyku. Ale św. Teresa z Avili twierdziła, że Pan przechadza się pośród patelni; i mam wrażenie, że wiedziała, co mówi. Jedno i drugie jest adresem właściwym. Więc człowiek szukający Boga szuka Go wszędzie, ale też i znajduje wszędzie. Już autor Naśladowania zauważył, że człowiek ostatecznie zawsze znajdzie dokładnie to, czego szuka; więc jeśli szukamy Chrystusa, to Go znajdziemy, razem z Jego radością; ale jeśli szukamy siebie... to siebie, owszem, znajdziemy: i tylko tyle. Szkoda było czasu.

Trzeba tylko uprzedzić szukających Boga, jak to już zrobił stary Syracydes: Synu, jeśli masz zamiar służyć Panu, przygotuj duszę twą na doświadczenie (Syr 2,1). Cały ten drugi rozdział jego księgi zasługuje na przemyślenie. Bo obiecuje udział w ostatecznym zwycięstwie Pana, ale uprzedza, że droga musi być wyboista. Zachowaj spokój serca i bądź cierpliwy, a nie trać równowagi w czasie utrapienia. Przylgnij do Niego, a nie odstępuj (Syr 2,2n) Apostołowie także uprzedzali swoich słuchaczy lojalnie, że do Królestwa Bożego wchodzi się „przez wiele ucisków” (por. Dz 14,22); już i sam Pan mówił o drodze wąskiej i stromej. Więc to na pewno nie będzie żaden pochód triumfalny, od początku do końca alleluja! i z jednej ekstazy w drugą. Zresztą w ogóle bez ekstaz się prawdopodobnie obejdzie. Rozważmy tę cudną przypowieść o zasianym ziarnie: rolnik nie ma jak mierzyć aktualnego stanu rozwoju czy też rozkładu ziarenka, dopiero podrośnięte kiełki będzie mógł zobaczyć, a na razie traciłby tylko czas, usiłując zgadywać, jak daleko jeszcze do ich ukazania się nad ziemią. Szukanie Boga nie jest efektowne, medialne, ach, tyle ludzi przyszło i tyle hałasu narobili, słychać nas było w całym mieście, co za świadectwo!.. Szukanie Boga wzrasta w nas cicho, niepostrzeżenie, przez Jego Łaskę, ale też przez naszą wierność i wytrwałość, przez ufność. Bóg mógłby nas zatrzymać przez całe nasze życie w fazie początkowej, w stanie najemników, którzy służą za zapłatę; bo tak się umówili i to się im należy, inaczej sobie pójdą. Takim najemnikom, rzeczywiście, musiałby fundować ekstazy i krzykliwe „przeżycia”, i to regularnie.

Ale On szuka synów, którzy służą za darmo, z miłości; tym nie należy się zapłata, ale On im obiecał — samego Siebie.

Także z miłości.

Kto lepiej na swojej kondycji wyjdzie?,,

Bóg obchodzi się z wami, jak z dziećmi czytamy w liście do Hebrajczyków (12,7), którego adresaci najwyraźniej nie mogli się dopatrzeć w swoich ziemskich losach żadnego wyraźnego znaku jakiejś preferencji dla siebie ze strony Boga. Krzywda nam się dzieje, ot co, gdzież nasza zapłata? Ale to obcym się płaci; dzieci się wychowuje, i to wcale nie zawsze musi być przyjemne, ale prowadzi do dobra. Jeśli to wychowywanie, a konkretnie karcenie, które czasem bywa konieczne, obejmuje cały Kościół na raz, to św. Piotr przypomina, że sąd musi się rozpocząć właśnie od domu Bożego (por. 1 P 4,17). I że jeżeli trzeba cierpieć, błogosławieni są ci, którzy cierpią czyniąc dobrze. Nawet jeśli cierpią za cudze winy. Dobro nie robi wokół siebie krzyku, w mediach go często nie widać, ale ono jest, bo Bóg jest. I z tej samej racji ma szansę trwania. A dlatego kontaktu z Chrystusem szukamy nadal i w nauce Kościoła, i w sakramentach Kościoła.,,

Czym jest duchowość